340_Pech

Zaterdagochtend. Kijk mij nou zitten op de harde rand van het dakluik waar de vlizotrap uit komt. Mijn Lief staat op de begane grond onder de douche en hoort mij natuurlijk niet. Na deze week is mij niet verroeren en wachten het enige devies.

Het gat naar de vliering zat bij de koop al onhandig boven twee deuren op onze toch al niet royale overloop. Eind vorig jaar vroegen we de timmerman om het naar het midden te verplaatsen en een veilige vlizotrap te bestellen en monteren.

Sindsdien kunnen we van beneden in een vloeiende beweging de trap naar de vliering oplopen. Bij het opruimen van de decemberspullen kwamen we er helaas wel achter dat de voor dit huis te lange vlizotrap niet op de goede manier was ingekort. In plaats van het deel dat op het luik gemonteerd was in te korten, heeft de timmerman er aan de onderkant een stuk afgezaagd. Dat komt de stabiliteit op de vloer van het onderste ingekorte deel van de trap niet bepaald ten goede… Met een beetje pech zwabbert het met de verplaatsing van mijn voeten naar boven los van de grond. En die pech heb ik. De hele week al trouwens.

Maandag start ik een chatsessie met Apple, omdat mijn slechts 10 dagen jonge nieuwe batterij van de smartphone maar blijft drammen dat er onderhoud nodig is. Het bedrijf dat de batterij geplaatst heeft blijkt niet door Apple geautoriseerd  om dat te doen. Ik ben er echter geholpen door een trainer van Apple met in zijn kielzog drie medewerkers in een dito shirt en mij is bovendien niet verteld dat dit geen officiële Apple batterij is. En dat is vragen om problemen, zo blijkt.

Maar met een half jaar garantie op de batterij ga ik terug. Wel heb ik een adres op zak van een bedrijf in Goes, dat wel geautoriseerd is. Bij de ‘smart balie’ wordt gezegd dat er waarschijnlijk iets anders met de telefoon is. Ik kan hem inleveren en ben ‘m dan een week of drie kwijt. ‘Dat lijkt me niet de oplossing, ik heb alleen een probleem met de batterij dat na het plaatsen van een nieuwe batterij door jullie nog niet is verholpen’. Ik mag door naar de servicebalie en doe daar opnieuw mijn verhaal. De jongeman luistert aandachtig en zegt dan ‘Wij plaatsen geen originele Apple batterij in de smartphone. Dat gaat meestal goed, maar ik denk dat u de pech heeft dat uw telefoon het signaal van een te vervangen batterij blijft afgeven, omdat hij deze batterij als ‘vreemd object’ scant.’ Ik hap even naar adem. Párdon?!? Ik wijs naar mijn Volvo op het parkeerterrein achter me en het lukt me zowaar om kalm te spreken. ‘Die auto daar is 22 jaar meneer’ wijs ik. ‘En álles wat eraan vervangen is in de afgelopen 6 jaar is met originele onderdelen gebeurd. ALLES. U begrijpt nu vast dat – wanneer mij dit tevoren gezegd was –  ik mijn smartphone onverrichterzake mee naar buiten had genomen.’

De jongeman begrijpt dat. Ik krijg mijn geld terug en de inferieure batterij mag blijven zitten. Dan kan ik naar het opgegeven adres in Goes gaan, daar sturen ze hun eigen reparaties ook altijd naartoe. Zij zijn wél geautoriseerd, zegt hij vriendelijk. Ik vervolg de reis naar Goes. In Goes wordt het nog erger. ‘Omdat uw toestel door een daartoe niet geautoriseerde partij is geopend, vervalt elke garantie mevrouw. En als wij er nu alsnog een Apple batterij in zetten, betaalt u vanwege deze voorgeschiedenis ruim € 220,- voor de batterij waar u nu € 69,- voor afgerekend heeft. En ja, dat is óók het geval als ze u niet verteld hebben dat ze geen originele batterij erin plaatsen.’

Met een recente schadeclaim die ik – met hulp – 100% succesvol heb aangevochten nog in mijn achterhoofd zeg ik ‘Ik vraag me dat af, ik denk dat het aanvechtbaar is.’ De man in Goes heeft met me te doen en zegt: ‘Mevrouw, het bedrijf dat deze batterij geplaatst heeft, heeft een grote afdeling ‘Legal’, waar mensen de hele dag bezig zijn om te voorkomen dat er wat geclaimd wordt. U mag het natuurlijk proberen, maar u gaat tegen de muur. Ik wil u niet onnodig veel geld uit uw zak trommelen. Ga terug naar dat adres en laat er een andere batterij in zetten. De hardware van uw telefoon is gewoon in orde, u heeft echt alleen pech met deze maandagmorgen-batterij.’

Twee uur na mijn vertrek ben ik weer thuis. Met de inferieure batterij, mijn geld én een afspraak voor half oktober met de man die tien jaar lang op mijn vorige woonadres alle telefoons van Apple op orde heeft gehouden.

Maar daarmee is mijn ‘pech’ deze week duidelijk nog niet ingelost. Zo spuit ik bij vergissing deodorant in plaats van haarlak in mijn haar en zie de spraymist voor mijn gezicht aan voor de brilreiniger (verhip, wat worden die glazen vet!). En het blijft spannend – net zoals vorige week én die week ervoor – of het huwelijk dat ik over enkele weken mag voltrekken inderdaad op de afgesproken tijd plaatsvindt. Nee, geen Corona-zorgen. Het heeft alles te maken met de administratieve gang van zaken die nu al drie weken op rij verwarrend mailverkeer genereert. Wel erg leuk om na te vertellen straks, dat dan weer wel.

En nu, aan het eind van de week waar aan domme pech geen einde leek te komen zit ik op de stalen rand van de vliering naar de vloer op de overloop te kijken. Ik dacht ‘even’ iets te pakken en merk als ik af wil dalen dat het onderste deel van de vlizotrap in een winkelhaak onder de twee hangende delen staat. Het is vragen om ongelukken als ik denk nu soepel af te dalen.

De douche stopt, de ventilator blijft nog minstens vijf minuten aan. De katten liggen beneden opgerold vanwege het slechte weer. Mijn telefoon met de gewraakte batterij ligt daar ook. Eerder deze week fietste ik vijftig kilometer zonder zadelpijn. En nu maakt die stalen rand me in tien minuten het leven zuur. ‘Han!’ Geen respons. ‘Ha-Hannnnn!’. Dat geluid is Lief niet van me gewend.

‘Wat is er nou, ik ben nog even in de douche’.

‘Ja, en ik moet gered worden van de vliering’.

‘Ga daar dan ook niet óp als ik er niet bij ben!’

Tja, geen speld tussen te krijgen, zeker niet in deze week.