409_Bouwjaar irrelevant

Een groot project, dat was het deze maand. Met de uitdaging om mezelf te vernieuwen in de uitvoering. In 2015 was het mijn eerste grote opdracht om alle teksten voor een technische website te schrijven. Mijn eerste opdrachtgever ook op het nieuwe pad van het ondernemerschap. De jaren ervoor had ik aan de andere kant van het bureau gezeten en met het bedrijf samengewerkt, maar dit was andere koek.

Het bleek te werken, ook in deze rolverdeling. En tot op de dag van vandaag neem ik de online marketing voor mijn rekening. In april van dit jaar belde mijn opdrachtgever dat de kogel door de kerk was; de website zou vernieuwd worden en aan mij de vraag om alle content daarvoor te reviewen, herschrijven en vernieuwen en regie te nemen in de uitvoering van het project. In de maanden mei en juni kregen alle plannen vorm en daarna begon het grote werk.

Dit zijn nu bij uitstek klussen die je niet af en toe een uurtje kunt doen. Het duurt gewoon even voordat je zo’n project helemaal in de vingers hebt. Ik vergelijk het met een aannemer die een huis bouwt dat aan alle technische kwalificaties voldoet, maar dat daarna nog de eigen identiteit moet krijgen door de juiste inrichting. Voordat er gebouwd wordt moet glashelder zijn dat alle betrokken partijen dezelfde focus hebben en volgens het ontwerp hun aandeel leveren.

Terwijl in grote delen van het land vakanties werden gevierd en een deel van mijn andere werk een maand op ‘pauze’ stond, kon ik los gaan. En hoewel het meeste werk voor mij via de laptop verloopt ben ik nog erg verknocht aan het aanschouwelijk onderwijs. Een stroomschema van de klus recht voor mijn neus. Handgeschreven. Want het script blijft een digitale tijger als je het niet zelf hebt geschreven. Bovendien weet ik uit ervaring dat er altijd een fout in zit, die je pas ontdekt als je met de inhoud bezig bent. Zo gaat het met verbouwen ook; van elk huis dat ik bewoond heb – en geloof me, dat zijn er toch een paar – weet ik nog wat ik met de kennis van nu anders zou aanpakken. Maar goed, ik dwaal af.

Het grote sorteren begon. Wat was oud en achterhaald, welke teksten konden nu in de nieuw bedachte vorm passen. Wat moest herschreven worden. Voor mezelf was het leuk om in tegenstelling tot mijn andere opdrachten, nu mijn éigen teksten kritisch te beschouwen. En te merken dat de uitdaging die ik als correspondent altijd heb om to the point in 500 woorden te zijn, nu juist waardevolle ervaring is om ook toe te passen op dit project.

Omdat onze kleinzoon met zijn moeder en zus in de tweede week van augustus een paar dagen kwam logeren werkte ik toe naar een eerste afronding van het concept. Dan zou ik het een weekje laten liggen en er na de logeerpartij nog een keer met frisse blik doorheen gaan en de punten op de i zetten.

Het lukte. Op zondagavond zette ik de vlag op het concept, de maandag was voor alle privé voorbereidingen en vanaf het moment dat de logees er waren en we met een sloep het Veerse meer op gingen was ik ‘los’ en ontspannen.

Juist op dat moment stuurt een redacteur van de krant die mij nog niet persoonlijk kent een appje met de vraag wanneer we over een bepaald onderwerp kunnen bellen. “Ik ben deze week vrij en zit met de kleinkinderen op het Veerse meer. Ik bel je daarna!” app ik terug. “Ah, super Erica. Bedankt. Geniet ervan!”

En of we dat doen. De volgende week is er zoveel mijn mailbox binnengerold dat ik vergeet de redacteur te bellen. Na een inhaalslag leg ik in de tweede helft van de week de laatste hand aan het project. Vrijdag aan het eind van de middag stuur ik ruim 300 MB in 138 documenten door naar de ‘aannemer’. Die gaat de komende weken alles plaatsen zoals het bedoeld is, dan kijk ik het na en ga nog een dag naar de opdrachtgever om de juiste foto’s bij de projecten te selecteren.

Na het weekend appt de redacteur nog maar eens of ik al terug ben van vakantie. “Oeps. Straal vergeten” zeg ik naar waarheid. Het is geen punt, want het gaat om een vraag die niet direct een deadline kent. We maken telefonisch nader kennis in een geanimeerd gesprek. Ik vertel over mijn eigen projecten en wat ik zoal doe tegenwoordig naast de bijbaan voor de krant. En haal nog maar eens aan hoe heerlijk het was om na een stevig project even zo’n dag op het Veerse meer te varen en het hoofd leeg te maken. Blijkbaar zo ontspannen dat ik zijn verzoek niet vastgehouden heb;-). Ik grap dat het vast de leeftijd is. Zijn reactie is ontwapenend eerlijk. “Ja, ik werk nog met een andere correspondent en had het idee dat je ook van haar leeftijd was, ergens eind 20. Dus toen je zei dat je met de kleinkinderen aan het varen was dacht ik huh?”. Mijn schaterlach echoot tegen het stroomschema aan de muur. “Ik word wel wat jonger geschat, maar geen dertig jaar” hik ik.

Aanstaande maandag vier ik mijn nieuwe levensjaar. Met als uniek element dat mijn leeftijd dit keer gelijk is aan mijn geboortejaar. Jarenlang heb ik er last van gehad afgewezen te worden op iets waar ik niets aan kan veranderen. En als er íets is dat ik als een groot cadeau beschouw, dan is het wel dat mijn bouwjaar volstrekt irrelevant is geworden. De buitenwereld kleurt de plaatjes. En daar kan ik tegenwoordig hartelijk om lachen.