381_Bezet

Mijn linkshandigheid is overwegend een verrijking. Praktisch is het niet altijd, maar dat neem ik voor lief. Zo heb ik me ermee verzoend dat ik met een rechtshandige schaar niet fatsoenlijk recht kan knippen. Zoals ik het ook geduldig incasseer dat de opdruk van het led-zaklampje dat ik als relatiegeschenk weggeef, in mijn eigen hand onleesbaar is.

Het doel heiligt de middelen. Het is een uitermate praktisch en gewaardeerd relatiegeschenk, dat steevast verrast en een glimlach oplevert. En foute grappen. Zo waarschuw ik bij het overhandigen dat het geen pen is maar een zaklamp die heel fel licht geeft. ‘Niet in kijken dus’! zeg ik erna. Maar dan is het al gebeurd: Oeps…..zeker fel zeg! En wat te denken van de techneuten die ik het lampje geef. Zij zijn meer van de proefondervindelijke soort. Na mijn toelichting dat het op batterijen werkt en dus lichtjaren mee kan slopen ze als eerste de achterkant eraf om te zien waar die batterijen dan zitten;-).

Tot zover het leefbare kleine leed van een linkshandige. Maar één ongemak bezorgt me al lichtjaren een hoge ademhaling….het deurslot op een mij onbekend toilet. Met mijn linkerhand wil ik steevast linksom het slot eraf halen, terwijl de rechtshandige naar rechts draait. Wedden dat je op dit punt in de tekst je voorkeurshand denkbeeldig het slot van een toilet hebt laten opendraaien?

Precies! Het is zo’n automatisme dat je bij zo’n voorbeeld de handeling zelf ‘droog’ uitvoert, om daarna toe te geven dat ik gelijk heb. ‘Nou en, dan draai je toch automatisch even de andere kant op!?’. Denk het minzame lachje er gerust even bij.

Maar zo werkt het niet. Lichtjaren geleden zat ik als 6-jarig meisje vast op een Frans toilet. Blinde paniek. Een dame die het ongetwijfeld goed met mij voorhad stond aan de andere kant van de deur geruststellende maar onverstaanbare klanken uit te stoten. Van alles heb ik daarna uitgeprobeerd om de irreële angst de kop in te drukken. Eindeloos het slot testen, gebruik maken van het invalidentoilet (heerlijk ruim als je onverwacht langer in de ruimte moet verblijven!), blaastraining (niet goed, wel effectief, uitstel tot het moment dat zich een te vertrouwen toilet aandient). En ja, als ik in gezelschap van andere vrouwen verkeer ga ik per definitie ‘even mee’…’Vind je het heel erg om even voor de deur te staan, dan hoef ik het slot niet te gebruiken…’

Gelukkig verkeer ik in goed gezelschap. In mijn nabijheid zijn er meer vrouwen die hetzelfde probleem hebben. Er zijn er bij die als ze onderweg gaan bewust minder drinken ‘want dan hoeven ze niet naar het toilet’. Inderdaad, het kan altijd erger;-).

Een van mijn vriendinnen maakte recent bij mij thuis gebruik van het toilet. De deur is voorzien van passend hang- en sluitwerk, maar is bepaald niet vriendelijk voor dames met een fobie. Nou gaat tegelijk met het licht ook de afzuiging aan en die maakt zoveel herrie dat iedereen die maar de gedachte heeft om naar het toilet te gaan, weet dat het nog niet vrij is. Mijn vriendin toverde uit haar handtas een geplastificeerd verbodsbordje met een touwtje eraan. ‘Kijk, zo los ik het tegenwoordig op, heeft iemand voor mij gemaakt!’.

Eureka…hoe simpel kan het zijn!! Van die oplossingen die je zélf zou willen verzinnen. Die eenvoudig en universeel een vervelend probleem als sneeuw voor de zon doen smelten.

Ik ben er meteen mee aan de slag gegaan. Van de eerste 5 stuks hebben er drie een bestemming gevonden. Nummer vier zit in mijn handtas. En er hangt een collectorsitem voor poezenliefhebbers in mijn eigen gang.

Vanaf dit weekend hebben we een pasje nodig om buiten de deur te mogen plassen. Daar kan dit pasje nog wel bij.