420_Lydia

Notabene op de dag van de Liefde – Valentijnsdag – post mijn vriendin Jeanette het trieste bericht dat het bronzen beeld dat ze 28 jaar geleden voor het graf van Lydia heeft gemaakt van de sokkel is gestolen.
Boos en verdrietig vraagt ze zich af hoe hufterig en respectloos je moet zijn om zoiets te doen. Amper een maand later heeft deze treurige gebeurtenis een onnavolgbare en vooral ontroerend mooie wending genomen.

De vriendengroep ‘6-voor-12’ dateert van 1981 en bestaat uit liefhebbers van speciale auto’s. Er ontstaan hechte vriendschappen die ook decennia ná de auto’s in moeilijke tijden warm en zorgzaam blijken. Lydia wordt getroffen door borstkanker. Ze is lang ziek, maar heeft behalve haar wijsheid ook de persoonlijkheid en gave om het – ondanks haar angst voor de dood – iedereen tot het onafwendbare afscheid makkelijk te maken haar te benaderen. Jeanette woont te ver weg maar belt haar iedere avond om vinger aan de pols te blijven houden. “Ik bewonderde en bewonder haar om de manier waarop ze met haar ziekte en naderend einde omging en wilde uiting geven aan mijn gevoelens. Beeldhouwen was voor mij troostrijk. Het moest een beeldje worden met één borst maar dat mocht niet meteen opvallen. En ja, ook een hele sterke ruggengraat. Toen het klaar was durfde ik dat natuurlijk niet aan Lydia te geven, maar met lichte druk van Rob heb ik dat toch gedaan. Lydia kwam uit het onderwijs. En zo werd het beeldje haar podium om haar boodschap door te geven aan volgende generaties: “Meiden, let op je zaak. Ga naar de dokter, ik heb te lang gewacht en dat mogen jullie nooit doen.”

Lydia verliest het van haar ziekte en overlijdt, 42 jaar jong. Gaf ze kleur en inspiratie aan haar leven, voor allen die haar kenden is ze tot op de dag van vandaag een voorbeeld van hoe je waardig afscheid van het leven kunt nemen.
Ruud vraagt Jeanette of ze het beeldje in groter formaat voor op haar graf zou kunnen maken. Het wordt voor de “6-voor-12-vriendenclub” de plek waar op Lydia’s dag haar leven gevierd wordt met bubbels en prachtige herinneringen. En nu, 28 jaar na haar sterfdag, is de sokkel leeg…

De regionale krant besteedt in een dubbele pagina ruimschoots aandacht aan deze laffe roof. Daags na de publicatie ontvangt de redactie een bijzondere mail van Linda.
“Buiten het feit dat het een hele trieste zaak is, was ik ontroerd om een foto te zien van Ruud en een prachtige foto van Lydia. Ik heb de eer gehad om 28 jaar geleden voor Lydia te mogen zorgen als verpleegkundige in het Rode Kruis Ziekenhuis en heb toen hele bijzondere gesprekken gevoerd met haar. In één van de laatste gesprekken beloofde ze me dat ze na haar overlijden op me zou blijven passen, hetgeen ze gedaan heeft. Ik ben op haar uitvaart geweest (iets wat ik als verpleegkundige in mijn hele loopbaan maar twee keer gedaan heb). Ze was bijzonder en onze twee dochters zijn opgegroeid met haar belofte als beschermengel.”

Linda vraagt de redactie of het mogelijk is om haar reactie door te sturen en Ruud te laten weten dat hij en Lydia nog steeds in haar gedachten zijn. Ruud – geroerd en ontroerd – deelt het bericht met vrienden en familie en vraagt Linda naar wat ze zich over die tijd nog herinnert.
Dat blijkt verbluffend veel te zijn. “Ik werkte op de afdeling Interne. Mijn eerste ontmoeting met Lydia was in de nachtdienst toen ze belde om te vragen wat ze met al haar schoenen moest doen nu ze waarschijnlijk niet meer kon lopen. We hebben toen ook ontzettend gelachen, hoe bang ze ook was. Later werd ze weer opgenomen, de afdeling werd verbouwd en er waren veel lege plekken. Jullie moesten niet van elkaar gescheiden worden en ik heb toen een enorm conflict gehad met mijn leidinggevende, maar ervoor kunnen zorgen dat je bij haar kon blijven slapen. In de laatste nacht hebben we veel gepraat, ze ging de volgende dag naar huis en jij kwam speciaal voor mij en de leerling die ik die dag begeleidde – Reinoutje – gebakjes brengen. Die stonden in de koelkast op ons te wachten toen we in de nacht weer kwamen werken.
Toen Lydia overleed kwam er een kaart op het werk. Ik werd gebeld want ik was vrij. Ik ben bij de uitvaart van Lydia geweest. Helaas zag ik pas toen ik weer op het werk was dat er een kaartje bij zat om na de uitvaart te blijven om te proosten op haar leven. Ik heb je daarom niet meer gezien daarna, wat natuurlijk helemaal niet erg is gezien jullie verdriet maar ik vond het jammer. Ik was 23 jaar destijds. Mijn dochters kwamen pas jaren later. Lydia wist wel dat ik ging trouwen, ze was een van de eersten die het wist. Bijzondere herinneringen, ook voor mij!”

Eind van deze maand is het weer ‘Lydia’s dag’. De ‘6-voor-12-vriendenclub’ zal als vanouds met bubbels proosten op het leven van Lydia en herinneringen delen. Deze keer ligt er nog een prachtige parel naast… de liefdevolle en ontroerende reactie van Linda, de verpleegkundige die zich Lydia na 28 jaar nog levendig en tot in detail herinnert. En deelt met de weduwnaar. Het beeld wordt in gietsteen opnieuw geplaatst en er zal op geproost worden. Op het leven van Lydia. En op Linda. Want zonder de laffe roof was deze prachtige toegift – 28(!) jaar na haar dood – nooit verder gekomen dan het gezin van die bijzondere verpleegkundige, destijds helemaal 23 lentes jong.

Parel 420 is – met uitdrukkelijke toestemming
van Ruud en Jeanette – geregen op
zondag 12 maart 2023 om 01.15 uur
www.eerzs.nl