377_Nieuwe regie

Het is lang geleden dat ik zo heb uitgekeken naar mijn verjaardag. De vreugde en voorpret beperkt zich meestal tot de lustrumjaren. En het is weer zover. Mijn laatste uitbundige feest is alweer tien jaar geleden. Daarover mijmerend vraag ik me af waar die jaren gebleven zijn. En hoewel de spiegel mijn jaarringen de ene dag duidelijker onderstreept dan de andere blijf ik in mijn hoofd een veertiger. Toch is alles anders. Want dit jaar bezorgt augustus mij wel een heel speciaal cadeau: regie!

Vier maanden geleden, tijdens een wandeling met mijn B’tje, ging het gesprek over mijn de laatste jaren zo getergde portemonnee. Hoewel ik fantastisch heb leren toveren met steeds minder middelen, razend creatief ben en uit overtuiging durf te zeggen dat mijn leven desondanks rijker is geworden, blijft het wringen.

‘Misschien kun je eens uitzoeken of je eerder met pensioen kunt. De ABP-cake ligt klaar en bedenk ‘Later is NU’, opperde hij. Die middag in april van dit jaar werd me duidelijk dat ik – onder voorwaarden die nog uitgezocht moesten worden – met pensioen zou kunnen gaan vanaf augustus. Naar hartenlust heb ik geëxperimenteerd met rekenmodellen van het pensioenfonds. Alleen al het gevoel dat er vanaf deze maand weer iets te kiezen zou zijn gaf me vleugels: het eind van pittige jaren was in zicht.

Eerst besloot ik in mei van dit jaar na 280 sollicitatiebrieven te stoppen met mijzelf voortdurend in de etalage te zetten. Het bracht bergen rust, dat besluit. En tijd om aan het grotere plan te werken, uit te zoeken wat er wel en niet zou kunnen.

Zeven weken ben ik er druk mee geweest. De weken vulden zich met mailen, luisteren, sparren, bellen, googelen en rekenen. Op het terrein van (pre) pensioenmogelijkheden en onmogelijkheden word je niets aangereikt. En dat terwijl pensioenfondsen staan te dringen als je je ‘gewone’ pensioenleeftijd haalt om te vragen wat je ‘doelkapitaal’ is. Daarbuiten lijkt alles – bewust – vaag gehouden. Het is bijna een ontmoedigingsbeleid om alles zelf uit te moeten vinden, inclusief de adders onder het welbekende gras. Maar de terriër in mij haalde de moed naar boven en de blijdschap dat er eindelijk weer iets van een keuze in beeld kwam was de motor.

Zo wist ik eind juni dan toch waar ik aan toe ben. Ik kan prepensioen aanvragen. Zeven jaar voor de wettelijke pensioendatum. Als zzp-er sta ik niet op een loonlijst. Dat is al de eerste barricade: er zijn slechts twee opties. Geen deeltijdpensioen, maar volledig wel of niet met prepensioen gaan. En wil je dat op een tijdstip langer dan vijf jaar voor de wettelijke pensioendatum, is een ondertekende intentieverklaring vereist. ‘Geen inkomen meer uit economische activiteiten verwerven’.

Toegegeven, dat valt even tegen. Lang kan ik daar echter niet bij stilstaan, want grappig genoeg is de wind gedraaid vanaf het moment dat ik besloot niet meer te solliciteren. Meer werk, nieuwe projecten en een bijbaan bij de krant houden me vrolijk en geven de voldoening van zelf weer een inkomen genereren.

Zoals gezegd, het is lang geleden dat ik zo heb uitgekeken naar mijn verjaardag. En tussen vandaag en volgende week verandert er op het eerste gezicht niets. Hoewel er misschien wel een paar dingen op gaan vallen. Ik heb het drukker dan in jaren. Heb een andere dagindeling, ben vaker onderweg. En desondanks ben ik nóg een tikkeltje vrolijker dan anders en barst van de energie. Die ‘zekere’ leeftijd zit duidelijk nog niet in mijn systeem. Tuurlijk, vanaf deze maand zou het kúnnen, prepensioen. Maar tussen kunnen en willen zit de ‘nieuwe regie’. Dus wie mij op een onbewaakt ogenblik een huppeltje ziet maken…wees gerust, het is onschuldig. Ik geef de veertiger in mijn hoofd ruim baan.