396_Herkend

In het weekend waarin ons land twee stormen binnen 48 uur te verwerken kreeg – postte ik mijn laatste Pareltje. Een week later viel de Krokusvakantie als natuurlijk moment voor een Parelpauze samen met hartverscheurende omstandigheden in een land op slechts anderhalve dag rijden van de voordeur.

De eerste twee weken voelde de vrije late zaterdagavond nog als ‘pauze’. Lekker iets anders doen om mijn hoofd leeg te maken. Dit wekelijkse cadeautje geef ik niet alleen weg, ik geef het ook aan mezelf. Het is – naast het heerlijke werk als freelancer –mijn ontspanning, vrij ademen. En daar zat in de afgelopen zes weken precies de blokkade. Het wat bedrukte onderbuik-gevoel gaf toch minder glans aan de dagen en het schrijven van een Pareltje voelde als ‘prietpraten’.

Ooit hoorde ik in een hospice de quote “We kunnen geen dagen toevoegen aan het leven, maar we kunnen wel leven toevoegen aan de dagen”. En zonder nu naast mijn schoenen te gaan lopen merk ik wel dat ik gemist wordt. Dat helpt. Bovendien smaakt een beetje vrolijkheid op de zondagmorgen gewoon lekker bij het ontbijt.

De afgelopen weken waren ronduit druk. Vooral ook met werk. Een heerlijke afleiding, maar tegelijkertijd ook meer structuur en deadlines waar niet mee te sollen valt. En ik zou mezelf niet zijn, als ik niet ook nog een eigen ‘to do-lijstje’ heb dat niet kan wachten. Het lukte allemaal. Nou ja, bijna allemaal dan. En ook aan minder geslaagde dagen komt altijd weer een end.

Door het werk voor de krant is mijn netwerk flink uitgebreid. Het is echt leuk om te doen en mijn relatiegeschenk (het led-zaklampje) wordt steevast in dank aanvaard. Zelf maak ik er werk van om de mensen die ik geïnterviewd heb ook nog een poosje te blijven volgen. Zo ben ik tegenwoordig – tot vrolijkheid van mijn Lief – goed op de hoogte van de sportieve prestaties van de wielertweeling van Dijke uit Colijnsplaat. Of ik lees een rouwannonce over familie van iemand die ik gesproken heb en stuur een berichtje van medeleven. Maar ook zonder deze uitgesproken voorbeelden merk ik dat het interviewen mijn integratie hier een enorme boost gegeven heeft.

Dat het duidelijk geen eenrichtingverkeer is bleek mij deze week. Onderweg naar een afspraak neem ik op de A58 de afrit naar Heinkenszand. Het is een lange afrit, waar ik nog een stuk op de cruise control met dezelfde snelheid kan rijden. Toch passeert op de doorgaande baan een busje. Terwijl ik gas terugneem zie ik vanuit mijn ooghoek dat het busje zich na het inhalen terug laat zakken. Op dit soort momenten merk ik dat ik te vaak naar Opsporing Verzocht heb gekeken, want ik ben alerter dan de situatie strikt genomen van me vraagt. Op de zijkant van de bus zie ik de naam van een bedrijf dat ik een half jaar geleden geïnterviewd heb. Ik ontspan. Op hetzelfde moment draait de bijrijder een kwartslag en gunt mij een brede grijns en een opgestoken hand. Ik herken Wouter, de helft van het duo dat ik gesproken heb, schiet in de lach en zwaai uitbundig terug.

Onder aan de afrit gaat mijn fantasie verder met me op de loop. Want hoe weten  die gasten dat ik in die oude Taxi zit. Maar dan valt me in dat onder mijn nummerplaat op een stripje TekstAtelier Eerzs staat. En hoe gaat dat met bijrijders in busjes….die zitten vaak wat landerig voor zich uit te kijken en hebben oog voor detail, want op de weg hoeven ze niet te letten. En de tekst onder mijn nummerplaat staat ook op het zaklampje dat ze van me gekregen hebben en dat sindsdien in hun gereedschapskoffer zit.

Eén en één is twee. “Heejj….dat is die vrouw van het lampje!” heeft Wouter vast gezegd bij het lezen van mijn bedrijfsnaam. Anyway, deze middag kan niet meer stuk. Beroemd in een straal van 25 kilometer, daar wordt zelfs een vrouw met een soms wat bedrukt onderbuik-gevoel spontaan vrolijk van!