326_De Vergeten Groep

Ze viel als een blok voor het Peruaanse meisje op de markt in de provincie Cusco.

Samen met haar moeder bezocht Manusha de expositie van mijn lief tijdens de Tour of Art 2018 in onze vorige woonplaats. We zagen het gebeuren, het was liefde op het eerste gezicht. Hij had net de laatste hand gelegd aan het olieverfportret, de vernislaag moest er nog op, maar dat kon na het expositieweekend. Toen we het werk bij haar thuis brachten en ophingen, vroeg ze of het goed was dat ze het Peruaanse meisje een naam gaf. Het werd Aiko, de Japanse benaming voor ‘geliefd kind’.

Het is oktober 2019, als we voor de laatste keer in de Flevopolder deelnemen aan deze kunstroute voordat we verhuizen naar Zeeland. Daar gebeurt het onvoorstelbare. Precies een jaar na haar dochter, valt moeder Trudy op Jocelyn (betekent joyfull), het meest recente olieverfportret van 2019. Drie dagen voor onze verhuizing brengen we het naar Almere.

We kunnen echt zeggen dat degenen die ooit een olieverfportret van de hand van mijn Lief hebben gekocht, met ons verbonden blijven. Dat gaat vanzelf, omdat het hart van de koper de ziel van de kunstenaar ontmoet. En omgekeerd.

We schrijven eind mei 2020, als moeder Trudy mij een appje stuurt. Het is intussen een vanzelfsprekende gewoonte geworden dat we in onze contacten aandacht besteden aan het welzijn-in-corona-tijd. ‘Bij jullie iedereen nog gezond?’ informeer ik, wetend dat de echtgenoot van Trudy onder de risicogroep valt en  een heel zorgteam om zich heen heeft, waar Trudy én Manusha allebei deel van uitmaken.

Op het antwoord ben ik niet voorbereid. ‘Manusha is al 10 weken ziek. Corona klachten, maar niet ernstig genoeg voor een ziekenhuisopname. Net als ruim 11.000 lotgenoten uit de Facebookgroep. Die grote groep van meest jonge mensen hebben allemaal dezelfde klachten en vinden nauwelijks gehoor. Zolang ze verschijnselen hebben kunnen ze nergens terecht en zolang ze niet positief getest zijn kunnen ze niet doorverwezen worden naar een longpoli of revalidatiecentrum’.

Ik val even stil. Wat een patstelling! Manusha is net 31 jaar geworden, werkt de halve week als bloemist en de andere halve week als mantelzorger, heeft verre reizen gemaakt, woont zelfstandig en heeft een bovengemiddeld doorzettingsvermogen. En nu? Nu heeft ze moeite om de dag door te komen! Zonder klip en klare diagnose, zonder betrouwbare test, zonder behandelplan en ….zonder uitzicht op herstel.

Het laat me niet los en ik zoek online naar meer informatie. Er is een paar keer specifieke aandacht geweest in de media voor deze ‘vergeten groep’ van jonge corona patiënten. Alle keren zijn aan me voorbij gegaan. Ik miste de uitzending van EenVandaag, ik miste het artikel in de Linda, ik heb het item in het nieuws blijkbaar ook gemist.

Corona-moe ben ik regelmatig, en dat betekent niet dat ik alle regels voor gezien houd, maar dat ik mijn nieuwshonger beperk tot één journaal per dag, de persconferenties en de krant. In de praktijk pas ik me aan en de lol om activiteiten buitenshuis te ondernemen is met alle voorschriften behoorlijk verdampt. Nog deze week ging ik op tuinkussens uit en liep zonder succes vier winkels in en uit, waar ik door pijlen gedirigeerd slechts de helft van de producten zag. Bij de kassa zei ik waar ik naar op zoek was en werd verwezen naar een geheim pad dat alleen via de kassa in gelopen mocht worden. Uit tegenovergestelde richting kwamen mij vervolgens vier verschillende mensen tegemoet, die blijkbaar geen idee hadden dat de pijlrichting hen dat verbood.

Nee, winkelen beperkt zich tot het levensonderhoud, al het andere bestel ik voorlopig via internet.

Als me iets duidelijk is geworden, dan is het wel dat de eensgezindheid van een maand geleden de achterdeur heeft genomen naar de vrijheid van (over)morgen. En dat de focus weer net zo individueel is als vóór 15 maart. Op 1 juni aanstaande gaan er weer veel deuren open. En is er licht aan het einde van de tunnel voor verschillende branches. De getallen van de IC-opnames worden nog dagelijks naar beneden bijgesteld. Dat is hoopgevend, zeker.

Maar we zijn er nog niet. Nog lang niet. ‘De vergeten groep’ weet er alles van.