324_De smokkelroute

Twee maanden heb ik haar niet gezien, als ik woensdag nog voor koffietijd onderweg ga. Voor het eerst sinds half maart rijd ik meer dan honderd kilometer enkele reis. We gaan wandelen. En bijpraten.

Ze heeft een zogenaamde ‘rondwandeling’ uitgezocht (begin- en eindpunt op dezelfde locatie)halverwege onze adressen. Een beetje ongemakkelijk voelt het, want ‘halverwege’ betekent in ons geval dat we uitgerekend in Noord-Brabant uitkomen. En dat wordt nogal eens beschouwd als een no go area.

In deze tijd vraag ik me vaak af wat wel en niet mag. Nou ja, mág’. Zonder ziekteverschijnselen zijn we in dit land nog steeds vrij om de straat op te gaan. Maar de ene dag is de andere niet. Met stralend weer doe ik hooguit een boodschap of ik maak een rondje in de buurt. De ritjes naar mijn moeder duren tegenwoordig maximaal een kwartier.

Vandaag is dat anders, want we hebben echt een áfspraak, een vooropgezet plan dus. Voor het eerst sinds de benzineprijzen historisch laag zijn ga ik tanken. Wie een blik in mijn kofferbak werpt zou kunnen denken dat ik een paar dagen op pad ga.

In mijn rugzak zit meer dan ik normaliter voor een wandeling meeneem. De route, mijn visitekaartje, broodjes en fruit, een rol toiletpapier, een zaklamp, een oud douchegordijn om onderweg als lichtgewicht picknickkleed dienst te doen. En een kleine thermoskan met koffie voor op de parkeerplaats, want Noord-Brabant zit nog volledig op slot.

En last but not least een in cadeaupapier ingepakt hart voor ‘onze’ verzameling waarvan zij de schatbewaarder is. Langs de trap naar haar slaapverdieping hangen een krappe driehonderd harten en hartjes. De sport – en tegelijkertijd de uitdaging – is om steeds een exemplaar aan de collectie toe te voegen dat we nog niet hebben. Het exemplaar dat ik bij me heb is in februari prachtig ingepakt in Zoutelande. Nu, in mei, heb ik werkelijk geen idee meer wat erin zit.

Onderweg heb ik mijn ruitenwissers nodig. Merkwaardig genoeg is dat vandaag een soort geruststelling. Onze timing is goed. Het is maar een graad of 14, bewolkt, de scholen zijn – beperkt – weer begonnen en het is een doordeweekse dag. We zullen vanavond niet het landelijke nieuws halen met onze geparkeerde auto’s op te weinig afstand in een natuurgebied. Net voordat ik de snelweg verlaat staat op een matrixbord boven de weg ‘Blijf thuis, reis niet onnodig’. Het prikt toch een beetje.

Klokslag elf parkeer ik naast haar. We draaien de ramen open en onze zinnen buitelen over elkaar heen zoals we dat ook gewoon waren toen we slechts een half uur van elkaar woonden. Als ik uitstap maakt de ’ping’ van een sms me duidelijk dat ik me op Belgisch terrein begeef, maar dat ik tegen dezelfde kosten mijn mobiele telefoon hier kan gebruiken. ‘Gelukkig heb je een wandelroute uitgezocht waar we waarschijnlijk niet betrapt worden Vriendin, zeg ik. Nooit aan gedacht dat ik mijn paspoort vandaag nodig zou kunnen hebben. Als twee bakvissen staan we te giechelen.

Na koffie-op-de-kofferbak vertrekken we. Het is heerlijk wandelweer.

De toelichting op het boswachterspad over de Strijbeekse Heide spreekt tot onze verbeelding.

 ‘Treed in de voetsporen van de smokkelaars en bewandel de grens tussen België en Nederland. Waar een grens is, kan gesmokkeld worden. Tot 1970 werd er veel tussen Nederland en België gesmokkeld, zoals boter, suiker, koffie, zout en sigaretten, maar ook dameskousen, koeien, zeep en fietsen.
Dit gebeurde vaak over eeuwenoude routes, nachtelijke smokkelroutes dus. Tijdens deze wandeling, die ook langs een van de laatste stukjes hoogveen van Nederland voert, beleef je de smokkelgeschiedenis. Volg vanaf het startpunt de paaltjes met het pictogram van het smokkelaartje.’

Vier uur later stappen we allebei weer achter het stuur om de terugreis te aanvaarden. We hebben de toestand in de wereld en van onszelf weer bijgepraat, 11 kilometer gewandeld en heerlijk in de natuur onze broodjes gegeten. Slechts 12 mensen hadden blijkbaar dezelfde behoefte vandaag. We passeerden een paar hondeneigenaren, twee mountainbikers, een hardloopster en een paar wandelaars.

Eenmaal op de snelweg naar Zeeland is er geen matrixbord meer te bekennen. Ik kan er weer even tegen.