271_Onbesproken Zaak

Zoals in elke goede relatie zijn er ook in dit huishouden zaken die niet besproken worden. Om de eenvoudige reden dat het om iets gaat dat nog moet rijpen. Of om iets dat geen gemeenschappelijke ergernis is. Of omdat er even geen oplossing voorhanden is. Dan zou het klagen worden en daar knapt geen relatie van op.

Ons bankstel ís zo’n onbesproken zaak. Vorige zomer was het echt aan vervanging toe. De ooit zwarte stof was verbleekt tot een vage antracietkleur en het comfort liep terug. De gestoffeerde hocker (half poef, half salontafel)had zichtbare sporen van de vele voeten die erop uitgerust hadden in de voorliggende tien jaar. Die kon ik bekleden, maar het bankstel niet. De noodzaak om creatief met de spaarzame middelen om te springen was ongewijzigd. Die zomer liep ik bij de kringloop tegen een koningsblauwe tweezitsbank aan. Voor helemaal tachtig euro zaten we er voorlopig weer netjes bij. Het duurde precies een maand. Ik had de blunder begaan om voor aankoop niet wat langer uit te testen hoe de bank zat. Binnen die maand was glashelder dat één kant doorgezeten was. Koningsblauw of niet, de bank ging eruit, anders konden we straks samen naar de fysiotherapeut. Nu heb ik een vriendin die wekelijks ergens in het land een dag ‘kringloopt’. (Nee, dat is geen goed Nederlands, maar iedereen weet wat ik ermee bedoel;-)). Zij wist van mijn ergernis en trof bij de kringloop in Amersfoort een designstoel. Dat bleek met recht een buitenkansje toen ik er zelf ging kijken. En naast die stoel stond een lichtgroen tweezits bankje. Mijn broer – in bezit van een bus – was bereid om alles bij ons thuis te bezorgen en samen brachten we de koningsblauwe bank retour naar de plaatselijke kringloop. Maar ook het lichtgroene bankje was het niet. Te iel, te zachte kussens. Toen ik na een avond pijn in mijn rug had en aan Lief vroeg of hij dat ook had, verzekerde hij mij ‘nergens last’ van te hebben. Tot op de dag van vandaag vermoed ik dat hij dat antwoord gaf omdat er inderdaad even geen oplossing voorhanden was. En zo werd het bankstel definitief een onbesproken zaak.

De maanden verstrijken. Bij iedere stofzuigbeurt draai ik de kussens en ruil links en rechts met elkaar uit. Uiterlijk ziet het er goed uit. Zelf geniet ik van de draaistoel die intussen tot ‘mijn stoel’ is verworden, om reden dat Lief ‘m te hard vindt. Met dat afgetrainde fietslijf overigens geen wonder…

Vorige week zondag gaat hij voor een tweedaagse fietstocht op weg naar vrienden in Delden. Vanuit ons adres een slordige honderdveertig kilometer enkele reis. Hij zal er overnachten en de volgende dag de terugreis aanvaarden. Ook voor mij een nieuwe situatie, want ik heb het huis en onze roedel twee dagen voor mezelf, iets wat in geen drie jaar is voorgekomen. Die zondag gun ik mezelf een heel andere invulling. Nadat ik Lief rond half tien heb uitgezwaaid (dapper, want ik lag er na het parelen pas om half vier ‘s nachts in) installeer ik me met sterke koffie en lekkers op het groene bankje voor een lange – opgenomen – film. De roedel vibreert lekker mee en rolt zich spontaan op voor een extra lange tuk.

Kort ervoor heb ik mijn verjaardag gevierd en er is genoeg lekkers over om mezelf die dag niet buitenshuis te hoeven vertonen. Die avond lig ik eerder in bed, even wat slaap inhalen. De volgende ochtend word ik wakker met een zere nek en schouderpartij. Dan valt het kwartje: de bánk….Natuurlijk! Ik heb er wat in ‘gehangen’, half onderuitgezakt. Dat moet het zijn. Mijn besluit valt direct: dit bankje heeft hier de langste tijd gestaan. We zijn een jaar verder, hoeven minder creatief te zijn en het moet kunnen lukken om niet voor de hoofdprijs een beter exemplaar te vinden.

Maandag aan het eind van de middag komt Lief thuis van zijn heroïsche fietstocht en delen we onze belevenissen. De stijve nek en schouders zijn weliswaar geen ‘belevenis’, maar ik vertel het vooral om hem voor te bereiden op mijn stellige voornemen iets anders aan te schaffen.

Twee dagen later spot ik op Marketplace (de verkoopsite van Facebook, red.) ‘Te koop: 19 maanden jong, een mooie hoekbank met verstelbare hoofdsteunen’. Ik stuur de verkoper een bericht dat ik interesse heb en stel een paar vragen. Dan blijkt dat het niet om particuliere verkoop gaat, maar om een bedrijf dat spullen in- en verkoopt, met een showroom op 30 kilometer afstand van mijn woonplaats.

Het is een volle dag in mijn Tekstbedrijf, pas om half vijf als we aan de koffie zitten vertel ik Lief over de bank. Ik tover het plaatje tevoorschijn en schets de situatie. ‘Tja, als die bank écht zo mooi is als op het plaatje, dan is het geen geld. En dan staat ie er over twee dagen ook niet meer. Dus dit is onze kans, maar je moet wél mee. Ik wil niet een derde keer een verkeerde bank kopen’. Lief begrijpt dat hij zijn schoenen aan moet trekken. En de televisie (etappe Vuelta)uit. Het is 17.00 uur als we binnenstappen bij ‘De Kringloopmarkt’ in Emmeloord. De bank blijkt dé bank. Design, verstelbare hoofdsteunen, puntgaaf met hoge rugleuningen (iets waar je tegenwoordig echt naar moet zoeken) en royaal binnen ons budget. Een kwartier later staan we buiten. Onze bank zal nog voor het weekend worden bezorgd. Het lichtgroene bankje mag mee terug. ‘Eh….klopt het dat we zojuist een bank hebben gekocht?’….Gierend van de lach stap ik in. ‘Ja Lief, dat klopt. Je weet, voor grote aankopen hebben we nooit veel tijd nodig’.

Om 17.45 uur zit hij opnieuw – de schoenen uit – voor de televisie, te kijken naar de laatste minuten van een mooie etappe uit de Vuelta. Het glas rode wijn op dit tijdstip in de week duidt op iets bijzonders. ‘Nee Lief, je hebt het niet gedroomd. We toosten op de uitgeleide van de onbesproken zaak’.