374_Van Bijbaan naar Bijvangst

Voor een artikel over de landelijke actie NL Doet zoek ik op verzoek van de redactie in mei contact met de voorzitter van de vereniging Wij Spelen in ’s Gravenpolder. De vereniging draagt zorg voor maar liefst 7 speeltuinen, maar er zijn dan ook ruim duizend kinderen in de basisschoolleeftijd die er gebruik van maken. Dat de tweede helft van ons gesprek tot deze Parel zal leiden kan ik dan nog niet bevroeden.

De man is duidelijk gewend te praten en ondanks dat ik hem nog nooit ontmoet heb, voeren we een vrolijk en plezierig gesprek. ‘Ik kan met jou nog wel de hele dag praten, maar ik zal het verhaal helaas in 300 woorden moeten vatten en dat is deze keer best een uitdaging’ lach ik. Nieuwsgierig informeer ik naar zijn beroep. ‘Ik werk in de grond-, weg- en waterbouw. En wat doe jij naast de bijbaan voor de krant?’ zegt hij.

Plingg! Ik ben áán. Het luik waar mijn affiniteit met alle vormen van techniek trappelend van ongeduld ligt te wachten klapt met een rotgang open. Ik vertel over mijn achtergrond in veelal technische organisaties en hoezeer dat van pas komt in het schrijven van content voor onder meer een technisch installatiebedrijf en de interviews die ik voor de krant mag afnemen.

Bij het bedrijf waar hij werkt zijn er techneuten die hele goede technische teksten schrijven, maar voor het overbrengen van een leesbaar verhaal voor opdrachtgevers en stakeholders wordt gekeken naar een ander type tekstschrijver. Hij houdt me in gedachten en zal het bij gelegenheid inbrengen. Enkele weken later stuurt hij me een app dat er interesse is in een nadere kennismaking. Op de website staat een vacature waar ik niet gelijk warm voor loop. Maar er is op het vlak van online marketing en content schrijven nog een heel terrein dat toch een kop koffie drinken zinvol maakt. Op 1 juli doe ik dat. Ondanks mijn twee maanden geleden genomen besluit dat ik niet meer zou solliciteren stop ik mijn cv toch maar in mijn tas.

Het bedrijf is een maand eerder – als eerste – naar een bedrijfsverzamelgebouw verhuisd. De rest van het pand is nog niet in gebruik en mijn facilitaire zintuig blijkt nog springlevend, want ik zie wat er nog te doen valt. Maar goed, daar kom ik niet voor vanmiddag.

Eenmaal in de kamer van de directeur verdwijnt het unheimische gevoel over een nog te leeg pand naar de achtergrond. Dan – nog maar net aan de koffie –  voegt de man die mij binnen liet zich ook bij het gesprek. Hij blijkt een van de technische schrijvers en zit erbij om me over dat vakgebied meer te vertellen. ‘Ik had vooraf het idee dat ik koffie kwam drinken maar het begint nu bijna op een sollicitatiegesprek te lijken’, grinnik ik. ‘En dan heeft u de primeur, want dit is voor het eerst na 280 brieven dat ik zelf eerder aan tafel kom dan mijn cv.’

Het wordt een geanimeerd gesprek, al zoeken we met elkaar nog op welke manier we over en weer zouden kunnen ‘proeven’ of de vacature geschikt voor mij is. Mijn aarzeling is groot. Ik houd van techniek als ik er ook ‘tussen’ mag staan. Praten over projecten, maar wel op de werkvloer. Vragen stellen, doorvragen en dan achter mijn laptop in begrijpelijke taal verwoorden wat er gebeurt, dáár ligt mijn hart.

In het weekend na ons gesprek denk ik nog eens goed na over het voorstel dat het bedrijf me heeft gedaan. Maar hoe aardig ook, het past niet. Zeker, ik heb affiniteit met de branche, maar de vacature is inhoudelijk te ver van mijn inspiratiebron, de praktijk. Zondagavond stuur ik een mail naar de directeur en bedank voor de tijd en aandacht die hij aan me besteed heeft. Vanzelfsprekend blijf ik van harte bereid op een andere manier van toegevoegde waarde te zijn als zelfstandig tekstschrijver.

Een paar dagen later mailt de technisch schrijver dat hij enthousiast was over ons gesprek en het jammer vindt dat ik ervan afzie. Of ik er wel voor open sta om ‘plannen van aanpak met het accent op de tekstuele kwaliteit en leesbaarheid te redigeren?’ ‘Van harte’ antwoord ik. Daarna gaat het snel. We stemmen de condities af waaronder ik als zzp-er aan het bedrijf wordt toegevoegd, er volgt een login voor de tijdregistratie en de eerste twee plannen van aanpak laat ik nog voor dit weekend door mijn handen gaan.

En zo kan het gebeuren dat wat begon met een geanimeerd gesprek met een voorzitter van het bestuur van 7 speeltuinen, een meer dan bijzondere bijvangst heeft opgeleverd.