341_De Stoel

Als we weg willen rijden gebaart ze ‘doe je raam eens open’. Tussen haar gegiechel door hikt ze ‘Stof voor een Parel’ en zwaait ons uit. De stoel is – dankzij het slimme gemanoeuvreer van Lief – op de achterbank van mijn Taxi geparkeerd, op weg naar de grote metamorfose.

Het is weer een vrolijk uurtje deze zondagmiddag. Op doorreis naar onze afspraak voor een happy hour bij familie drinken we even thee bij mijn moeder. Sinds ik in de buurt woon zie ik haar gemiddeld tweemaal per week, maar uitgepraat zijn we nooit. Oude en nieuwe verhalen wisselen elkaar af. En waar het er voorheen – vanwege de reisafstand – nooit van kwam ook eens een klusje te klaren, begint ze in toenemende mate te merken hoe handig het is dat het klusteam van de familie met ons is uitgebreid. Er liggen nog net geen lijstjes klaar, maar die zitten wel degelijk in haar hoofd. En ze weet ook precies wie ze waarvoor moet vragen. Wij scheppen daar intussen meer dan een genoegen in en mogen haar er graag wat mee plagen.

Vanuit de keuken introduceert ze het onderwerp. ‘Zeg Han, ik heb een vraag voor je, je mag er gerust even over nadenken hoor’. ‘Wat ik voor mijn verjaardag wil hebben?’, gokt hij. ‘Nou, ook wel, maar nu bedoel ik iets anders. Ik zou de stoel van pa wel als bijzetstoel in de slaapkamer willen zetten, maar dan wel in een andere kleur. Zie jij het zitten om hem te schilderen? Ik denk aan lichtgrijs’.

De ‘stoel van pa’ is voor ons de kortste manier om aan te geven dat het om de grote stoel met armleuningen gaat waar mijn vader altijd in zat. Alle stoelen bij de eettafel zijn inmiddels vernieuwd, maar dit bijzondere exemplaar doet nog altijd dienst bij verjaardagen. Nu staat de stoel in de berging van het appartementengebouw te wachten op een nieuwe bestemming. We spreken af dat we straks bij het weggaan zullen bekijken of het te doen is om hem te schilderen.

Maar dat is nog niet alles. ‘Tja met die corona heb je ineens gewoon veel tijd he. En het is ook goed om je hersens te blijven gebruiken’, grijnst ze. Ze is – in haar hoofd – duidelijk met haar interieur bezig geweest. Ze mag dan 87 jaar zijn, zo lang ik me kan herinneren heeft ze met enige regelmaat de behoefte om eens wat te verschuiven of verzetten. En in mij weet ze zich een bondgenoot, want we spannen al samen sinds mijn jeugd. Altijd goed voor een hoop lol, wetend dat er vroeger of later toch een paar technische aanpassingen door mijn vader gedaan moesten worden. Want dan hing het lampje nét niet meer handig, of moest er een draadje verlengd worden of een spiegel omgehangen. Hij zag er vaak totaal het nut niet van in en daarmee was het voor ons vooral de kunst van een goede timing om onze vragen te ventileren. Die truc past mijn moeder nog steeds toe.

‘Het hoeft nu niet in dat uurtje hoor, maar ik wil eens weten of het jullie wat lijkt als ik de stoel en de tv van plaats verwissel. Dan ben ik af van dat geschuif met een bijzettafeltje om die anderhalve meter te waarborgen en het staat nog leuker ook denk ik’.

Het is niet voor het eerst dat ik ga schuiven met die tv. En die weegt best. Dus ik kijk Lief aan en die begrijpt dat ik niet wil wachten tot ik er over drie dagen alleen voor sta. Met zijn tweeën is het eigenlijk zo gebeurd. ‘Jeetje, dat was niet de bedoeling….maar het staat wel leuk zo toch?’. Lief en ik staan nog wat meer in de ‘to do-modus’, dus ik heb er nog niet gelijk een mening over. ‘Weet je mam, kijk het gewoon even aan hoe het bevalt. Ik ben er woensdag weer. Desnoods draaien we het dan terug. Als je maar belooft dat je zelf niet gaat schuiven! zeg ik streng. De keer dat ze vergat dat ze op de tweede tree van een trapje stond heb ik nog vers in mijn geheugen.

Dat uurtje op de thee is omgevlogen. In de berging ziet Lief dat het schilderen van de stoel wel te doen is. En dat we die dan maar gelijk moeten meenemen, met een beetje moeite past het net in mijn bejaarde Taxi.

Eenmaal thuis zet hij er vaart achter. De stoel staat bij ons per definitie in de weg, dus we verplaatsen hem naar de overkapping in de tuin. Onder de koffie zegt hij ‘Nadat je vader niet meer thuis kon wonen heb ik zelf het meeste in deze stoel gezeten. Nou ja, feitelijk werd ik er gewoon in gedirigeerd…haha…..Ze zei dan ‘Zeg Han, ik had jou dáár gedacht’, wijzend op de stoel van pa. Protesteren hielp niet, er mocht niemand anders in zitten’. En zo was het. Lief zat er lekker rechtop in en mijn moeder wist dat hij dat prettig vond.

Na het schuren, twee keer gronden en verven staat de stoel te drogen in de schuur. Door voortschrijdend inzicht is het geen lichtgrijs maar ‘zijdeglans wolkenwit’ geworden. Van de restjes gordijnstof uit mijn moeders slaapkamer maak ik nog een paar kleine kussentjes.

Nog maar een week geleden schoot mijn moeder bij het naar buiten lopen in de lach. ‘Het is hier toch iedere keer een andere film!’. Inderdaad, ze houdt de gemoederen én alle handjes in de familie lekker bezig. Dat we daar nog maar lang van mogen genieten!