389_Vier nullen

Nog voor ik uit bed stap druk ik de wekker uit en werp de eerste blik op mijn telefoon. Die nacht is de meest recente IOS versie geüpload. Of ik maar ‘even’ mijn code wil intoetsen, dan is alles weer probleemloos tot mijn beschikking. Nou zit er behalve een ontgrendelingscode ook nog een vingerafdruk in mijn toestel, maar daar wordt nu niet naar gevraagd. Eh….totale black-out.

Eerst maar De KattenClub verzorgen en ontbijt maken. Intussen draait mijn hoofd overuren. Wáár heb ik die code opgeschreven. Héb ik die code wel opgeschreven. Op mijn lijstje met accounts en wachtwoorden staat het niet. In het doosje van de telefoon vind ik ook geen aanwijzing. Ik besluit een wilde gok te doen. Fout. ‘Nog twee pogingen’ rapporteert het scherm dreigend. Onder het ontbijt lukt het niet om de krant te lezen. Eerst moet dit probleem opgelost worden. Ik heb vanmiddag een belangrijke afspraak en daar kan die telefoon niet bij gemist worden. Manlief suggereert subtiel nog een paar plekken waar ik de gewraakte code misschien kan vinden. We hebben de situatie ooit bij de hand gehad met zijn toestel (dat was mijn oude) en daar had ik het kunnen oplossen. Maar déze telefoon is mij geschonken. En de gulle gever leeft niet meer. Leg dat maar eens uit als je hulp nodig hebt;-(.

Ik waag een tweede poging. Het lijkt wel afgesproken werk. Alsof er iemand op een knop drukt om mij eens even lekker tegen te werken. Het is pas maandag, maar ik kan die stress voor mijn gesprek vanmiddag niet gebruiken en besluit er pas daarná nog verder aandacht aan te besteden.
Ik kan nog ter ontspanning wat Wordfeuten, de mail rolt rustig binnen, het lijkt warempel of ik die hele code gewoon vandaag kan missen.
’s Middags zet ik het adres van mijn bestemming in de navigatie-app op mijn telefoon. Ik geef aan waar ik wil parkeren in Goes, ik word verwacht in een kerk. Op de parkeerplaats ontwaar ik in geen velden of wegen een kerkgebouw. Dan maar het echte adres invoeren en kijken waar ik de auto dan kwijt kan. Ik heb nog een kwartier als mijn navigatie er de brui aan geeft. Ook Google Maps is onbereikbaar. In de straat waar ik rijd wordt flink aan de weg gewerkt. Mannen die kabels de grond in werken, dat moeten toch Zeeuwen zijn die gewoon weten waar die kerk staat. Na twee keer bot vangen stuurt de derde man me terug naar het kruispunt waar ik vandaan kwam. “Aan d’un overkant van de krusing denk ‘k hé”. Geen kerk te zien. Wel tref ik een auto met aanhanger waarvan de bestuurder net besloten heeft om te draaien en de uitritten aan beide zijden van de weg daarvoor benut. De klok tikt genadeloos. Nog 8 minuten, met een onwillige navigatie en de zenuwen.

Een vrouw op de fiets met een kind achterop komt me in flink tempo tegemoet gereden. Ik roep uit het raam of ze me de weg wil wijzen. Ze hangt in de ankers en pakt haar smartphone, terwijl ze zegt dat ik waarschijnlijk terug moet naar waar ik nu vandaan kom. ‘Dan keer ik vast om, oké? Ik heb de tijd hard nodig!’ piep ik een octaaf hoger. Ze weet van wanten, want als ik omgedraaid ben zegt ze door het open raam ‘Rechtdoor tot je echt niet anders kan, dan ligt de kerk links van je. Succes’.
En gek is dat, soms wéét je gewoon dat dit klopt. Dus ik rijd – met de blik op oneindig – voor de derde keer langs de mannen die mij niet konden helpen en inderdaad….aan het eind van de weg ligt aan mijn linkerhand de kerk. Grommend vraag ik mij af waarom een kerk er tegenwoordig ook al niet meer uitziet als een kérk die je gewoon op afstand kunt zien….In de straat is voldoende vrije parkeerruimte, onbetaald ook nog. Ik adem diep in en uit en gebruik de twee resterende minuten om – uiterst beheerst, met mondkapje (hoera, het zweet op de bovenlip zit onzichtbaar aan de binnenkant) naar binnen te stappen.

