422_Tien maanden pauze

Zaterdagavond, even na 22.00 uur… met een glimlach kruip ik achter de laptop. Niemand die er op mij rekent bij het zondagse ontbijtje…Half januari heb ik mijn laatste werkvloerpublicatie gepost. Mijn bijbaan voor de krant verschuift na drie geweldig leuke jaren definitief naar mijn portfolio.

‘Het is tijd om tijd te maken’  kopte mijn scheurkalender op 2 januari jl. En dat was precies het zetje dat ik nodig had. Ik rond het netjes af, archiveer de digitale output en ondertussen draaien mijn gedachten om de vraag hoe de nu vrijgespeelde tijd goed in te vullen.

En het is vreemd om te zeggen, maar nú al merk ik dat er in de afgelopen vier weken in mijn agenda veel minder onrust is. De deadlines van de krant namen blijkbaar mijn hoofd toch meer in beslag dan ik me bewust was.

Mijn werk voor mijn vaste opdrachtgevers is goed en toch ook flexibel in te plannen. De uitdaging dit jaar zal zijn om alles wat ik heerlijk vind om te doen ook in de goede verhoudingen te gieten. Geen idee of me dat echt past, maar ik begin maar eens op te schrijven wat ik behalve werk nog verder doe. En zo staan er in mijn agenda tussen de werkafspraken ook ineens privé projectjes: ‘Hekwerk voortuin wordt geplaatst’, ‘tegels afgevoerd’, ‘olijvenwilgen kopen bij kweker’, ‘500 kg split met de Taxi gehaald’, ‘fysiotherapie’ (hoe zou dat nou komen😉), ‘honden uitlaten met Buufje’, ‘samen naar het tuincentrum’, ‘nieuwe laptop ophalen met mam’.

Grijnzend constateer ik dat het er, vier weken na het stoppen met het krantenwerk, bepaald nog niet rustiger op is geworden. En dan nog buiten beschouwing gelaten hoeveel tijd ik in de avonduren aan mijn hobby’s besteed. Dat wordt nog wat, met het voorjaar binnen handbereik. Want dan wil ik met mijn Lief lekker naar het strand, terrasje pakken, tochtjes fietsen.

Tien maanden duurt de Parel-pauze nu. In het begin werd me nogal eens gevraagd wanneer ik verder zou gaan, de trouwe leeskring heeft zich afgevraagd of er überhaupt nog een vervolg zou komen. Eerlijk gezegd wist ik dat zelf ook niet. Ik bracht zoveel uren achter de laptop door dat het op zaterdagavond niet meer voelde als ‘hobby’ om in de stilte van de weekendnacht mijn Parel te rijgen.

Behalve ruimte in mijn agenda betrap ik me erop dat er ook weer ruimte in mijn hoofd komt. Tijdens de pauzemaanden heeft Facebook me heel vaak als herinnering een Parel geserveerd. Soms één van vier jaar geleden, soms recenter. Ik lees ze steevast voor aan mijn Lief. Zelf zijn we dus niet in het zwarte parel-loze gat gevallen. Maar ze lonken al weken. Zou ik niet teveel verwachtingen scheppen, wat te doen met de frequentie, kán ik het eigenlijk nog wel? Elk weldenkend mens zou zeggen; “Wat denk je zelf na 421 parels in de afgelopen tien jaar?!!”

Dus…we rijgen weer vrolijk verder. Vijfhonderd woorden max, dat moet lukken. Met dank aan de krant.