303_Een Parelwaardige dag

We zagen elkaar de afgelopen jaren een paar keer bij begrafenissen van oud-collega’s. De laatste keer in mei 2017. Sinds die tijd leest hij mijn Parels. Veertig (!) jaar geleden was hij mijn teamleider bij de Sociale Dienst in Delft. Begin mei, kort na het overlijden van mijn vader belt Bruun om me te condoleren. Alsof het gisteren was. Als ik dat later app schrijft hij terug ‘Dat moeten we echt gaan vieren’. Vrijdag was het zover.

We hebben afgesproken bij hem thuis, in de stad waar ik meer dan twee decennia historie heb liggen. Mijn middelbare schooltijd, eerste verkering, weekendbaantjes en meer serieuze functies, mijn eerste huwelijk, vier adressen met herinneringen….

Een beetje verwonderd ben ik, te merken hoeveel luikjes er in mijn geest open gaan vanaf het moment dat we de afspraak maken. Namen, gebeurtenissen, veelal zoete herinneringen. Zeven jaar heb ik er gewerkt, geleerd, ik ben er gevallen en weer opgestaan. En wat hébben we vooral veel en hard gelachen in die tijd. Dat moest ook wel, want het duurde even voordat ik begreep dat niet de hele wereld gescheiden was, maar dat juist in dit beroep díe mensen ons nodig hadden.

Ik parkeer hemelsbreed 100 meter van de plek waar ik als 13-jarige puber heb gewoond. Uit het keukenraam op de vierde verdieping komt een onmiskenbaar vertrouwd geluid. ‘Hierrrr ben ik, ik doe open!’. In de lift hangt een genadeloze spiegel, die me nog even haarfijn vertelt dat we toch echt veertig jaar verder in de tijd zijn. Maar vanaf het moment dat we elkaar begroeten geniet ik van het weerzien en zijn oprechte vreugde over mijn komst.

Bij de rondgang door het appartement ontsnapt me bij de aanblik van de hoge Adler typemachine een ‘Neeee toch…..?…’

‘Ja, hij is het écht, mijn eigen Adler, gekregen bij mijn afscheid!’. Ik zie hem gelijk weer zitten, op de afdeling zat hij in een aparte kamer, maar vaak met de deur open. Ik zat aan een cluster om de hoek, maar kon horen als hij er was. Er zat een soort ritme in de snelle aanslag (met twee vingers) op één van de eerste querty-toetsenborden*, de ‘plingg’ aan het eind van de regel, gevolgd door de ‘renggg’ van de ‘wagen’ op de machine. Er zijn heel wat rapporten op gerammeld en voorstellen op geformuleerd.

Begin van de middag – de zomerse buien blijven elkaar aflossen – rijden we voor de lunch naar Vlietzicht, een goed bewaard geheim in een natuurrijke omgeving met een prachtig uitzicht op natuurgebied De Vlietlanden. Voor mij heeft het een metamorfose ondergaan, de geruite kleedjes op tafel zijn verdwenen en de terrassen uitgebreid. Het is onaangenaam klam vandaag, maar nu het droog is geworden kunnen we een wandeling door dit prachtige gebied niet overslaan.

De dag vult zich met levensverhalen, anekdotes, een stevige wandeling en onbevangen blijheid. Een trip down memory lane waarin ‘tijd en aandacht’ net zo vanzelfsprekend gegeven wordt als veertig jaar geleden. Niet álles was vroeger beter, maar niets is zo heilzaam als genieten van een lange, tijdloze dag bijpraten, lekker eten en het glas heffen.

Bruun, het was een Parelwaardige dag. En dat zonder begrafenis. Met onze ogen dicht zijn we niets veranderd. Nog net zo vrolijk en ad-rem. Dezelfde schaterlach, dezelfde stem-als-een-klok. De tijd haalt streken met ons uit, maar in zijn kern veranderen we niet.

*De benaming Querty slaat op de volgorde van de letters op het toetsenbord. Het heeft zijn oorsprong bij de mechanische schrijfmachine, waar de indeling voorkwam dat hamertjes klem kwamen te zitten. Dit laatste kon gebeuren wanneer naastgelegen toetsen te snel achter elkaar werden aangeslagen. De toetsen werden zo ingedeeld dat letters die vaak op elkaar volgden, niet makkelijk vlug achter elkaar aangeslagen konden worden.

Sinds de opkomst van elektronische schrijfmachines en computers is dit niet meer relevant, maar uit gewoonte heeft men de oude toetsenbord-indelingen aangehouden.