Dag Sjerpa….

Parel 206 kreeg in februari 2017 de titel Matchmaker mee. De laatste update was op 26 november 2018. Vandaag, 11 september 2019, is er aan de liefdevolle oude dag van Sjerpa een einde gekomen. Hij is afgevuld met liefde ingeslapen. Mijn grote kleine vriend gaat de boeken in als de vriendschaps-verbinder van Mireille en mij.

Als hommage aan Sjerpa én de liefdevolle laatste jaren bij Mireille, haar gezin en alle levende have, deel ik deze Parel opnieuw. Sjerpa is 14,5 jaar geworden.

‘In roerige tijden van mijn leven droom ik er naar hartenlust op los. Blijkbaar ook nog met veel aandacht, want in de vroege ochtend lukt het vaak om ze nog na te vertellen. De meest wonderlijke combinatie van mensen en kwesties droom ik aan elkaar, zelfs over mensen die mij of elkaar in ‘real life’ helemaal niet kennen.

Zo werd ik gebeld door Paula, de zus van Hannie, ooit mijn poezenoppas. We leerden elkaar pas kennen bij Hannie’s begrafenis, tien jaar geleden alweer. Paula’s overbuurvrouw was overleden en zou na het weekend begraven worden. Alsof dat al niet erg genoeg was, ontstond er ook een acuut probleem rond de levende have die nieuw onderdak moest krijgen. Kipjes, een hondje en een poes. Of ik mee wilde denken om een oplossing te vinden, vooral voor Sherpa, een tienjarig Lhasa Apso reutje dat ab-so-luut niet naar het asiel mocht.

Paula had vaak voor het hondje gezorgd, maar met haar rode kater kon het niet samen. Zo gaat het nou altijd, mensen die zich zo om dieren bekommeren, kunnen er zelf niets bij hebben en krijgen daar toch buikpijn van. Het dier zat als tijdelijk alternatief in België, bij de zoon van de overleden buurvrouw. Die had er echter niets mee en het voelde verre van goed.  Ik beloofde Paula mee te gaan zoeken naar een oplossing. Maar hoeveel moeite ik ook deed binnen mijn netwerk van dierenvrienden, ik vond geen gouden mandje voor Sherpa. Intussen was Paula’s hondje ook het mijne geworden.

In de volgende akte vind ik mezelf terug als verslaggever bij een workshop bonbons maken. Deze middag zijn er zeven bewoners van een zorgboerderij met evenzoveel begeleiders. Ik maak een praatje met één van hen, Mireille. Ze geeft haar mailadres om wat foto’s naartoe te kunnen sturen. Ik vraag haar hoe lang ze dit werk al doet. ‘Drie jaar’ is het antwoord. Ergens verbaast me dat, hoewel ik niet weet waarom. Nieuwsgierig vraag ik wat ze daarvoor deed. ‘Ik heb in het buitenland gewoond en met dieren gewerkt’. Twee woorden waren genoeg. Buitenland. Dieren.

De redenen voor terugkeer naar Nederland waren even gruwelijk als verdrietig. Haar man – dierenarts – was verongelukt, nu vijf jaar geleden. Met twee tienerdochters, een hond en twee poezen had ze haar leven weer op de rails. Ze was omgeschoold en had drie jaar geleden deze baan gekregen. ‘En er geen dag spijt van’.

De volgende akte getuigt van een rijke fantasie. Zonder al teveel introductie zeg ik ‘Mireille, er kan zeker geen dier meer bij?’ En zonder haar antwoord af te wachten vertel ik waarom een tienjarig reutje dringend een gouden mand nodig heeft. Ineens ben ik in gesprek met de voormalige paraveterinair. Ze denkt hardop. ‘Ach ja, zo jammer hè, dat is ook het probleem in asielen, niemand komt erom. Laat maar komen hoor, hoe heet hij?’

Dat komt er nou van met al dat gedroom. Het kán niet dat ik als verslaggever een  bonbonworkshop binnenstap en als matchmaker eindig! Een match tussen een anonieme dochter van een anonieme overleden overbuurvrouw van Paula, een hondje dat ik niet ken en een nieuw vrouwtje voor Sherpa dat ik net een uur eerder heb ontmoet…

De werkelijkheid is zo bizar, dat ik er twee weken op heb lopen kauwen. Weken waarin ik veel contact heb onderhouden met alle hoofdrolspelers. Op het reutje na, allemaal vrouwen.. Allemaal vrouwen met een verhaal, een leven, een drive om de dingen te doen die ze doen. Maar vooral allemaal vrouwen die – mét elkaar – de kring vormen om het gouden mandje voor Sherpa.

PS: Sherpa is op 18-2-2017 op proef gaan ‘logeren’ bij Mireille en haar dochters. De eerste kennismaking met Marley (kruising mini schnauzer en yorkshire terrier), poes Toulouse en jeweetwel-kater O’Malley is heel goed verlopen. Het klikt’. 

PPS: Onderstaande foto is, 21 maanden na de ‘match’ gemaakt. Sherpa geniet van zijn gouden mand en alle aandacht. Geeft mij kopjes (heeft altijd met een poes samen geleefd) en kruipt op schoot, om daar als een blind, doof en bejaard mannetje ongegeneerd te snurken of zijn leven ervan afhangt. Ik ontmoet Sherpa regelmatig. Want sinds de ‘match’ heb ik er ook een vriendin bij. Mireille.

Matchmaker Erica & Sjerpa