308_Parels aan Zee

‘De maand oktober gaan we elkaar zeker missen. Maar daarna heb ik ongetwijfeld weer veel te vertellen over het nieuwe hoofdstuk dat Oost-Souburg heet!’. Het werd een pauze van ruim drie maanden.

De maanden november en december pauzeerde ik er moeiteloos achteraan. Niet dat ik niet geschreven heb. De verschillende pagina’s op Facebook kregen regelmatig een update met iets meer tekst. Degenen die me mailden vanuit de leeskring kregen antwoord. Hier en daar stuurde ik een persoonlijke brief. Maar wat was het een drukke tijd. Het eerste weekend van oktober – het huis al vol in de verhuisdozen – draaiden we nog mee in het atelierrouteweekend. We hadden ons in april aangemeld, op een moment dat er nog helemaal geen sprake was van een verhuizing. In augustus  was het te laat om af te zeggen, de folders waren al gedrukt en de locatie geboekt. Administratief draaide alles in de hoogste versnelling. Visitekaartjes met een nieuw adres, verhuiskaarten ontwerpen, abonnementen en contracten omzetten, de laatste loodjes en de verhuizing zelf voorbereiden.

We zijn – ondanks al het uitmesten – met een schoenlepel in het huis gelepeld. Namen in rap tempo afscheid van nog veel meer spullen. Want ondanks de strenge voorselectie hadden we iets over het hoofd gezien…we waren al onze grote meubels kwijt, maar uit die grote meubels waren héél veel spullen gekomen die nu in verhuisdozen wachtten op hun nieuwe bestemming.

Het was een intensieve tijd, ook na de verhuizing. Overzicht krijgen. Passen en meten. Diep zuchten…. En af en toe hard lachen. Inburgeren. Huisarts, tandarts, apotheek, dierenarts. De weg vinden voor de dagelijkse dingen. Kringloop, afvalscheiding station, verkoop of goede doelen blij maken.

Maar we zijn gearriveerd. Voelen ons welkom en thuis op deze nieuwe stek. Verbazen ons over de ontspanning die we ervaren door het wonen in een dorp. Een dorp dat alles wat wij nodig hebben op loopafstand heeft. Waar het kan gebeuren dat mijn Taxi in geen drie dagen gestart wordt. Waar de visboer op woensdagmiddag de tweede keer dat mijn Lief vis komt halen ‘de groeten aan zijn vrouw’ moet overbrengen en dan ook nog weet wie dat is….

Het dorp waar de grote gele supermarkt een ‘kwebbelkassa’ heeft, waar je dus een praatje mag maken met de caissière zonder dat het ergernis oplevert. Het dorp waar de naaste buren investeren in een warm contact, je vragen de krant te delen, een kaartje sturen, oliebollen of soep brengen of gewoon een praatje maken. Het dorp waar veel mensen je gewoon aankijken en groeten als je ze passeert.

O zeker, het afgelopen jaar had niet alleen een pittig laatste kwartaal. Eigenlijk waren er drie pittige kwartalen op rij. Maar het wordt wel wat met dat dorp en met ons. Eigenlijk ís het al wat met dat dorp en ons.

De boulevard van Vlissingen en de duinen met het wandelgebied in het kustplaatsje Dishoek liggen uitnodigend op helemaal 5 minuten autorijden van onze voordeur. Mijn stappenteller maakt overuren en mijn Noord-Hollandse jeugdherinneringen blijken springlevend. Noord-Holland of Zeeland, de luchten, het water en het strand trekken als een magneet.

Tenminste één trouwe lezer van me krijgt bij deze titel een andere gelaatsuitdrukking… onze verhuizer. Hij was het, die me maanden geleden suggereerde mijn Parels na de verhuizing om te dopen.

Robert, het duurde even maar de eer is aan jou….mijn blogs noemen we vanaf 2020 ‘Parels aan Zee’!