328_Huurfiets

Onze eerste Zeeuwse zomer is voorzichtig begonnen. Vrienden hebben hun gedwongen uitgestelde bezoek in de afgelopen twee weken kunnen invullen. En de wind staat onze kant op, want ook in de komende weken zijn we een aantal dagen ‘geboekt’. Het voelt alsof we een lange winterslaap hebben gedaan en nu ontwaken.

Binnenshuis hebben de quarantainemaanden ons echt goed gedaan. We zijn gewend aan de nieuwe ruimte en hebben gaandeweg goed doordacht welke aanpassingen we op termijn nog kunnen realiseren. Op de begane grond hebben we onze draai helemaal gevonden. De bovenverdieping heeft beslist potentie, maar dan moeten er wel een paar tussenwandjes uit. Naast onze slaapkamer en het tweede toilet ontstaat er dan één grote(re)ruimte om te werken en te ontspannen. Het inzicht kwam feitelijk door iets anders. Mijn Lief heeft bedacht dat de overkapping in de tuin met wat aanpassingen een fijne plek voor hem kan worden om in de zomer te schilderen en in de winter te sporten.

Voor mij stond de schuur op de planning voor een metamorfose tot TekstAtelier.  Maar sinds medio maart verdampen mijn kansen op de arbeidsmarkt en op nieuwe opdrachten als zzp-er, dus het is tijd om opnieuw de bordjes te verhangen: de schuur blijft voorlopig schuur. En zolang dat zo is biedt die schuur plaats aan allerlei ‘we-weten-even-geen-betere-plek’-spullen. Als Lief straks zijn domein in de tuin heeft beginnen we eerst aan de bovenverdieping, daar hebben we zomer en winter plezier van. We zullen zoveel mogelijk zelf doen en zetten in op creativiteit en hergebruik. Het is heerlijk om te merken dat we dat allebei nog niet verleerd zijn.

Terwijl mijn Lief zich in zijn atelier-in-wording in het zweet werkt, verken ik de mogelijkheden voor vrienden en familie die een paar dagen Zeeland willen combineren met een bezoek aan ons. Zo ontdek ik een B&B tegenover het station, op slechts 10 minuten lopen van onze voordeur. Maar behalve onze gezellige stek en een plek om te overnachten is ook het strand hier een echte trekpleister. Ik heb een déja-vu als ik nadenk over de lange zomerse dagen in de Kennemer duinen en aan het strand in mijn geboortestreek. Handdoeken, windscherm, eten en drinken in een koelbox, een bal….En ja, we gingen op de fiets. De steile Kruisberg over, op de terugweg – als we lief waren – nog een ijsje bij het (prehistorische) Vivo winkeltje aan de Rijkstraatweg tussen Castricum en Beverwijk…

Enfin, als we niet in een bloedhete auto willen stappen, dan is fietsen naar het strand het beste alternatief en heel goed te doen ook. Er is alleen een ‘kleine maar’…ik heb zelf niet eens een fiets. Ik loop liever. Dus hoe gaan we dat doen als we met z’n drieën, vieren of vijven naar het strand willen? Tenminste één van de twee fietsenhandels op het dorp lijkt ze ook te verhuren. Ik zie de eigenaar regelmatig buiten staan en klanten helpen met hun fietsen. Met de aspiraties van een VVV-medewerker stap ik de drempel over. ‘Komende week komt mijn vriendin, een week later schoondochter met de kleinkinderen….ik verwacht deze eerste zomer van ons in het nieuwe huis nog wel wat aanloop en wil daarvoor regelmatig fietsen huren, kan ik daar met u een afspraak over maken?’.

Dat valt tegen. ‘Ik verhuur geen fietsen mevrouw. Ook al zegt Google dat. Ik heb er de ruimte niet voor en werk alleen. Zoiets is – met alle administratie eromheen – voor mij gewoon niet te doen’.  

Niet gehinderd door voorkennis over mijn persoonlijke aversie tegen fietsen verraadt zijn body language dat hij me voorlopig niet laat vertrekken. De benen wat gespreid, de ene hand losjes in de broekzak en met de andere wijst hij de ene na de andere ‘goede tweedehands’ aan. Ik ben in geen jaren in een fietsenwinkel geweest en sla achterover van de prijzen. Bovendien, wat moet ik het hele jaar met een stel tweedehands fietsen voor mijn gasten? Ik heb er geen plek voor en wil ze huren, liefst met een soort strippenkaart of zo. In mijn hoofd heb ik de B&B al gekoppeld aan de huurfietsen voor een fijn ongemotoriseerd verblijf aan de kust.

De man registreert dat niet, zijn tactiek lijkt gericht op het zo lang mogelijk in de winkel houden van een potentiële nieuwe klant. Onverstoorbaar vervolgt hij ‘Er komt nog wat bij om ze rijklaar te maken’. Nooit geweten dat zoiets bij een simpel tweedehands modelletje met 7 versnellingen ook al moet. ‘Ik knap ze pas op als ik ze verkoop. Kijk, hier moet dan bijvoorbeeld een nieuwe band om, ze krijgen een beurtje en ik vervang wanneer nodig wat kleine onderdelen. Ongeveer 100 euro erbij kan ie dan de deur uit’.

Bij elke regel zet ik een extra stap in de richting van de deur. Van mijn VVV-aspiraties is weinig meer over. ‘Ik ga er eens diep over nadenken’ zeg ik ten afscheid. Dat is een understatement.