300_Tante Truus

Bij Vriendin heb ik op de poezen gepast en als ik vertrek denk ik behalve de werktas gelijk mijn weekendkoffertje en een losse katoenen tas mee te nemen. O ja, en het lekkere restje mihoen met kip. Op de drempel gaat het mis. Mijn werktas stort van mijn schouder… de bajonetsluiting is aan één kant finaal afgebroken. Een geklonken geheel, dat maakt de lange band gelijk onbruikbaar. Er zitten ook korte hengsels aan. En gelukkig maar, want mijn tassen worden – werk of geen werk – steevast afgevuld.

Jaren geleden constateerde mijn fysiotherapeut al dat ik mijn tas ‘zeker links’ droeg. Ik moest er erg om lachen, omdat ik de vraag associeerde met de vraag aan mannen of ze links- of rechts-dragend zijn. Saillant detail…zonder daar nu met een vergrootglas naar te kijken is het heel vaak geen geheim ;-). Mijn permanent opgetrokken schouder door een te zware tas had de problemen in mijn rug in elk geval een handje geholpen.

Als ik in de auto stap roept Vriendin vanaf het tuinpad nog ‘Tante Truus’! Heel even aarzel ik – eh, Tante Truus? – maar dan schiet het me te binnen. Vriendin vond mijn werktas zo leuk dat ze het merk noteerde en bij Tante Truus haar bestelling (in andere kleuren) plaatste. We zijn allebei ervaren internetshoppers, maar de levering aan mijn vriendin was haar vorig jaar een foto waard. Uitbundig feestelijk verpakt en voorzien van een persoonlijke tekst. Mooi staaltje marketing! Niet alleen zorgen dat je hoog in de ranking op het internet terecht komt, maar ook zorgen dat je naam als parate kennis in de hoofden van je tevreden klanten beklijft.

Vrijdagochtend zoek ik de shop van Tante Truus op. Naast een fysieke winkel in Venray (verhip, lekker dichtbij mijn andere vriendin) heeft ze een goed georganiseerde webwinkel. Er zijn misschien mensen die rechtstreeks scrollen naar de button ‘contact’, bellen of mailen en zo’n klusje van hun to-do lijst afstrepen. Dat lukt niet bij een tassenfetisjist. Bovendien zie ik bij het merk van mijn tas ook het toverwoord ‘Sale!’.

Mijn Lief heeft – in het kader van ons consuminderen – de gevleugelde kreet ‘Heb je dat écht nodig’ aan het vocabulaire van mijn vriendinnen weten toe te voegen. Maar mijn vriendinnen zijn er nu niet en mijn Lief zit op de racefiets. Alle tijd dus op mijn vrije vrijdag om heerlijk iets ‘onnuttigs’ uit te zoeken. Hoewel, helemaal onnuttig is het niet. Een kleine tas met een brede draagband om de stad mee in te kunnen zonder permanent mijn mobiele telefoon in mijn handen te moeten houden ontbreekt nog.

Als ik alle gegevens heb ingetoetst, gebruik ik de ruimte voor aanvullende vragen om uit te leggen wat er met mijn werktas gebeurd is. En dat de hakkenbar mijn probleem met de kapotte bajonetsluiting niet kan verhelpen. Of Tante Truus mij – uiteraard tegen een vergoeding – alsnog zo’n onderdeel kan leveren. Ik ben onderweg als ze me belt. Omdat ik het nummer niet herken, wacht ik met terugbellen tot ik geparkeerd heb. Ze vraagt me naar de kleuren van mijn tas, omdat ze daarmee het productieseizoen kan achterhalen. De lange banden zijn namelijk qua breedte veranderd en daarmee kan het onderdeel wat ik nodig heb  net wel of juist niet passen. Op een parkeerplaats – zonder de werktas in mijn buurt – leg ik uit wat de kleuren zijn en lepel in één adem de naam en het adres van Vriendin op, die haar tas bij Tante Truus besteld heeft. In een paar muisklikken heeft ze die bestelling teruggevonden. ‘Oké, een lichting van een paar seizoenen geleden, ik ga op zoek voor je. Misschien kan ik je van een hele band voorzien in plaats van een onderdeel’.

Wat een totaal andere toon of voice in vergelijking met de opgeblazen en ijskoude mail die ik van mijn vaste leverancier van dierbenodigdheden kreeg, eerder deze week. Nadat de verloren gewaande zending (Parel 299_Jeugdpuistjes) alsnog – zonder verpakking – werd bezorgd kon ik het niet nalaten dat netjes door te geven. Ik voegde eraan toe dat ik er vanwege de vele moeite, het mail- en telefoonverkeer weinig voor voelde om de zending te retourneren of te betalen (€ 40,-). Binnen een half uur kreeg ik van de klantenservice behalve een regel excuus twee opties: minus tien euro voor het ongemak voldoen óf kosteloos retourneren. Het dreigement in de laatste zin deed de deur dicht:

‘Wij wachten uw beslissing af. Als deze email onbeantwoord blijft en wij geen acceptabele compromis bereiken, zijn we gedwongen om dit bedrag naar de incasso te versturen. Wij danken u ook voor uw begrip en spoedige reactie.’  

Zaterdag vertrek ik in alle vroegte voor een natuurwandeling. Samen met mijn wandelvriendin hebben we ingeschreven voor tien kilometer. Voor koffietijd moet die in de benen zitten, anders is het niet meer te doen op deze tropische dag. Als ik ’s middags thuis kom staat er een feestelijk verpakte doos op tafel. Het is een explosie van aandacht, die al begint met de sticker op de voorkant voor de bezorger ‘Lieve bezorger, bedankt voor het afleveren van dit pakketje! Groetjes van Tante Truus.’ Die PostNL bezorger vergeet toch spontaan dat hij overbelast is?

Ik moet lachen om alle kleine attenties. Snoephartjes in een zakje, een zakje thee en oploskoffie, omdat een internetbestelling nou eenmaal betekent dat de klant in de fysieke winkel het kopje koffie of thee misloopt. Visitekaartjes, een ansichtkaart met een bedankje voor mijn bestelling, het kan niet op. Mijn nieuwe stadse tas is net zo feestelijk –  apart – verpakt. Maar de werkelijke verrassing zit eronder…een volledige lange band voor aan mijn werktas.

‘Hoi Erica, ik heb er een band bij gedaan waarvan ik denk dat het de juiste sluiting is. Je kan hem zo gebruiken of hem uit elkaar halen voor de onderdelen. Er zijn geen verdere kosten aan verbonden. Vertel gewoon maar aan iedereen waar je die leuke tas hebt gekocht ;-)’.

Nou Tante Truus (geesteskind van Monique Jeucken), dat zal ik doen.

Deze gedenkwaardige 300^ste Parel is voor jou!

https://tantetruus.shop

Ps. De tassen van mijn favoriete merk Noi-noi zijn ‘fairly made’, met aandacht en zorg voor mens en productie.