337_Pandora

‘Had jij nou een pandora armband aan vanmiddag?’ appt mijn buuf. Wat ze niet kan vermoeden, is dat ik het sieraad slechts een luttel etmaal eerder tot mijn grote vreugde heb teruggevonden.

Haar observatievermogen verrast me. De Laekense herder van onze buurtjes is een paar uur terug van een kleine ingreep en ik kijk nog eens even om een hoekje. Met lodderige blik ligt hij lekker het roesje weg te maffen en we zitten aan weerszijden van hem op de grond rustig te praten. Charlie vindt het al lang best, zolang mijn hand maar lekker in zijn nek kriebelt en er af en toe iets liefs tegen hem gezegd wordt.

‘Eh…ja. Snel gezien! Heb jij er ook één dan?’. Voor wie er niet in thuis is: Pandora’s iconische armbanden zijn ontworpen om bedels aan te bevestigen die je verhalen en waarden reflecteren. ‘Ja klopt, alleen ik draag ‘m niet zo vaak, da’s wel zonde eigenlijk. Die van jou is nieuw zeker, er zat volgens mij maar één bedeltje aan’.

Nieuwsgierig vraag ik of ze ook weet wélk bedeltje. ‘Een huisje?’ Dat vraagteken is overbodig, ze is glansrijk door naar de volgende ronde.

Vorig jaar in de eerste week van augustus viel onze beslissing om te verhuizen, nadat ik door een ziekenhuis was afgewezen als parttime receptioniste. De reden: op mijn leeftijd mocht ik geen avonddiensten tot 23.00 uur meer draaien. Witheet was ik. ‘Op mijn leeftijd?!?! Ik mag nog 10 jaar werken!’. Ik mag het niet alleen, ik wíl het ook nog erg graag. Naast mijn zzp-schap wil ik iets volstrekt anders doen om het gemis van collega’s te compenseren, mijn overschot aan energie prettig in te vullen en – eerlijk is eerlijk – tegelijk een basisinkomen te verwerven. De enorme hypothecaire lasten versus mijn meer dan gehalveerde inkomen hadden het woongenot op dat moment al flink overschaduwd.

In mijn tobberige nachten viel de beslissing om te verhuizen en wel naar Zeeland. Ik vond twee huizen in dezelfde prijsklasse in een dorp waar ik verwachtte te kunnen aarden. Het werd er één, het andere was al onder bod. Bij de bezichtiging waren we niet de enigen. Omdat de planning wat uitliep zagen we zowel de kandidaten vóór als na ons. Tot op de dag van vandaag blijft het meer dan bijzonder dat ik op 225 kilometer afstand het huis heb uitgekozen waar ik intussen al 10 maanden met enorm veel plezier woon.

In die maand augustus kreeg ik ter gelegenheid van mijn verjaardag van mijn Lief de pandora armband met een hartjessluiting en één veelzeggende bedel eraan: een huisje. ‘Je hebt ons huis lang genoeg als een molensteen om je nek gedragen, het is nu tijd om ons waardevolle besluit als sieraad om je pols te hebben’.

In de acht weken tot en met onze verhuizing droeg ik de pandora dagelijks. Daarna was er nog zoveel te klussen dat ik mijn sieraden sowieso terzijde legde. Een paar weken geleden – in de aanloop naar mijn nieuwe levensjaar – vroeg ik me af waar de armband nu was. Eerst was het nog een vluchtige gedachte, maar naarmate ik meer plekjes in huis inspecteerde en nul op rekest kreeg werd het een drammertje in mijn hoofd. Stel nu dat iemand een leuke bedel voor mijn verjaardag koopt…dan moet ik kleur bekennen…Op de één of andere manier heb ik de laatste jaren ‘gedoe’ met mijn sieraden. Zo gaven mijn vriendinnen op mijn 50^ste verjaardag mijn collectie stoere leren armbanden een serieuze boost door hun gulle gaven. Enkele jaren later ging het merk failliet en werd opgekocht door een Russische distributeur. Bovendien werd er tegelijkertijd veel nep op de markt gebracht.

Maar goed, met al dat gepieker had ik mijn pandora-met-huisje nog steeds niet gevonden. Twee weken geleden biechtte ik het op aan Vriendin. ‘Die kan niet weg zijn. Doorzoeken, je hebt nog even’ zei ze droogjes. En zo ging het. Ik had wat extra poetswerk in huis en was – zoals vaker – op onnavolgbare wijze huishoudelijk aan het multitasken. Voor wie geen idee heeft hoe dat eruit ziet schets ik even een realistisch scenario. Ik ben aan het stofzuigen, zie in de wc een handdoekje hangen dat nog net met de was die klaarligt voor de machine mee kan. Stofzuiger even uit, dan eerst de wasmachine aan zetten. O, het is nu nog droog, gelijk maar even de droge was van de lijn halen en het strijkgoed verzamelen. Ik leeg de prullen- en kattenbakken en als ik die beneden breng kijken vier paar kattenogen mij aan of het al etenstijd is. Verhip, het droogvoer moet aangevuld worden in de grote voertrog. Goh, wat staat dat voer onhandig opgesteld in het kastje onder de trap. En voordat ik het weet staat het aanrecht in de keuken vol met de inhoud van een kastje om van plaats te verwisselen met het kattenvoer. Als ik drie kwartier later naar boven loop staat de stofzuiger daar nog als stil verwijt te wachten op het vervolg. Ik vervolg de klus en zal het stof op het medicijnkastje ook gelijk even wegwerken. En ja hoor, in het open vak onder het medicijnkastje staat een sieradendoosje. De kam die ik ’s morgens als eerste gebruik ligt er bijna achteloos naast. Tien minuten later app ik Vriendin een foto onder de veelzeggende tekst ‘Pff…..gevonden!’

‘Logische plek, het medicijnkastje’ grijnst ze digitaal terug.

Wat zei mijn Buuf nou vanmiddag? ‘Zeker nieuw, die Pandora armband, er zit nog maar één bedel aan?’. ‘Zo goed als nieuw’ zou ik naar waarheid kunnen zeggen;-).