382_Schrijven
Tien maanden schrijf ik nu stukkies voor de gratis huis-aan-huis krant in deze regio. We noemen het een bijbaan. En voor wie het niet weet: ‘stukkies schrijven’ is vakjargon in de journalistiek;-).Een geliefde bijbaan. Dat is het geworden omdat het me op nieuwe plekken brengt waar me bijzondere verhalen worden toevertrouwd. En ik spelenderwijs ben geïntegreerd.
Door een mooie nieuwe opdracht is het vanaf half september drukker dan ooit. In de week die eindigt met de deadline voor het opleveren van alle technische content voor een nieuwe website scheur ik me op donderdag los van de laptop voor een interview in Zierikzee. Het gaat om een technisch bedrijf dat duurzaam en comfortabel wonen, leven en werken voor de particuliere markt bereikbaar en betaalbaar wil maken. Nog best een uitdaging, vooral omdat het voor veel mensen een ondoorzichtige markt is. Bij het inlezen begrijp ik de ambitie om binnen vier jaar van 300 naar 600 medewerkers te groeien. Personeel wordt in een heuse eigen academie opgeleid en gaat – naar keuze en talent – gelijk mee het werkveld in. Vmbo-ers, vaak nog zoekend als ze klaar zijn, vinden hier het vakgebied dat hen past in de installatietechniek. Zonnepanelen, warmtepompen, laadpalen. Groot dromen, ik houd ervan. Het maakt me ook nieuwsgierig.
Deze ochtend haal ik alleen het verhaal op, uitwerken kan na de deadline van de website. Vergezeld door een najaarszonnetje betrap ik mezelf op een instant ‘pom-pom-pom-gevoel’ als ik de Zeelandbrug neuriënd op rijd.
Ik ben op tijd en positief verrast als de directeur me hoogstpersoonlijk bij de receptie ophaalt. Het is een groot, industrieel ontworpen en ingericht pand, met een hoofdrol voor licht, glas en ruimte. Toch is het gelukt om het niet ‘kil’ te laten zijn. Prachtig. Mijn eeuwig brandende facilitaire zintuig spint van binnen.
Als mijn gastheer koffie voor me haalt leg ik mijn persoonlijke relatiegeschenk en visitekaartje vast voor hem op tafel. De led-zaklamp-pen op batterijen is voorzien van mijn websiteadres en de quote ‘Zet de spot op uw tekst!’. Het is een plezierig en zeer gewaardeerd cadeautje als dank voor de tijd en aandacht die iemand voor een interview inruimt. Dit jaar tref ik in verhouding behoorlijk wat techneuten. En dat is – behalve een leuk gesprek – ook steevast goed voor hilariteit bij het uitreiken van het zaklampje. Waar iemand met een bureaufunctie alleen het aan ǀ uit knopje even probeert, schroeft de techneut gelijk de onderkant eraf om te zien hoe het in elkaar zit. Zo ook deze directeur. Aan het eind van een geanimeerd uurtje begrijp ik dat hij een aantal malen per jaar een dag meewerkt in de praktijk van de verschillende disciplines. Werkpak aan en niet teveel in de buurt van de opdrachtgevers verkeren, want hij blijft graag incognito. Hij benadrukt dat vooral het niet bereikbaar zijn écht een must is. ‘Telefoon uit, gewoon tussen die gasten in werken, tussen de middag een frietje eten. Zo’n apparaat ertussen maakt die gesprekken niet persé beter. Het is fijn om te doen en inspireert ook enorm’. Ik knik begrijpend maar schiet ook in de lach. ‘Leuk idee, om maximaal de gelegenheid te scheppen met elkaar een praatje te maken, maar ik vrees eerlijk gezegd dat je tijdens de schaft de enige bent die géén telefoon in zijn handen heeft…’. Zijn grijns is veelbetekenend.
De foto voor bij een artikel maak ik altijd na afloop van het interview. Dan zijn ook de mensen die niet dagelijks gewend zijn zo in de belangstelling te staan ontspannen. De ervaring leert dat het blad door de doelgroep (nieuws uit de omgeving voor wie dat wil gratis op de mat) goed gelezen wordt en de respons hoog is. Dan wil je als correspondent een artikel schrijven wat niet alleen fijn geschreven en informatief is, maar waar degene die geportretteerd wordt ook echt trots op is.
Mijn gastheer heeft de laatste weken meer interviews gegeven. Reden om hem te vragen wat voor foto hij het liefst bij het interview wil plaatsen. En mocht hij zelf over een foto beschikken, dan mag dat natuurlijk ook.
Hij staat op en pakt van zijn bureau een blocnote om even te noteren waar de foto aan moet voldoen. Het glimmende blad triggert me… dit is geen gewoon papier. ‘Nee dat klopt. Het is een correct book. Je kunt er aantekeningen in maken en die opnemen in je persoonlijke bibliotheek met een app. Daarna stuf je ze uit. Op deze manier kun je eindeloos blijven schrijven, verminder je de papierconsumptie en kan een kind in Zuid-Afrika voorzien worden van lesmateriaal. We hebben het hier in de huisstijl opgenomen’.
Thuis gekomen verdiep ik me in de missie van www.correctbook.com. Ik lees dat het product in Nederland wordt gemaakt en dus geen dure reis vanuit lage lonen landen hoeft te maken om analfabetisme elders in de wereld tegen te gaan. Maar er is meer waar ik blij van wordt. De drive, de passie en het idealisme van de generatie die ongeveer met een tablet op hun schoot geboren is verrast me. In combinatie met hun ondernemersgeest levert dat bijzondere output op. Correct Book is niet de enige die door het in de markt zetten van een uitwisbaar notitieboek bijdraagt aan papier-consumindering. Maar wie even een paar minuten tijd neemt om de video te starten met het persoonlijke verhaal van oprichter Sam van Tol kan niet anders dan de dag optimistisch afsluiten.
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!