358_Lange draai

‘Een lange draai’ noemen we dat thuis. Deze Parelavond heb ik er een. Het betekent dat je een plan of een plicht hebt, maar heel veel tijd aan andere dingen spendeert voordat je er daadwerkelijk mee aan de slag gaat.

Al een dik uur zit ik achter de laptop in mijn o zo opgeruimde TekstAtelier. De stilte maakt me behalve rustig ook wat slaperig. Achter mij ligt een iets te rustige week. Zo’n week waarin ik teveel tijd heb om na te denken, plannen maak die voorlopig aan de waslijst-voor-betere-tijden moeten worden toegevoegd en het glas net halfvol is.

Gelukkig zijn deze weken op de vingers van een hand te tellen in een jaar. En nog gelukkiger ben ik, te weten wat mijn aanvalsplan tegen somberte is… opruimen en poetsen! Ik word op mijn wenken bediend door de lage voorjaarszon. De laag stof in de vitrinekast maakt dat ik de krant dichtvouw, mijn koffie achterover sla en de urgentie om te poetsen niet kan negeren. Van het een komt het ander. De lades in de andere kasten moeten er ook aan geloven en ik ben verbaasd wat er allemaal uit tevoorschijn komt. Een deel kan linea recta afgevoerd worden, een deel gesorteerd bij elkaar in een la en een deel gaat mee naar boven.

Voor wie het niet – meer – weet: boven zijn we kleinbehuisd. Dat betekent dat er geen plek is voor spullen waar we ‘nog wel eens over na zullen denken, maar nu even niet’. Mijn bureau is in een paar maanden volledig dichtgeslibd en het ‘maar nu even niet-adagium’ moet op de schop. Ik trek de ingebouwde kast leeg en bega de fout om ook te ‘bladeren’. Wat waren we jong, toen we helemaal drie weken na onze kennismaking naar het appartement in Benidorm gingen. Dertien jaar geleden alweer verkochten we het, net voor wat de boeken in zou gaan als de kredietcrisis(2007). Ons interieur in het grote huis in de Flevopolder kon van de overwaarde gekocht worden. Drie gastenboeken vol complimenten aan mijn kunstenaar herinneren aan jarenlange deelname aan de kunstroute in een virusvrij tijdperk. Fotoboekjes, speciaal gemaakt als aandenken aan festiviteiten in familie- en vriendenkring en talloze lief- en leedberichten gaan door mijn handen.

Ook mijn archief moet eraan geloven. Sorteren, afvoeren of bewaren in de speciale dozen die ik in een vorige te rustige week eens heb aangeschaft. Aan het eind van de middag staat mijn kamer nog op de kop en lijkt de structuur alleen in mijn hoofd ontstaan. Als Lief een blik om de hoek werpt, ontgaat mij niet dat hij zich serieus afvraagt of zijn anders zo goed georganiseerde vrouw nu echt de moed heeft opgegeven.

‘Voor het weekend komt het goed’, grijns ik. ‘Ik ga echt niet in zo’n puinhoop een parel rijgen’.

En zo zit ik hier, voor de tweede dag op rij, tevreden rond te kijken in mijn schone, opgeruimde werkkamer. Oude schatten zijn weer opgegraven. De foto van een bijzondere verjaardag met vriendinnen staat me vrolijk aan te kijken. Het manuscript voor een half boek is gepromoveerd naar mijn bureau zodat ik er wat vaker aan herinnerd wordt. De twee glossy’s met gebundelde Parels bewijzen dat ik na 2014 nog 280 zaterdagavonden een Parel heb geregen.

Vijf maanden voor de gezondheidscrisis verhuisden we naar dit lieflijke dorp. Net als in 2007 ook nu precies op tijd. En ja, we hebben de tijd niet mee. Alweer niet mee. Dat betekent dat die iets te rustige weken nog steeds voorkomen. Maar voor wie af en toe ook ergens de balen van heeft heb ik een beproefd recept: opruimen, soppen en een lange draai!