354_N-I-V-E-A

Een niet wetenschappelijk te onderbouwen steekproef leert dat vooral vrouwen er vaak last van hebben: nadenken voor een ander. ‘Ik doe iets maar wel (of juist niet) want ‘ze willen misschien net iets anders’. Of ‘ze vinden het vast bemoeizucht’.

We kunnen eindeloos veel gedachten hebben over óf en hoe we iets zullen aanpakken, vooral als het om iets voor anderen gaat. Met mijn boekwerk vol afwijzingen op sollicitaties werd ik er behalve moedeloos ook weleens boos over. ‘Iedereen denkt maar voor mij na! Dat ik ‘vast niet fulltime wil werken’, een ‘oppas-dag zal hebben’, ‘vaker ziek’ zal zijn…..

Totdat mijn Buuf – ook behept met een flinke zorgklier – me zei: NIVEA! Niet Invullen Voor Een Ander. We moeten ons erin trainen, maar heus, het is beter! Sindsdien – en sinds Corona – gooi ik er nog een schepje bovenop.

U bent er misschien helemaal niet aan toe. Of juist wel….Maar ik heb een onweerstaanbare drang om eens even flink te jubelen. Al was het maar als tegenwicht in tijden waar we steeds minder tegen opgewassen lijken. Jubelen ja. Dankzij de nieuwe (bij)baan voor de regionale krant mag ik totaal verschillende mensen benaderen voor een interview. En die mensen ervaren dat – overwegend – als feestelijk. Want in hun leven gebeurt er dan óók iets onalledaags. En het vertellen over iets leuks genereert serotonine, een geluk-stofje. Iets waar we naar snakken, van kunnen nagenieten. Moed uit putten of een glimlach van krijgen.

Zo sprak ik vorige week twee dames voor het themanummer ‘Vakantie boeken, durf jij het aan?’. Vijfenzestig en zeventig jaar. Geen doorsnee types, geen doorsnee-verhaal. Het werd een geanimeerd gesprek van een goed half uur. Ik verbaas me er deze weken over hoeveel sfeer een ‘gewoon’ telefoongesprek met een volstrekt onbekende kan hebben. Er kwam een kink in de kabel doordat mevrouw zich ineens realiseerde dat ze met naam en toenaam in de krant zou komen. Als Brugman heb ik gepraat. ‘Trek je duikuitrusting aan, dan hebben we een fantastische foto van actieve senioren en jullie zijn onherkenbaar’…Het hielp niet. Het kan verkeren, maar zo’n leuk gesprek neemt niemand mij meer af.

Deze week sprak ik de 12-jarige Levi uit Vlissingen over de wandeltocht naar zijn oma die hij in de krokusvakantie met zijn moeder gaat maken. In 7 routes van 20-25 kilometer per dag, want oma woont in Vught. De beoogde opbrengst van € 1000,- is voor Het Nationaal Ouderenfonds en ik durf er wat om te verwedden dat ze daar royaal aan zullen komen. In zo’n gesprek hangt weer een heel andere energie. Het begon al vrolijk, toen ik zijn moeder toestemming vroeg voor een telefonisch interview. Levi was ‘even een rondje bos lopen op zijn nieuwe schoenen’. En wie nu denkt dat hij meerdere wandelschoenen heeft…niets ervan. Levi is namelijk eigenlijk een tennisser. Hij speelt toernooien en wedstrijden en zijn actieve oma speelt daar regelmatig een rol van betekenis in. De wandeltocht naar zijn oma past dus goed in de keuze voor het goede doel. Natuurlijk zocht ik zijn Instagram account op. En hij het mijne. ‘Bent u de mevrouw-van-de-krant die mij interviewde?’ Kijk, daar groeit een mens van;-).

Ook dichterbij huis was het glas vooral half vol. Mijn moeder heeft haar eerste prik gehaald. De zeurverhalen verwijst ze resoluut naar het rijk der fabelen. ‘Het is prima geregeld, die mensen die dat in banen moeten leiden stonden daar in de stromende regen en ze zijn allemaal aardig en voorkomend’. Er was zelfs nog tijd voor een lolletje. Vanwege de bloedverdunners moest ze nog even langs de arts. Dat bleek een kinderarts te zijn. ‘Dat we dat nog meemaken hè, dat ik op mijn leeftijd (88) nog bij een kinderarts kom’ grapte ze tegen hem. En tegen mij – met veelbetekenende blik –  ‘Ja, tussen de bedrijven door testen ze ook nog even of je alles nog op een rijtje hebt hoor. Hij noemde bijvoorbeeld even ter controle mijn adres, maar met een verkeerd huisnummer. Ik zei gelijk Nee geen vijfendertig, drieëndertig!’. Heerlijk, even lekker lachen, blije hormoontjes verzamelen.

Eenmaal weer thuis geurt de homemade appeltaart me tegemoet. Ook zo’n geur om blij van te worden. Dubbel blij feitelijk, want de afgelopen zes weken was mijn Lief niet in de keuken te vinden door een flinke nasleep van griep.

En dan, ruim voor dit weekend, wordt er ongekende winterse kou en code rood voorspeld. We passen ons weekend een beetje aan en wentelen ons in de geur van afgebakken vloerbrood, pannenkoeken en het eerlijke draadjesvlees dat een middag lang in de tajine gestoofd is.

Geen NIVEA deze week voor mij, maar een rijke oogst aan geluk-stofjes, die me vrolijk en tevreden houden. En daar mag een mens best over jubelen.

PS O ja…doneren voor een karaktervol initiatief van een 12-jarige? https://acties.ouderenfonds.nl/actie/levi-weterings