423_Nooit Uitgepraat

Daags voordat ik voor mijn maandelijkse kantoordag bij één van mijn opdrachtgevers afreis appt vriendin. “Ik weet niet hoe jouw agenda er van vrijdag op zaterdag uitziet maar heb je misschien zin om een nachtje langer te blijven?”.

Normaliter schuif ik de avond voor de werkdag bij haar aan tafel en na de werkdag delen we de tweede avond. De dag erop rijd ik na de koffie terug naar Zeeland. Natuurlijk kletsen we dan bij, maar van iets samen ondernemen komt het dan niet. En dit keer past het.
Woensdagavond bewonder ik het pas verbouwde toilet. Het kostte haar een jaar geduld en speurwerk naar iemand die de klus kon klaren. Zelfs voor iemand die behalve haar moedertaal nog drie talen ‘native’ spreekt was het improviseren met de anderstalige harde werker. Maar de vertaalapp deed wonderen. Haar huis is intussen gepoetst en weer van haarzelf. Ze koos voor ‘strooitegeltjes’ met een ouderwetse afbeelding tussen de metrotegels. Zorgvuldig sprak ze af waar ze geplaatst moesten worden. So far, so good. Het tegelwerk zit er strak in. “Maar ik heb wel weer iets bijzonders” grijnst ze …”Net onder de toiletrol zitten ook twee van die strooitegeltjes en daarvan is er één overduidelijk een kwartslag gedraaid”. We gieren het uit. “Die dopen we de joker” zeg ik. We kunnen er allebei de humor wel van inzien.

Donderdagochtend is vriendin als gewoonlijk de eerste die naar haar werk vertrekt. Als ze de voordeur opent roep ik vanuit de woonkamer – door ervaring wijs geworden – “Niet afsluiten!”, maar dat kan niet verhinderen dat ze met ferme slag de sleutel nog twee keer omdraait. ’s Avonds zal ze me zeggen dat ze mijn lachsalvo op het tuinpad nog hoorde maar dacht dat één van de katten iets leuks deed of zo. Gelukkig heb ik zelf ook een sleutel en ergens stelt het me gerust dat haar rituelen – wat er ook gebeurt – zo goed verankerd zitten in haar dagelijkse doen.

Bij mijn opdrachtgever vliegt de dag om. Ik vertel hem dat ik nog een dagje langer bij mijn vriendin blijf voor wat quality time. “En zijn jullie dan nooit uitgepraat?” informeert hij. “Eh….nee, want we praten geen hele dagen, mijn hartsvriendin heeft aan een half woord genoeg en we ondernemen meestal ook het nodige”, lach ik.

Vrijdagochtend rijden we om half 11 naar een voor mij nieuwe kringloop in Amersfoort. De volgende stop is Ikea (ook al mega-lang niet geweest), onderweg valt ons op dat het druk is. Oei, Krokusvakantie in deze regio. De meeste kinderen zijn uitgelaten of intussen jengelend overduidelijk toe aan de volgende uitdaging. Tegen een stel dreumesen horen we – net 1 octaaf te hoog –  zeggen “Gaan jullie hier maar je eigen slaapkamer uitzoeken”. Pleasen is blijkbaar het nieuwe onderhandelen.

We delen onze facilitaire blik en struinen in dezelfde omgeving langs alles wat we leuk vinden. Niet persé naast elkaar, hoewel we grappig genoeg toch een paar keer dezelfde dingen ontdekken en in één vloeiende beweging vanuit verschillende richtingen tegelijk voor hetzelfde schap uitkomen. Na een bliksembezoek aan de dierenspeciaalzaak en een rondje kleinschalig tuincentrum gaat vriendin nog even langs stal voor het verzorgen van haar paard. De tafel in het restaurant als afsluiting van de dag is dan al geboekt.

Zaterdagmiddag kom ik thuis. Ook nu weer met meer spullen dan ik op de heenweg bij me had. Eerst app ik haar dat ik heelhuids thuis ben en bedank nogmaals voor de gezellige dagen. De tweede app bevat een foto van haar gekochte setje scharen dat per abuis tussen mijn aankopen is beland. De derde app laat haar lezen dat mijn nieuwe gordijnen gelijk ook voor de bovenverdieping zijn. Er zitten namelijk twéé gordijnen in per pak.

Inderdaad, we zijn nooit uitgepraat. En gelukkig valt er ook nog veel te lachen.

EERZS