‘Mag ik uw QR code zien’? vraagt de gastheer. Geroutineerd rits ik mijn tas open, ik heb een geplastificeerd kaartje bij me. Eh…..meestal dan. En als ik het niet bij me heb omdat ik van tas gewisseld heb, dan zit het in mijn telefoon. Maar sh.., die heeft kuren.
‘Laten we er geen tijd aan verdoen, ik geloof u, komt u verder’ zegt de man gelukkig. Kijk, dat is een voordeel als je in de kerk staat. Ze geloven je. Ik beloof mijn QR straks alsnog te appen. Een uur later rijd ik terug naar huis. Mijn navigatie doet het nog steeds niet, maar mijn richtinggevoel functioneert als vanouds en nu heb ik alle tijd. Wel zie ik dat het tijd wordt om te tanken. Met een 70 liter tank is het met de huidige prijzen de moeite waard om even uit te vinden waar je onder de twee euro de liter kunt duiken, dus ik verken op de route naar huis twee onbemande stations. Het is nog niet naar mijn zin dus de laatste twintig kilometer ga ik via de snelweg. Net voor de pomp daar gaat mijn lampje branden. Toch maar even een paar liter meepakken dan. Het is een pomp waar je eerst je betaalpas aan moet bieden. Voor de tweede keer die middag grijp ik mis. Betaalpassen, QR code, portemonnee met cash…..álles zit in die andere tas! En betalen met mijn telefoon werkt niet omdat ik de derde poging nu zéker niet moet uitproberen…..
Mijn Taxi staat nog met ronkende motor voor de deur als ik mijn werk-tas naar binnen zwiep en mijn geld pak. ‘Straks!’ roep ik met mijn gezicht op onweer naar de verbaasde blik van mijn Lief. ‘Eerst tanken!’.

Een half uur later is de stoom uit mijn oren en kom ik bij met koffie. Als ik vertel dat ik vanmiddag nog gebeld zal worden bekruipt me de gedachte dat ik even moet testen of mijn telefoon het wel gewoon doet. Op een dag als deze moet er niets aan het toeval gelaten worden. Mijn telefoon gaat niet over, de beller komt in mijn voicemail terecht en het seintje dat ik normaliter in mijn mailbox ontvang blijft uit. Het kan altijd erger.
Ik stuur een mail dat mijn bereikbaarheid kuren vertoont en bel net voor vijf uur een bedrijf om mij op afstand uit mijn telefoonsores te helpen. De man is inlevend, gelooft me dat ik de telefoon heb gekregen en dus echt geen idee heb van die code omdat ik mijn toestel nooit uit zet en begrijpt dat ik mijn dag niet heb. ‘Vanmiddag reed ik nog langs jullie, maar op de website staat dat een afspraak maken in deze tijd nodig is. Ik durfde dat niet aan’ zeg ik naar waarheid. ‘Kom voortaan maar gewoon binnen hoor’ antwoord hij. Hij helpt me snel en vakkundig naar de website waar ik zelf de belangrijkste gegevens kan vinden en sluit af met ‘Meestal laten mensen gewoon die vier nullen staan’. Die zin echoot na.

Ik leg neer, vergewis mezelf op de website dat ik de goede informatie heb als mijn derde poging zou mislukken en toets zonder verder dralen vier keer een nul in. Het wonder geschiedt…. IOS 15.1 is up to date staat er. Pfff…..bingo. Alle moeilijke codes en ezelsbruggetjes ten spijt. Een dag om snel te vergeten, ik ga bij uitzondering op tijd naar bed. Het is pas maandag. Dat belooft nog wat.