336_Tournee

Het loopt tegen drieën als ik zaterdag na een zeer gevarieerd weekje voor de laatste tweehonderd kilometer naar huis in de auto stap. Het is druk in mijn hoofd, flarden van bijzondere momenten en gesprekken buitelen over elkaar.

Dinsdag valt uit de inhoud van mijn kofferbak gemakkelijk af te leiden dat ik drie weken op reis ga, maar het zijn welgeteld vijf dagen. En omdat het – behalve voor een verhuisproject van mijn Limburgse vriendin – in geen jaren is voorgekomen en ik okselfris bij de vier afspraken wil verschijnen heb ik niet bezuinigd op kleding en schoeisel. Sporttas voor de eerste nacht, koffertje voor de volgende drie dagen en nachten, werk-tas en laptop voor het kennismakingsgesprek ter voorbereiding van het huwelijk dat ik over twee maanden mag sluiten, tasje met cadeautjes voor drie adressen, een tas met schoenen en slippers en een handtas.

Het ziekenhuis in Hilversum is mijn eerste stop om bloed te laten prikken. Alles gaat – ook hier – op afspraak. Ik overnacht bij mijn vriendin, hemelsbreed drie kilometer van het ziekenhuis. Dat komt extra goed uit, want per brief ben ik uitgenodigd om de volgende ochtend al om half tien bij de oncoloog voor de jaarcheck te verschijnen. Niemand die bij het intypen van mijn Zeeuwse adres ook maar even heeft bedacht dat dat tijdstip wellicht aan de vroege kant zou zijn…

Maar het lukt, dankzij mijn overnachting – en ondanks de omleiding van bijna 12 kilometer wegens grootschalig onderhoud in Hilversum om woensdag op tijd te komen. Geen klachten, geen bijzonderheden ook. Blij met goed nieuws vertrek ik naar het tweede logeeradres in Heemstede. Hier zal ik de komende dagen gebruiken om mijn 80plus-vriendin te vergezellen, bij te praten en waar mogelijk te inspireren. Recent kwam er aan vier pittige jaren mantelzorg voor haar man een einde door zijn overlijden. De eerste hectische weken zijn verstreken en langzamerhand ontstaat er ruimte voor nieuwe ideeën en voorzichtige plannen. Bij het maken van onze afspraak deed ik haar de suggestie om alles waarbij ze het idee had dat ik haar kon helpen, op te schrijven. Het weerzien is als vanouds hartelijk, al moeten we de anderhalve-meter-afstand respecteren. Als ze ’s middags een poosje gaat rusten verdiep ik me in het lijstje waar mijn naam op prijkt. Behalve een paar puur praktische – digitale – vragen staan er ook gedachten over het indelen van de begane grond en de logeerkamer op. Ik kijk eens op mijn gemak rond. Zo’n frisse blik leidt altijd tot verbazing. En nieuwe vragen. ‘Hoeveel mensen wónen hier?’ krabbel ik op, nadat ik 14 stoelen in de woonkamer heb geteld en 7 kasten en kastjes. Eenmaal samen aan de thee giert ze het uit. ‘Zoveel? Dat heb ik me niet gerealiseerd! Maar eenmaal per maand ontvang ik hier een groep, dan zijn we met z’n tienen’ weerlegt ze. Ja?!? En daar ga je rest van de maand voor slalommen in je eigen huis?! Het wordt deze dagen de quote die steeds weer goed is voor een schaterlach.

De uren rijgen zich gezellig en ontspannen aaneen. Er is tijd voor dagelijkse routines, een goed gesprek en lekker eten. Intussen werken we het lijstje af en schrijven wat nieuwe inzichten op.

Vrijdag vertrek ik voor een lunchafspraak in Alphen aan de Rijn. In oktober verzorg ik de toespraak bij het huwelijk van Hans, een oud-klasgenoot van de middelbare school waarmee ik sinds twee jaar weer contact heb. Het wordt hoog tijd om ook zijn aanstaande persoonlijk te ontmoeten en te interviewen. Voor iemand die zijn dagelijks brood verdient met praten en schrijven is het even wennen, maar ik ben onverbiddelijk: Hans mag twee uur later gewoon weer aanschuiven, maar dan heb ik voldoende informatie om de toespraak over twee maanden ook in balans te hebben. Als ik om half vijf terug naar Heemstede rijd staat er 128 Mb op mijn usb-stick. Over balans gesproken;-).

Zaterdag is het na een luxe ontbijt tijd voor de losse eindjes van de logeerdagen. Mijn streven om kort na het middaguur te vertrekken blijkt een mission impossible, al was het maar omdat we ons lijstje ongemerkt nog wat uitgebreid hebben. Zo bezoeken we het kerkhof, nemen het fotoalbum van de plechtigheid door, verschuiven in het laatste half uur nog het bureau en een sidetable en bezoeken twee doe-het-zelf winkels om kleurstalen uit te zoeken voor verschillende wanden in huis. Maar tegen drieën is alles dan toch in gereedheid voor de terugreis.

Allebei hebben we genoten van deze bijzondere dagen. Het was een voorrecht om zomaar een paar dagen mee te lopen in het leven van mijn 80plus vriendin. We hebben nieuwe herinneringen gemaakt, inspiratie uitgewisseld, plezier gehad en aan praktische en digitale uitdagingen handen en voeten gegeven. Mijn hoofd is vol, mijn hart tevreden. En ik heb tweehonderd kilometer de tijd om thuis te komen.