291_De 2e Helft

Lieve gewaardeerde  – en vandaag vooral heel erg JARIGE – opdrachtgever: Waar blijft de tijd…van hoeveel zakelijke relaties kun je zeggen dat je ze 40 hebt zien worden? Laat staan dat ook hun 50^ste verjaardag je niet ontgaat! Dat blijft bijzonder.

Bij wat we noemen ‘duurzame relaties’ leer je elkaar door de jaren heen goed kennen en weet je waar je iemand een plezier mee doet. En vooral ook, waarmee níet;-).Van de tien jaar dat wij elkaar kennen was ik er zes jouw opdrachtgever. De laatste vier jaar zijn de rollen omgedraaid. Omdat je in me geloofde, het me gunde en me introduceerde bij je mededirecteuren. De rest mocht ik zelf doen. Hoewel voor anderen misschien al lang niet meer relevant in de samenwerking die we vandaag hebben, is en blijft de relatie die ik met jou heb voor mij ook daardoor extra bijzonder en waardevast.

De voorbereidingen voor deze – voor jou – ingewikkelde dag begonnen voor mij al twee maanden geleden. Onbewust gaf je er zelf het startschot voor op de dag dat ik je tijdens een werklunch vroeg wat je eigenlijk had willen worden. Het duurde geen seconde voor je antwoordde ‘Motoragent’.

Op de terugweg had ik aan 80 kilometer genoeg om te bedenken wie ik mijn plannetje kon toevertrouwen. In mijn netwerk zit een man die zolang ik hem ken (mijn halve leven) bij de politie werkt. En wat helpt, is dat hij ook het gezin waar ik uit kom erg goed kent. Hij werkte ooit met mijn vader samen. Die avond stuurde ik die man een bericht en legde in een paar zinnen (heus, ik kan dat!) voor wat mijn plan was. Ik haastte me te zeggen dat ik dat niet voor iedere opdrachtgever wilde regelen, maar dat ik onze familienaam geen eer aan zou doen als ik niet tenminste maximaal had ingezet op inventiviteit en doorzettingsvermogen. En dat ik bovendien best begreep dat we de tijdsgeest ook niet mee hebben voor dit soort verrassingen.

Enigszins weemoedig dacht ik terug aan mijn opleiding Sociale Dienstverlening, eind jaren 80. In het tweede jaar was de opdracht om met een klasgenoot die in een ander werkveld zat een dagdeel mee te lopen. Ik vergezelde een studiegenoot tijdens zijn avonddienst bij de politie Rotterdam. De combinatie van het werken in de avonduren en de adrenaline na een oproep om direct naar het voor mij bijzonder unheimische Perron Nul* te komen staan me nog helder voor de geest. Het was voor mij de eerste en laatste keer dat ik op de heenweg áchterin en op de terugweg voorin een politiebus werd meegenomen en als hulpofficier van justitie werd geïntroduceerd.

‘Het zou toch mooi zijn als je niet eerst terminaal ziek moet zijn of op televisie moet komen om gewoon iemand eens de verrassing van zijn leven te bezorgen, schreef ik nog. De man beloofde me dat hij na het weekend in zijn netwerk zou rondvragen of er iets te regelen viel. Het was wel een uitdaging, want zelf werkte hij niet meer in Midden Nederland, dus ook hij moest een rondje bellen.

Een week later liet de man me weten dat het bellen en mailen hem – behalve nul op het rekest –  tot het inzicht had gebracht dat hij over een jaar toch maar eens moest gaan denken over stoppen met werken. In de uitvoering kende hij niemand meer en/of niemand kende hem meer. Behalve een hoog humorgehalte had dat inzicht ook wel iets melancholieks. Ik wist in elk geval dat mijn spontane idee geen andere status zou krijgen dan ‘een goed idee’.

Op deze heuglijke dag – waarop je begint aan je tweede helft – word je dus NIET opgehaald met een politiemotor. Moet je de realiteit van de belevenis inwisselen tegen dit verhaal en mijn voorpret.

Maar gewaardeerde, vooral heel erg jarige opdrachtgever, niet getreurd! Samen met de grote plaat home made appeltaart van mijn Lief, de zoenen en de eeuwige roem van Parel 291 hoop ik dat deze gedeelde historie je een zachte landing geeft bij de 50-plus club.

Geniet van de 2^e helft!

Dikke kus, Erica.

PS: Omwille van de privacy zijn een aantal wijzigingen in de oorspronkelijke tekst aangebracht. Ondanks verjaring van eventuele delicten berust elke overeenkomst met personen uit mijn netwerk op louter toeval.

NB: Perron Nul was de benaming van het terrein naast het Centraal Station in Rotterdam waar in de jaren tussen 1987 en 1994 Rotterdamse heroïneverslaafden hun methadon kregen en vrijelijk konden gebruiken. De plek had echter een aanzuigende werking tot zelfs buiten de landsgrenzen. Burgemeester Bram Peper gelastte de ontmanteling van de opvangplek. Op 13 december 1994 werd Perron Nul definitief gesloten (bron: Wikipedia).