407_Sweet Sixteen

Mijn redacteur vroeg een paar weken geleden of er deze periode nog extra ruimte in mijn agenda zit en wanneer ik zelf uitgeroosterd wil worden. Ik moet haar teleurstellen; mijn winkeltje draait voor het eerst in de zomer door met nieuwe klussen en daar moeten de extra’s naast de vaste interviews voor wijken.

Het was al flink aanpoten om mij de afgelopen week helemaal uit te roosteren. Maar het lukt. Van dinsdagochtend tot en met donderdagochtend hebben we drie logees. En dat vraagt in ons 100 jaar oude pandje wel wat ruimtelijke voorbereidingen.

Maandag ruimen we – met de nodige dorstlespauzes – de hut op, stofzuigen en soppen en toveren het atelier van Lief om in een B&B voor schoon- en kleindochter. Kleinzoon overnacht in een vers opgemaakt logeerbed in mijn werkkamer, die er na de topdrukte van de voorliggende week opvallend zen uitziet.

Door allerlei omstandigheden hebben we het trio in mei 2021 voor het laatst gezien en geknuffeld. Kleinzoon wordt 16 jaar in de dagen dat hij bij ons is en daar willen we echt een mooie belevenis van maken.

Maandag aan het eind van de middag weten we zeker dat het de komende dagen droog blijft; we hangen de slingers op, de taart staat in de koelkast en het programma is gemaakt. Woensdag (op zijn oudejaarsdag) hebben we een sloep gehuurd voor de hele dag. Lekker varen op het Veerse meer, hij mag sturen.

Aan het eind van de dinsdagmorgen stapt er een boomlange kleinzoon met uitgestrekte armen onze gang in. Mijn mond valt open. “Wanneer is dát gebeurd Owen?” lach ik, wijzend naar zijn lengte. “Hoi oma, weet ik niet, maar het is fijn om hier te zijn” bast hij terug terwijl mijn hoofd ergens onder zijn oksel verdwijnt. De volgende fase heeft duidelijk zijn intrede gedaan;-).

Na de koffie met taart en de lunch stapt Lief met kleindochter naar de supermarkt om de picknick voor de vaardag in te slaan. We hebben een briefje gemaakt en voor elke boodschap die in het karretje belandt scheurt ze het briefje ter hoogte van het product licht in. “Makkelijker dan een pen meenemen’ verklaart ze droog. De rest van de dag vult zich als vanzelf met alle verhalen over en weer. De jongelui voelen zich thuis hier en wisselen de kletspraat af met hun eigen bezigheden.

Woensdagochtend lukt het om met twee pubers in vakantiestemming om 10.00 uur de voordeur dicht te trekken. Een half uur later varen we uit. Owen stuurt beheerst en geniet zichtbaar van een nieuwe belevenis. En hij niet alleen. Bij een van de eilandjes meren we aan, maken van 5 kingsize badlakens een picknickkleed en zetten de grote rood-witte paraplu over de koelboxen heen. Er wordt gesmikkeld, gelachen en te water gegaan. Nou ja, door de jeugd dan. Mij zijn er iets te veel kwalletjes gesignaleerd, dus ik pas. Dat heeft wel als nadeel dat er een moment komt dat je een bosje nodig hebt voor een sanitaire stop. Dat bosje ís er, maar dan begint het pas. Schoondochter en ik lopen er een stukje in om zeker te weten dat we wat privacy hebben. “Het is altijd een hele toer om precies goed te mikken” zegt ze. “Nou ik neem het risico niet en trek gewoon mijn hele broek uit hoor” zeg ik stoer. Tien minuten later moet ik bekennen dat ik bij het uittrekken van mijn broek – over mijn slippers, heel onhandig!- mijn scheenbeen opengehaald heb en uiteindelijk met een extra blauwe plek onverrichterzake weer het bos uitgelopen ben. “Gelukkig heb ik getrainde spieren” grijns ik nog.

Aan het eind van de middag leveren we de sloep keurig op tijd in en rijden naar huis. We drinken wat, douchen en de bijna-jarige kiest voor patat op zijn oudejaarsdag. ’s Avonds kijken we – rozig geworden van de dag – nog naar Grease op tv, terwijl de mannen zich vermaken met tablet en games. Schoondochter was nog niet eens geboren toen die film uitkwam maar we galmen samen alle liedjes vrolijk mee.

Donderdagochtend zingen we kleinzoon zijn nieuwe levensjaar in. Op verzoek trekt hij het speciaal voor hem aangeschafte T-shirt aan met nogal heroïsche tekst: “Aged 16 years, Vintage, The man, The Myth, The legend”. Met een lekker lang ontbijt, kaart en geldcadeau om bij zijn dromen te leggen is het eind van deze fijne dagen toch echt in zicht. We schenken nog een kop thee in en kleindochter leest hardop de vraag op het label van de thee. Al een paar jaar geleden ‘spaarde’ ik die vragen, totdat ik zoveel dubbele had dat ik er de brui aan gaf. Maar er zitten nog zeker 50 vragen in het zegeltjespotje in de keuken.

En zo kan het gebeuren dat op een toch wel bijzondere doordeweekse donderdag, in het zicht van het vertrek na een paar heerlijke dagen, nog tijd rest voor wat labelvragen van een grote theefabrikant. De antwoorden schieten alle kanten op. Zo leren we dat schoondochter op haar bucketlist het carnaval in Brazilië heeft staan en in een nieuwe carrière voor de KLM zou vliegen. We horen de dromen en de nachtmerries van de pubers en weten dat Lief professioneel in een band had willen spelen.

Maar ik smelt echt van onze verse 16-jarige, die over de vraag “Waar ben je het meest dankbaar voor?” nadenkt en dan antwoordt “Dat ik hier opgroei, in NL. Want er zijn zoveel plekken in de wereld waar het echt niet fijn is.”

Kijk, die boomlange bassende kleinzoon poetst in die paar woorden mijn vertrouwen in de toekomst op. Vintage. The Man. The Myth. The Legend. Het zou toch zomaar kunnen;-)