375_Excuses

Amper een week geleden volgen we met een mengeling van ongeloof en medeleven het nieuws over waterstanden, evacuaties en aanpalende malheur in Limburg. Het blijkt het geheime recept om de grote C bruut te verstoten van de al zestien maanden aard- en nagelvaste eerste plaats.

Een van mijn vriendinnen woont in Noord-Limburg. Behalve het onwerkelijke scenario is het een verademing dat het dagenlang niet meer gaat om mondkapjes, protesten, vaccinatierapporten, de kleur van het beoogde vakantieland en de 1,5 meter. In plaats daarvan zien we helpende handen, saamhorigheid en teamwork. Een voor allen, allen voor een.

Op vrijdag stuurt ze een app over de actuele stand van zaken. Ze heeft de nodige voorzorgsmaatregelen getroffen maar hoeft haar huis nog niet uit. Vierentwintig uur later lees ik haar verbazing in een mail over laagvliegende helikopters, het advies om uit voorzorg te vertrekken en een straat vol auto’s met zwaailichten. ‘Als het mis gaat wordt stroom en water afgesloten en kunnen ook eventuele hulpdiensten je niet meer bereiken.’

Wat een dilemma. Ze heeft twee katten en daar kun je nu eenmaal niet zo eenvoudig mee evacueren. Haar woonhuis ligt hoog genoeg. In samenspraak met achterburen neemt ze de beslissing om te blijven en regelt tot in de finesses dat alles klaarstaat om – met de dieren – in enkele minuten te kunnen vluchten. Wat overblijft is het gevoel in een spookdorp te leven, omdat alle zo gangbare buitengeluiden verstomd zijn.

Ondanks alle dreigende rampspoed is het mooi en zonnig weer. Vanuit mijn relaxte achtertuin in Zeeland app ik dat ze – als ze het nodig heeft – mag bellen wanneer ze wil om even van zich af te praten. Zaterdags wordt dat niets. Ze is bekaf en neemt een time-out. De volgende dag vraagt ze of het schikt om na het journaal even te bellen. Ze is nog moe en ontregeld. Behalve het vele werk dat ze verzet heeft is haar nachtrust ook gehinderd door een voortdurende alertheid op de onvoorspelbare gevolgen van de situatie.

De eerste tien minuten zijn gevuld met een bloemlezing uit alles dat al dagenlang haar agenda bepaalt. Journaalbeelden krijgen ineens een persoonlijke context. ‘Ja en dan dat gedonder nog met mijn auto’ moppert ze. ‘Ik ben voor een oranje brandend lampje twee keer naar de garage geweest en moest vanochtend voor de derde keer terug. En omdat die lui een dorp verderop zitten geeft dat gedoe omdat ik dan weer teruggebracht moet worden. Alleen als ik om 8 uur ’s morgens kom kan ik erop blijven wachten.’

Dat tijdstip is voor mijn vriendin al een flinke hindernis. Maar nood breekt wetten. ‘En of het nog niet erg genoeg is, bleek hier ook nog eens de straat afgezet, kan ik er niet eens fatsoenlijk uit! Ik heb een hek opzij gezet, genoeg om er doorheen te piepen, had een hoop drukte onderweg en wat denk je. Kom ik eindelijk bij de garage aan…..is ie dícht!!! Geen briefje op de deur, telefoon gewoon niet aannemen, geen melding op de website, niets!! briest ze.

‘Nou het was even schoon genoeg. Ik was zó kwaad. Kijk, ik weet natuurlijk niet hoe ze er daar voor staan na deze rampspoed – al is dat dorp verschoond van overlast volgens de laatste berichten. Maar dit dóe je toch niet! Ik heb de hele voicemail volgepraat. Dat het geen stijl was. Dat ze zulke dingen moeten zeggen. Dat ik ervan baal inmiddels al een heel bedrag kwijt te zijn en nóg is het probleem niet opgelost!’

Het is inmiddels al 12 uur later dan het moment van haar afspraak, maar de ergernis is nog een open zenuw, zoveel is me wel duidelijk. Reden om haar dus uit te laten praten, terwijl me al die tijd maar één vraag bezighoudt.

 ‘Zeg Ann, zei je nou dat je vandáág om 8 uur die afspraak bij de garage had?’

‘JA!’

Maar het is zóndag Ann….’

….

Onze vette schaterlach echoot, we gieren het uit. Alle opgebouwde spanning in de afgelopen dagen is in een klap bevrijd. Deze tropendagen hebben haar kalender inderdaad ontregeld. Hardop realiseert ze zich haar gênante reactie naar de garage. Of het nog niet genoeg was had ze niet alleen de voicemail volgepraat, maar er ook nog een verontwaardigde mail achteraan gestuurd. Hikkend van de lach zegt ze ‘’Morgen dus in de herkansing. Dan heb ik wel wat excuses te maken’.