408_Vintage, best lekker…

Een beetje ‘vintage’ voelde het, deze week. Naast het dagelijkse mail- en appverkeer had ik een heuse ‘bel-week’. Twee maanden geleden besloten we de vaste telefoonlijn de deur te wijzen.

Onze verhuizing naar Zeeland was bijna drie jaar geleden aanleiding om een maandabonnement-onbeperkt-bellen af te sluiten, maar in de praktijk zaten we elkaar verwonderd aan te kijken als de huistelefoon overging. ‘Oh, zó klinkt ie’…giechelden we dan, om vervolgens steevast te laat te zijn met aannemen. En die paar keer dat ik het nummer door wilde geven moest ik het weer opzoeken in mijn mobiele telefoon.

Tijd om eens te bellen met de servicedesk van de provider waar telefoon, radio en internet is ondergebracht. Een vlotte medewerker legde ik mijn gedachtegang voor om uit te vinden of ik mijn mobiele telefoonabonnement beter kon aanpassen en of ik misschien iets over het hoofd zag als ik de vaste lijn eruit zou gooien. Het antwoord was glashelder. “Nou mevrouw, ik ben niet zo’n goed voorbeeld, want ik ben van de generatie die alleen met de mobiele telefoon is opgegroeid. Maar mijn moeder heeft nog wel een vaste lijn ernaast en die houdt ze totdat mijn oma is overleden, want oma went er niet meer aan.”

Nou heb ik geen oma’s meer en wel een appende 89-jarige moeder, dus in de nabeschouwing onder de koffie zeiden we ‘Oké, voor ons dus “End of life” die vaste telefoon, want we hebben niemand in onze kring die daar van in de war zal raken.’ Hadden we natuurlijk zelf veroorzaakt. We hadden het privé nummer al spaarzaam gedeeld. En als we eens wilden bellen zochten we eerst het telefoonnummer van onze vrienden op in mijn mobiele telefoon. Te lui om ze te programmeren. Dus áls er al gebeld werd herkenden we niemand. Of we waren net boven terwijl de nummers alleen beneden ingevoerd waren. Allemaal drogredenen natuurlijk. De werkelijkheid is dat Lief alleen belt als het echt niet anders kan en ik vergroeid ben met mijn smartphone. Deels is het in mijn vakgebied ook een onmisbare schakel, maar ik geniet er ook echt van om van alles uit te proberen. Betalen met mijn telefoon, bijzondere foto’s maken met de fijne camera die erop zit. Mailen, appen, social media pagina’s bijhouden, bestellingen plaatsen, een antwoord zoeken op de meest uiteenlopende vragen, het nieuws volgen. Een waslijst is het geworden. Maar honderd procent verankerd, wereldwijd. Van arm tot rijk, van jong tot oud. Alleen de primaire functie van het bellen met de smartphone komt er over het algemeen een beetje bekaaid af.

Ik ben geen uitzondering merk ik. Het is een soort nieuwe gedragscode geworden dat we – als het echt nodig is – even vragen wanneer het uitkomt. En mijn Lief is echt niet de enige die een afkeer van bellen heeft.

Sterker nog, hoe jonger de persoon die je belt is, hoe moeizamer het telefoongesprek verloopt. Onze kleinkinderen zijn daar een treffend voorbeeld van. Praten ze ons ‘live’ de oren van de kop, als ze ons op verzoek van hun moeder bellen voor een verjaardag komt er niet veel meer uit dan een felicitatie.

Het is de tijdgeest. En het geeft niet. Maar deze week heb ik om totaal uiteenlopende redenen toch voor het hele jaar de records gebroken: opgeteld  heb ik naast een paar korte, zakelijke telefoontjes 6 uur en 33 minuten gebeld. En….het was niet alleen vintage, het was vooral ‘interactief’. Niks ‘blauwe vinkjes-spotten’ of je wezenloos zoeken naar een icoontje omdat je de veelgebruikte lachebekjes, kusjes, klavertjesvier en zonnebrillen nu wel een beetje beu raakt. Vintage schaterlachen. En ja, het raam staat open, er kunnen mensen meegenieten van je gesprek. Nou én! Als ik mijn neus maar buiten de deur steek ben ik – ongewild – met grote regelmaat oog- en oorgetuige van face-timende onbekenden. En er wordt maar heel weinig bij gelachen over het algemeen.

‘Heerlijk, zo’n uurtje telefonisch bij je op visite’, zegt een van mijn vriendinnen dan. En zo is het. Deze week was rijk aan dit soort gesprekken. Ik heb het hele land door gereisd zonder achter het stuur te kruipen. Heb alle tongvallen weer eens ‘geproefd’, mijn lachspieren verwend en genoten van leuke, échte gesprekken, waarin de toon de muziek bepaalde.

Best lekker dus, een beetje vintage.