318_ Mooier wordt ’t niet

Gewaardeerde ParelZoekers,

Allereerst…..dank voor jullie hartelijke reacties op Parel 317. Deze keer minder ‘duimpjes’ op social media, maar des te meer persoonlijke reacties per mail. En als kers op de taart vallen er twee zelf beschreven ansichtkaarten in de bus!

Een neveneffect in deze virustijd? Gewoon een steengoede Parel? Ik weet het gewoon niet. Maar wat ik wel weet, is dat het me een glimlach brengt. Blij maakt. Dat ik grijns als een vriendin mij opbiecht dat het nog een hele toer was om een postzegel te bemachtigen.

Bij mij liggen de postzegels op een rol van honderd stuks oud te worden. Er gaat geen offerte meer de deur uit (en al helemaal niet per gewone envelop!) en mijn privépost regel ik vaak digitaal. Van de kerstpost houd ik ieder jaar genoeg over om alle jarigen in het eerste kwartaal een handgeschreven kaart te sturen. Dat is omgerekend net zo duur als de rol van honderd stuks op de kerstpost te plakken….maar ja, dat bedenk ik me dan pas in maart.

Het zijn sowieso de weken van de meest uiteenlopende gedachten. Terwijl er aan de ene kant per dag meer beeld komt bij de omvangrijke gevolgen van de mondiale crisis die nog niet het dieptepunt heeft bereikt, komt er dagelijks een nieuwe heldengroep bij. Want het zijn de helden aan wie we ons willen vastklampen. Wegkijken kan niet meer. Spraken de deskundigen nog maar twee dagen geleden over voldoende capaciteit op de ic’s, vandaag is de toon ernstiger. Hoor ik – voor het eerst – een arts (met de tranen in zijn ogen) hardop zeggen welke gesprekken er in de Nederlandse huiskamers nu gevoerd moeten worden. Dat hakt erin. Begin van deze maand had ik werkelijk nog nooit gehoord van het woord ‘triage’. Laat staan dat ik kon vermoeden dat zo’n prachtige klank staat voor de loodzware afweging tussen leven en ‘comfort bieden bij het overlijden’.

Gelukkig is er tegenwicht op allerlei manieren. We lopen met een bocht om wildvreemde mensen heen, maar groeten iedereen. We zijn collectief aan de voorjaarsschoonmaak. We delen op social media onze slimme tips om de quarantaine nog een beetje leuk vol te houden. Genieten mee van ontroerde overburen die vanachter hun tuinhek met de jassen aan hun kleinkinderen bejubelen. Gaan op zoek naar een beer om aan de landelijke Berenjacht mee te doen. En o ja, dan is het ook al bijna Pasen. En Zomertijd.

Dat ‘O ja’ heb ik nogal eens deze weken. Meestal in combinatie met de gedachte ‘Dat gaat natuurlijk ook niet door’. Steeds vallen me nieuwe dingen op of in. Want wat ben ik blij dat mijn voeten, ogen, gebit, kapsel en permanente wenkbrauwen allemaal in de eerste maanden aan de beurt zijn geweest….Het zal nog wel een aantal weken duren voordat we er als holbewoners uit gaan zien.

Zo bijzonder gevarieerd en druk was ons leven niet voor de coronacrisis. Maar ongemerkt gaat er toch heel veel ‘natuurlijk niet door’. Erg? Helemaal niet erg.

‘Erg’ is nog een understatement als je in een triagetent ligt en een arts je met tranen in zijn ogen moet vertellen dat hij geen andere keuze heeft dan je comfort te bieden bij je overlijden. Het is een zware les in nederigheid die we deze crisis krijgen. Maar ook een prachtige hommage aan de liefde, de woorden en de daden. Mooier wordt ’t niet.

PS Berenjacht:  Duizenden Nederlanders zetten nu een beer voor hun raam, zodat kinderen een speurtocht door de buurt kunnen doen als ze een frisse neus gaan halen. Het spel is gebaseerd op het prentenboek ‘We gaan op berenjacht’ uit 1995 van Michael Rosen en Helen Oxenbury.

Berenjacht ontstond in Australië en Groot-Brittannië om kinderen van de coronacrisis af te leiden en vond daarna ook zijn weg naar Nederland.