400_Alles of niks

Eén van de eerste zaken die we regelden ter voorbereiding van onze verhuizing naar Zeeland was het huren van een opslagruimte om de schilderijen van mijn Lief een veilig onderkomen te bieden tot het moment dat we gesetteld zouden zijn. Het waren er bijna honderd.
De eerste maanden huurden we de grootste ruimte, want hoewel we afscheid hadden genomen van alle kingsize meubels waren er toch een paar zaken waarvan ik de beslissing nog even voor me uit wilde schuiven. De grote stelling van de zolder in Lelystad werd omgebouwd tot een twee verdiepingen rek.

De eerste drie maanden hadden we in huis genoeg om op orde te brengen. Daarna begon ik in de regio te verkennen wat er aan kunstuitleen of culturele activiteiten in de buurt was om te gaan netwerken. Het zat niet mee. Het CBK in Zeeland (Centrum Beeldende Kunsten) hield er een andere beoordeling op na dan de in Flevoland gelauwerde kunstenaar gewend was. Na een eindeloze stroom formulieren ingevuld te hebben en verschillende mailwisselingen verder vroeg Lief me te stoppen want tegen de beoordeling ‘te weinig variatie’ was geen kruid gewassen en dit was duidelijk niet de club waar hij bij wilde horen. We besloten nog eens kritisch naar de inhoud van de opslag te kijken en constateerden dat het een maatje kleiner kon (lees goedkoper). Dat lukte. Stelling weer omgebouwd. Een maand later zaten we in de pandemie.

In die twee jaar was het op zoveel terreinen spannend dat het in de spots zetten van de kunst naar de achtergrond verdween. Wat bleef was het knagende gevoel dat er prachtig werk in een opslag stond waar de kunstenaar de binding mee verloor en dat bovendien alleen maar geld kostte. Diverse plannen borrelden op maar sneuvelden ook weer.

Half april was ik twee dagen bij Harry en Annelies, onze vrienden in Delft. “Probeer het anders eens met één aansprekend schilderij bij Catawiki”, zei Harry terloops. Ca-ta-wi-ki? echode ik. “Het is een online veilinghuis, ik heb er goede ervaringen mee, als koper en als verkoper.” Na het weekend verdiep ik me in het systeem en praat Lief bij. Drie dagen later vinden we onszelf terug in de opslag en pakken door. Al het werk staat sinds de verhuizing nog twee aan twee ingepakt, zodat we alleen de ruggen zien. Dat is de eerste slag. Bij het uitpakken halen we gelijk 9 geselecteerde schilderijen uit de collectie om mee naar huis te nemen. We zijn in de vroege avond thuis en kunnen nog met het goede licht de vijf vereiste foto’s per werk maken. Die avond werk ik tot in de kleine uurtjes door om de inschrijving als verkoper geautoriseerd te krijgen en de eerste vijf werken administratief volledig aan te bieden ter beoordeling. Een leuke maar forse kluif, want op deze manier heb ik niet eerder marketing bedreven voor mijn Lief. Van de kunstwerken zelf weet ik genoeg, maar verzendkosten, verpakken, minimale opbrengst, bieden vanaf….allemaal nieuwe elementen. Groot is dan ook onze voldoening wanneer al binnen twee dagen alle werken toegelaten worden. De expert laat ons nog weten wanneer de juiste veiling om de werken aan te bieden voorbij komt. En dat zit mee.

Dat weekend krijg ik griep. Twee jaar de dans ontsprongen maar nu toch echt een hoofd vol watten. Geen nood, ‘onze’ veilingen zijn met een muisklik te volgen. Hangend op de bank met pakken tissues in de buurt meldt de plingg op mijn mobiel om 22.15 uur verheugd dat het eerste werk verkocht is. We staren naar het scherm, Lief valt van de bank en ik vergeet mijn hoofd vol watten als ik lees dat het werk binnen drie dagen moet worden verzonden. Naar Portugal!!! En ondanks dat we het pas op dit tijdstip horen, telt de verkoopdag al mee.

’s Avonds om half 12 plaats ik de bestelling voor schilderijdozen, tape, beschermhoeken en aanverwante zaken. Normaliter krijg ik soms al vóór de levering een klanttevredenheidsverzoek in mijn mailbox, maar nu blijft het bij een bevestiging en weet ik niets over de afleverdatum.

Die nacht zie ik het half 3 worden en passeren alle rampjes de revue. Wat als de bestelling niet op tijd komt, zijn we dan als verkoper gelijk gediskwalificeerd…Ik maak een noodplan. De lijstenmaker op het dorp zal ik vragen om mij te leren inpakken. Om half 3 ’s nachts stuur ik geen mailtje meer, maar om kwart over zes de volgende ochtend durf ik wel. Inmiddels heeft de koper in Portugal nog een tweede werk op de veiling gekocht, dat kan in één zending dus. Op de derde dag word ik ingewerkt en komt het verpakkingsmateriaal binnen. Een derde werk wordt ruim overboden en maken we verzendklaar voor Frankrijk. Het is een rollercoaster. En ja, natuurlijk maken we fouten. Maar we zijn niet de enigen. Zo blij als we waren toen we de eerste zendingen bij het PostNL punt brachten, zo beteuterd staan we vier dagen later te kijken als de grote zending naar Portugal weer in onze gang staat. Twee uur speurwerk leert dat het pakket nooit aangepakt had mogen worden (te groot) en ondanks bijbetaalde portokosten (‘Geen probleem hoor, wij bezorgen uw pakket vanzelfsprekend gewoon!”) en een bevestiging van levering in de PostNL app niet verder is geweest dan het vrachtdepot op 20 kilometer van onze voordeur.

Maar we leren met vallen en opstaan. En vinden andere vervoerders, communiceren met onze kopers waardoor het oponthoud veroorzaakt is en krijgen in ruil daarvoor begripvolle reacties. In de afgelopen twee weken zijn er zes werken verkocht. Op dit moment staan er nog twee in de veiling. We hebben de laatste jaren zoveel tegenwind gehad dat we het nauwelijks kunnen bevatten. Het doet ons meer dan goed.

Wat zei Harry ook alweer? “Probeer het anders eens met één aansprekend schilderij bij Catawiki.” Jaja, één….Gelukkig kent hij mij al meer dan drie decennia. Ik doe niet in beetjes. Het is alles of niks. En ik loop niet naast mijn schoenen, maar het lijkt zowaar deze zomer ‘alles’ te worden.

Parel 400 (!) is geregen op
zondag 15 mei 2022 om 01.00 uur
www.eerzs.nl