378_De dames op de achterbank

Het is mijn oudejaarsavond. Over een uur glijd ik mijn nieuwe levensjaar in. De eerste twee feestjes vielen op de drempel van het oude jaar. Op mijn verjaardag gaan we met familie heerlijk lunchen op een fijne locatie. En volgend weekend vier ik met mijn vijf vriendinnen een Zeeuws weekend. Standplaats een B&B in mijn eigen woonplaats. De voorbereidingen en de voorpret zijn in volle gang. En voor zover ik door begin te krijgen, niet alleen bij mij. Een vrolijke en uitbundige aanloop naar mijn kroonjaar. In 2016 was er van veel festiviteiten om verschillende redenen geen sprake. Deze week is de gouwe ouwe Parel 188 wat ingekort en aangepast. En nog steeds goed voor een vette glimlach.

‘Door mijn eigen toedoen ben ik iets te druk, mijn beide broers kunnen niet van de partij zijn en bovendien geef ik er niet om. Mijn verjaardag mag dit jaar geruisloos in de boeken’.

De app naar Facebookloze vriendin laat geen ruimte voor een andere interpretatie. Dinsdag appt ook mijn andere vriendin of ik me al aan het voorbereiden ben op een jaartje ouder worden. Tekstvast som ik hetzelfde rijtje redenen op.

Woensdagochtend – we zitten nog aan het ontbijt – hoor ik een app binnen komen. En wel op de mobiel van mijn Lief. Dat lijkt niet vermeldenswaardig, behalve wanneer ik erbij schrijf dat hij alleen met mij appt als ik langer dan een etmaal van huis ben. ‘Die pling komt van jouw telefoon’, zeg ik, terwijl ik met mijn hoofd in de richting van het bijzettafeltje naast de bank knik. ‘Nee hoor’ brengt hij nog in, in een poging het artikel in de krant nog even uit te kunnen lezen, maar ik ben onverbiddelijk. Hij staat met gepaste tegenzin op en kijkt op het schermpje. Mijn triomfantelijke blik ontgaat hem, want zonder iets te zeggen begint hij de app te beantwoorden. Ik denk gelijk aan Facebookloze Vriendin. Die heeft zijn nummer en zal ook bij een niet te vieren verjaardag toch iets willen ondernemen. Er komt nog een antwoord-pling terug en de rust keert weer.

Een dag later stel ik mijn Lief voor om in het weekend met de vriendinnen te BBQ-en. We hebben nog een ingepakt exemplaar in de schuur. We hadden dat plan al langer en mijn verjaardag is een gezellige aanleiding. Facebookloze Vriendin heeft al wat plannen, maar zondagmiddag komt haar goed uit. Ik app andere vriendin om haar ook uit te nodigen. Ze is verhinderd wegens een familiebezoek, dat ze gepland heeft omdat ik het niet zou vieren.  ‘Groot gelijk’ reageer ik, ‘de uitgangspunten zijn nog niet gewijzigd, maar ik registreer hier al de hele week app-verkeer met Han en er hangt dus toch iets in de lucht. Vandaar mijn gewijzigde plan’.

Vrijdagavond wordt de BBQ in elkaar gezet. Ik voel geen argwaan, want hij wil kijken of alles erbij zit. Zaterdag is het  – voor het eerst in deze hele warme week-  wat aangenamer buiten. Het huis is aan kant en de BBQ is morgen. We zullen samen de laatste boodschappen doen. Maar eerst maakt hij de kwarktaart, daar hebben we dan beide weekenddagen plezier van.

Tijdens dat klusje richt ik op mijn gemak nog een lade in mijn kersverse kralenkast in. De voormalige drukkerijkast is voor mijn uit de hand gelopen hobby aangeschaft en meer dan prachtig opgeknapt. De twintig lades bieden 2400 vakjes om mijn spullen in te sorteren. Het leuke werk is tijdrovend en ik kan me er echt in verliezen. Mijn Lief heeft zijn taak erop zitten en oppert om even alleen de boodschappen te doen. Maar dat is me te gortig. De hele week heeft mijn laptop snorrend op tafel gestaan, vandaag is een vrije dag. Voordat we bij de supermarkt aanleggen stel ik voor om de auto nog even bij de wasstraat te soppen en te tanken. We hebben alle tijd. Ik ben in geen weken boodschappen gaan doen en keutel op mijn gemak door de supermarkt. Om drie uur is alles opgeruimd, staat het vlees voor morgen lekker in de marinade en schuiven we voldaan met een Italiaanse bol en een glas wijn aan tafel.

Daarna breng ik alle kralendozen die ik heb naar de serre om nog een paar uurtjes verder in te ruimen. Ik ben nog maar net bezig als hij meldt ‘Er is bezoek’. ‘Nou én’ denk ik nog, je kunt toch open doen? Dat doet hij blijkbaar ook, want als ik de kamer in loop zwaait de deur net open.

Mijn vriendinnen zien eruit alsof ze de hele weg hier naartoe hebben zitten lachen. ‘Dus je komt morgen helemaal niet BBQ-en?!’ is het eerste wat ik uit kan brengen. Je komt vandáág BBQ-en! Ze giert het uit en geeft haar autosleutel. ‘Loop maar eens even naar mijn auto, er zit wat op de achterbank’. In optocht lopen we naar buiten, nu is het mijn beurt om te gieren van het lachen. Op de achterbank zitten twee polyester damestorso’s met een kop waar je domweg niet chagrijnig van kunt worden. Het is een diep gekoesterde wens van me, waarvan ik de vervulling – al helemaal niet in deze vorm – totaal niet heb zien aankomen.

Mijn vriendinnen hebben er de hele week voorpret om gehad. Mijn app-verkeer met allebei is naadloos uitgewisseld en ze speelden hun rol naar mij met verve. Maar mijn Lief had de zwaarste week sinds jaren. Hij kan namelijk niet liegen. Of toneelspelen. En dat appen is niet echt een hobby op zo’n klein schermpje als je weinig gezichtsvermogen hebt.

De Parel van deze week draag ik op aan mijn Lief, die zichzelf heeft overtroffen. Mijn cadeautje, de taart, de BBQ, op tijd boodschappen doen, stokbrood uit de vriezer, het marineren van het vlees, aan alles is gedacht.

En ik heb niets – maar dan ook niets – in de gaten gehad.