345_Verlaat cadeau

‘Het is maar 1 dag erg’ schrijf ik op de kaart. In de overtuiging dat ik daarmee een gezamenlijk gevoel verwoord.

Voor mij voelt het als gisteren dat mijn Lief vijftig werd binnen een maand nadat we elkaar de liefde hadden verklaard. Toch is dat echt 20 jaar geleden…Deze zaterdagochtend ben ik nog voor half 7 klaarwakker. Vandaag komt er een einde aan zes weken geheimhouding. Zelf opgelegde geheimhouding hoor, maar toch….

Ik heb mezelf overtroffen. Mijn motto ‘Zwijgen mag, liegen niet’ is fier overeind gebleven. Niet liegen is geen opgave voor me, want daar ontbeer ik het talent voor. Maar juist in het zwijgen zit de uitdaging…. De eerste weken was het nog de ver-van-mijn-bed-show. Er staat in de huisagenda een glimlachend mondje bij deze datum, maar ik kan zo slecht tekenen dat het mijn Lief gewoon niet opgevallen zal zijn. Toch heb ik me in deze laatste week echt een paar keer stevig op de lip moeten bijten en in creatieve bochten gewrongen.

Schoondochter komt met de kleinkinderen als verlaat cadeau voor het kroonjaar van Lief een nachtje over. Dát in de agenda’s krijgen – en onbedreigd houden in deze tijd – vraagt behalve geluk ook echt timing. Want de kids zijn om het weekend bij hun vader en sporten allebei, dus wat blijft er met vier uur autorijden en huiswerk moeten maken dan nog over van een weekend voor quality time met opa en oma? Nog mazzel dat Mark de wedstrijden in het weekend heeft geschrapt.

Daarna heb ik wekelijks met meer dan gewone belangstelling geluisterd naar de steeds dreigender inperking in het sociaal verkeer wegens oplopende coronacijfers. Deze laatste week kneep ik ‘m even: waren we dinsdag (3 november, de geboortedag van Lief) nog safe met 3 gasten op de koffie, werd er die avond teruggeschroefd naar slechts 2 gasten per dag. Bovendien adviseerde Mark dringend alleen ‘noodzakelijk’ te reizen. Toegegeven, mijn interpretatie van ‘noodzakelijk reizen’ is ruimhartig, maar we mogen ze met z’n drieën ontvangen van Mark, omdat kleindochter met haar 11 kalenderjaren niet meetelt in het maximum aantal gasten op een dag. Pfff…

Ondertussen gingen mijn onopvallende voorbereidingen gestaag door. Immers, zo’n weekend vraagt – zeker in een tijd dat je niet als groepje wat mag ondernemen – extra creativiteit. ‘We zullen ons thuis moeten vermaken’ heb ik gezegd, om maar even de vinger op het pijnpunt te leggen. Dat is met dit trio nog nooit een probleem geweest, gelukkig. Er is hier genoeg creativiteit in huis om de uurtjes leuk mee in te vullen en alleen al lekker bijpraten is na 4 maanden een feestje waard.

Wat een zegen dat ik een man heb die me niet in alles wat ik omhaal op de vingers kijkt. Want kom maar eens thuis met een grote ingepakte doos creativiteit terwijl hij op de bank (naast de voordeur) sport zit te kijken. En zeg maar eens luchtig dat je zelf de boodschappen wel even doet, terwijl je het aantal keren dat je dat aandeel in het huishouden voor je rekening neemt per jaar op de vingers van 1 hand kunt tellen. Het is hier niet anders dan elders, er is een taakverdeling die ons beiden het beste past.

Vrijdagmiddag check ik nog even of alles volgens plan gaat. ‘Niemand ziek of verkouden? Dan ga ik de boodschappen doen.’ Als ik de volle boodschappentrolley en een dito tas bij de voordeur parkeer en mijn sleutel wil pakken, zwaait Lief joviaal de deur open. ‘Zal ik je even helpen?’ zegt hij, terwijl hij de daad bij het woord voegt en de tas naar de keuken draagt. Ik doe een schietgebedje dat hem het pak chocomel, de verse gember en makreel niet opvalt. Dan zou ik – amper een etmaal van hun komst verwijderd, alsnog door de mand vallen. Zo luchtig mogelijk zeg ik ‘Zet maar neer hoor, ik ruim het zelf even op. Dat wil jij immers ook altijd graag’ zet ik nog even een tandje bij.

Alles wat rechtstreeks kan verwijzen naar het onverwachte bezoek berg ik als eerste op. Alleen op het aanrecht blijft een pak zelf te maken luchtige cake staan. Schoondochter houdt niet van appeltaart, dus wat er ook gebeurt, Lief zijn favoriete recept gaat niet de oven in. Het is de enige boodschap waar hij wat verwonderd naar kijkt. ‘We hebben deze week al meer gebak op, ik wil voor het weekend wel wat gezelligs maar niet te zware kost’. Geen woord van gelogen.

Natuurlijk, we vinden het leven met ingehouden adem belangrijk, maar zo’n een mini-verrassingsbezoek verwordt bijkans tot een met militaire precisie uitgevoerde opdracht.

Het was een week van elastiek, maar deze vroege zaterdagochtend is het eind in zicht. Alles is in huis, nog even de stofzuiger door het huis slingeren en soep maken en dan staan ze op de stoep voor de bijzondere verjaardag van hun opa. Lief vertrekt na de koffie naar zijn atelier dat in de afgelopen maanden in de tuin het levenslicht zag. Vorig weekend hebben we het ingericht en van alle gemakken voorzien en de eerste opdracht na een jaar ‘pauze’ staat al op de ezel.

Als een tornado werk ik de laatste zaken af. Om 13.00 uur stappen ze achter mij aan de tuin in en blijven uit het zicht van het atelier even wachten. Ik ruik de wierook, hoor de reggaemuziek. ‘Lief? Kom je even? Er is een verlaat verjaarscadeau bezorgd!’. Jahaa. Ik kom zo….Aan de afwezige toon hoor ik dat het hem niet uitkomt.

‘Nee nú’ zeg ik onverbiddelijk, onderwijl de schuifdeur openend. Voor iemand die niet kan liegen en moeite met zwijgen heeft is zes weken geheimhouding lang genoeg geweest.