290_Ander Vaarwater

‘Hallo Erica, hoe gaat het? Ik heb tegenwoordig weer een dame aan mijn zij en wil haar graag jouw parel over de zilte mossel laten lezen. Ik heb ‘m niet op papier en vind ‘m niet meer bij jou op de website. Kun je me helpen?’.

Op de bank lees ik om een uur of tien ’s avonds dit verzoek. Ik heb me weleens afgevraagd in hoeverre de ParelZoekers (mijn leeskring) de zaterdagse pennenvruchten nog wat langer dan een willekeurig ander blog onthouden. En niets is beter dan het met mezelf te vergelijken…ook hier wordt de vis in de krant van gisteren verpakt.

‘Tegenwoordig weer een dame aan mijn zij’…‘De zilte mossel laten lezen’….op de een of andere manier werkt de combinatie van deze twee zinnen op mijn lachspieren. De argeloze lezer krijgt toch spontaan bij een nieuwe liefde en een zilte mossel andere associaties.

Maar het ligt een stuk genuanceerder en ik voel me zeer gevleid dat zo’n verzoeknummer binnen dwarrelt. Bijna twee jaar geleden schreef ik een Parel met deze titel over de tewaterlating van een historische sloep in Nijkerk. Het werd door de lokale digitale media opgepikt en geplaatst op www.stadnijkerk.nl.

Het toeval wil dat ik zeer recent mijn nieuwe website live heb gezet. Bij het vullen van de pagina met Parels heb ik de historie van het afgelopen jaar ingevoerd, ervan uitgaande dat het voldoende is om een indruk te krijgen van de blogstijl. Parel 213 is al twee jaar oud en staat daar niet meer tussen, maar in mijn portfolio op de website zijn er twee Parels die om verschillende redenen meer aandacht hebben gekregen in de media…daar is Parel 213 over de Zilte Mossel dus wel terug te vinden. Ik zorgde immers voor een klikbare link naar de digitale krant.

Opgevouwen op de bank zoek ik in het portfolio naar de snelste manier om de gevraagde Parel toe te sturen. Maar als ik de link aanklik blijkt de pagina ‘niet gevonden’ te worden. Ik blader nog wat verder op www.stadnijkerk.nl en vind alle lokale berichten van enkele jaren geleden tot op publicatiemaand-niveau terug. Nou ja…álle…net die ene publicatie is onvindbaar.

Gelukkig heb ik mijn eigen administratie van de Parels up to date voor elkaar. De derde ordner is intussen voor de helft gevuld en op een externe schijf van mijn computer staan ‘Parels’ en ‘Foto’s bij Parels’ op jaar gerubriceerd. Aangestoken door deze onverwachte herinnering aan een bijzondere tewaterlating lees ook ik de Parel nog eens door. Toegegeven – al zeg ik het zelf – één van de laatste zinnen vind ik nog steeds onweerstaanbaar mooi.

…Het is de eerste keer dat ik getuige ben van een tewaterlating.

En er zal nooit – echt nooit – een mooiere manier zijn waarop ik een droom zó gracieus en liefdevol in het water zie vallen…’.

Een half uur later heeft de aanvrager De Zilte Mossel – mét foto’s – als pdf in zijn mailbox. Niet veel later volgt zijn compliment. ‘Blijft prachtig, geniaal, schitterend om te lezen, dank je wel!’. Ik informeer of De Zilte Mossel nog steeds veel plezier oplevert. Dat blijkt het geval. ‘Dit jaar hebben we voor haar een prachtig plekje in Friesland, even ander vaarwater, het afgelopen jaar hebben we met haar het skûtsjesilen gevolgd’.

De droom blijkt een dame. Een reislustige dame. En haar liefdevolle kennismaking met het water heeft de liefde ook laten stromen in de richting van één van haar scheppers.

In die Zilte Mossel heeft overduidelijk een Parel gezeten.