298_Motie van treurnis

Toegegeven, ik heb een zwak voor woorden die – al dan niet in zinsvorm – zowel prachtig als veelzeggend zijn. De Engelse taal grossiert erin: kernachtige woorden en uitspraken die behalve leuk en vaak humorvol, ook nog de spijker op de spreekwoordelijke kop slaan. Maar vandaag krijg ik er zomaar één in het Nederlands cadeau….’Motie van Treurnis’.

In een online artikel lees ik dat de Almeerse wethouder Loes Ypma (PvdA) de gemeenteraad te kennen heeft gegeven dat zij gedurende haar wethouderschap niet van Woerden naar Almere zal verhuizen. Ook de belofte bij haar aantreden om in Almere een pied-à-terre (klein tweede huis) te betrekken komt ze niet na. Dat komt haar deze week op een motie van treurnis te staan, die voldoende steun van de raad krijgt. Desondanks geeft de gemeenteraad donderdagavond dispensatie aan Ypma, voor een jaar…

Maar nu het hoge woord er toch uit moet, pakt ze maar gelijk door. ‘Ook de komende drie jaar van mijn wethouderschap zal ik niet verhuizen. Ik blijf in Woerden wonen omdat ik ook bij mijn gezin wil zijn. Ik vind het belangrijk om mijn kinderen naar school te kunnen brengen en ’s avonds thuis te slapen.’ Daarmee brengt ze het college in verlegenheid. Wethouders zijn verplicht om te gaan wonen in de plaats waar ze werken, dat is geen onderhandelbare eis. Alleen bij ‘hoge uitzondering’ kan een jaar dispensatie worden verkregen.

Ypma is een door de wol geverfde politica, die dat dus wéét. Haar man (Jelmer Vierstra, red.)is gemeenteraadslid in Woerden. Dat stelt de teller op twee mensen die weten welke verplichtingen er aan hun politieke activiteiten kleven.

Als ervaringsdeskundige-sollicitant-met-afwijzingen-om-de-meest-ridicule- redenen vraag ik me hardop af hoe Ypma thuis met haar eega heeft gesproken over haar voornemens. ‘Ja Jelmer, ik wéét wel dat we dan zouden moeten verhuizen en dat we dat niet gaan doen, maar ik schrijf eerst die brief en ben voorlopig nog niet aangenomen dussss…’. Om na de tweede en derde ronde en een assessment zo vaak met Jelmer te oefenen dat zij haar ‘voorgenomen doordeweekse oplossing’ geloofwaardig kan brengen.

Mijn fantasie draait overuren, hoewel ik het beter mijn ergernis kan noemen. Ypma is geboren in 1980 en vertoont het zo kenmerkende gedrag van haar generatie. Er is van alles teveel (teveel informatie, teveel keuzes, teveel concurrentie) en kiezen is geen optie. Ze.Wil.Het.Allemaal.Naast.Elkaar.Genieten.

Nu, een jaar verder, is ze lekker ingewerkt in haar portefeuille, waar ironisch genoeg Wonen en Zorg deel van uit maken. Intussen begint het toch op te vallen dat zij geen enkele poging onderneemt om haar toezeggingen gestand te doen. En zoals in elke organisatie, zijn er mensen die daar precies de vinger op kunnen leggen. Zodanig, dat het na een beetje schuren echt gaat wringen. Tijd om in huize Ypma/Vierstra plan B uit de kast te trekken: ‘Transparant zijn’. Helder over de nieuwe inzichten en persoonlijk waar het nodig is om harde criteria tot moes te koken.

Ik ben benieuwd hoe dit verhaal af gaat lopen. Zo’n Motie van Treurnis betekent niet het einde van een politieke carrière. Ze is dus weer een jaar ‘veilig’. En straks nog beter ingewerkt en al op de helft van haar ambtsperiode.

Maar één ding is bij wet geregeld: of een wethouder nu wordt weggestuurd, niet  terugkeert na de gemeenteraadsverkiezingen of in een nieuw college niet als wethouder wordt herbenoemd: in alle gevallen heeft een oud-wethouder recht op een ontslaguitkering. In haar geval voor tenminste de duur van 3 jaar en twee maanden.

Snel gerekend heeft Ypma dus tenminste 7 jaar geen omkijken naar haar inkomen. Dat treft. Tegen die tijd zullen de kinderen niet meer naar school gebracht willen worden, maar haar vragen of ze in het weekend van haar pied-à-terre in Utopia gebruik mogen maken na een studentenfeestje.

N.b.

Een motie van treurnis is een motie waarin wordt uitgesproken dat het orgaan dat de motie aanneemt een bepaalde gang van zaken of een bepaalde opstelling door degene, tegen wie de motie is gericht, betreurt. Deze motie heeft, net als alle andere moties (met uitzondering van de motie van wantrouwen), geen bindende kracht. De bewindspersoon tegen wie de motie zich richt hoeft dus geen gevolgen te verbinden aan een aangenomen motie van treurnis.