421_Parelwaardig interview

Op een doordeweekse dag rijd ik voor een werkvloerinterview naar Kapelle. Het familiebedrijf teelt tomaten en paprika’s voor de retail. De website is overzichtelijk, om niet te zeggen vrij statisch ingericht, dus ik laat me verrassen. Op de dag dat ik interviews routinematig ga doen zal ik deze bijbaan aan de wilgen hangen, maar het moet gezegd; na een kleine 40 werkvloerinterviews ga ik ontspannen het gesprek aan, wetend dat degenen die ik spreek het vaak spannender vinden. Het blijft bijzonder om mensen te laten vertellen hoe ze in hun baan terecht zijn gekomen en te merken hoe mooi ze hun beroep vinden.

Het zonnetje vergezelt me als ik na de afslag Kapelle van de A58 parallel aan de Westerschelde de route via de toepasselijke Weg langs de Zeedijk volg naar mijn afspraak. De verrassing begint daar feitelijk al. Of – beter gezegd – mijn verbazing. Dit bedrijf telt 63 hectare(!) voor de productie. Hoe is het toch mogelijk dat we dat vanaf de A58 op geen enkele wijze zien of merken? Ik stop even voor een foto, app die naar mijn redacteur “Onderweg naar werkvloer week 16!”. We spreken elkaar weinig, maar hebben ook aan een half woord genoeg.

Op de Kreekweg zie ik bordjes ‘Hier groeit de oogst voor …’. Even verderop passeer ik een aantal woonunits op het eigen terrein en bedenk me dat je als werkgever toch ook echt van vele markten thuis moet zijn om personeel te werven én aan je te binden. Bij de hoofdingang loopt er net iemand naar buiten die galant de deur openhoudt. Onverwacht snel sta ik in een kleine hal met een balie waar niemand achter zit. Terwijl ik me afvraag hoe ik kenbaar kan maken dat ik er ben komt er iemand de trap af om bezoek wat nog buiten staat op te halen. De heren zeggen voor wie ze komen en zullen zich nog even aanmelden. “Aha, een scherm op de balie! U komt hier vaker zie ik, ik kijk de kunst even bij u af” zeg ik een beetje gegeneerd. De dame die de heren ophaalt zegt dat ze zo terugkeert om mij na mijn aanmelding ook naar mijn afspraak te brengen. Boven in het gebouw word ik ontvangen door HR adviseur Doenja en één van de directieleden. Na wat toelichting op wat er te gebeuren staat wordt besloten het gesprek met de kasleider en financiële man in een vergaderruimte bij de tomatenkas te houden. Aansluitend kunnen we ook daar de foto’s bij het artikel maken. De hygiëne protocollen zijn er niet alleen voor de medewerkers. Zo mag ik de kas alleen betreden met veiligheidsschoenen. De HR adviseur informeert zonder al teveel introductie “Wat is je maat?”. Giebelend zeg ik “Jullie hebben een primeur, het is me echt nog nooit eerder overkomen dat mij bij een eerste date naar mijn maat werd gevraagd! Maar het is 42”. Met de doos veiligheidsschoenen onder mijn arm loop ik mee naar buiten. Doenja en Eric stellen voor dat ik met mijn eigen auto achter hen aanrijd. Het is lang geleden dat ik bij een bedrijf binnengestapt ben van deze omvang. Bij de tomatenkas tref ik de goedlachse Lukasz, de kasleider. Het muntje valt. Dit is een bedrijf waar de voertaal Engels is, in de uitvoering is geen Nederlander te vinden. Dus ik interview een Nederlandse financiële man en een Poolse kasleider die Engels spreekt. Best een uitdaging, vooral door de combinatie in één gesprek. Doenja blijft op mijn verzoek stand-by en waar het voor mij te onduidelijk wordt springt ze bij.

De kasleider komt weliswaar dagelijks op het hoofdkantoor voor administratieve doeleinden en eenmaal per week voor een vergadering, maar is duidelijk iemand van de praktijk. We ronden het interview af, ik zet de opname uit en trek de veiligheidsschoenen aan. Ze zijn nogal royaal uitgevallen maar ik hoef geen hectare te lopen hoop ik. Door een hygiëne-sluis (daar stap je met je schoenen in desinfectiemiddel) en voorzien van een wegwerp-jas en handschoenen die eenmaal aan ook nog gedesinfecteerd worden kom ik in de tomatenkas van Lukasz terecht. Mijn mond valt open. Eindeloze rijen met tomatenstrengen liggen in rangorde aan het brede pad.

De website mag dan niet zo dynamisch zijn, de glastuinbouw is dat zeker wel. Ledverlichting, een eigen warmtekrachtcentrale, belichte en onbelichte kassen die samen maken dat het hele jaar rond op Zeeuwse bodem tomaten en paprika’s geoogst kunnen worden. Lukasz ondergaat hier een metamorfose. Mijn opname loopt niet meer, maar ik krijg hier een rondje aanschouwelijk onderwijs door medewerkers die overduidelijk met passie en plezier hun beste beentje voorzetten. Het enthousiasme werkt aanstekelijk en moeiteloos vuur ik de ene na de andere vraag in het Engels af. Elke handeling wordt gedemonstreerd. Zo leer ik dat de strengen en wortels wekelijks gedraaid worden, dat ook de plant ‘rust’ nodig heeft om te groeien, dat het blad dat het licht weghoudt van de tros gesneden wordt en wat het ‘dieven’ betekent. Niet eerder heb ik ook geweten dat de aantallen aan een streng voor de retail standaard op 10, 12 of 14 moeten uitkomen.

Dan is het tijd voor het maken van de foto’s. Ik maak er werk van om ook daarop vast te leggen waar ik zelf echt door verrast werd.  Als we onderweg naar de vergaderzaal gaan voor de schoenenwissel denk ik hardop “We hadden het interview in de kas moeten opnemen Lukasz!”

Eenmaal boven staat er voor ik er goed en wel erg in heb, een medewerker boven met een doos vol prachtige tomaten. “For you”. Overdonderd pak ik ze aan. “Nou ja zeg, práchtig, maar is het niet veel te veel?!?!”Eric ziet dat ik er wat ongemakkelijk onder ben en knikt instemmend “Je kunt er ook soep van maken”.

Thuis zet ik mijn buit op de foto en app voor de tweede keer deze dag naar mijn redacteur: “Parelwaardig interview, houd mij in de gaten!” ‘Whahaaaaaa, altijd!!!!’ kaatst ze terug.

PS:       De tomaten zijn verrukkelijk. En jullie hebben er een ambassadeur bij.
De soep staat in de vriezer en ik heb nog een paar mensen blij gemaakt.