Parel 379_Bestemming Zeeland – 1

Een half jaar geleden reserveer ik 6 kamers in de plaatselijke B&B. De basis voor een weekend met mijn vriendinnen rond mijn verjaardag is gelegd, op hun voorwaarde dat ze zelf hun overnachting betalen. Voor de inrichting van het weekend is nog alle tijd.

Niet voor het eerst zeg ik ‘ja’ op een moment dat ik nauwelijks de eindjes aan elkaar geknoopt krijg. Maar groot dromen, ik ben er expert in geworden. En aan een beetje creatief idee ben ik nog nooit failliet gegaan. De laatste twee decennia zorg ik voor een creatieve, originele verrassing bij zo’n speciaal feestje. De kunst is om met eigen inzet en lage investeringskosten een origineel aandenken aan het feest te maken. Dit jaar ligt het idee voor het oprapen. Immers, ik ben al drie maanden kikkers aan het borduren voor de 28 gastendoekjes op de vier toekomstige B&B-toiletten van mijn buren. Tijd voor een zomerstop om in de aanloop naar september nog precies één gastendoekje per maand in de avonduren te borduren, voor elke vriendin een eigen thema. Behalve arbeidsintensief een heerlijk ontspannend werkje, al viel het niet mee om er het zwijgen toe te doen, terwijl drie van de vijf vriendinnen uitgerekend in deze maanden een bezoek aflegden. Maar het lukt.

In de tussentijd rijpt het programma in mijn hoofd. ‘Bestemming Zeeland’ is de werktitel. Het staat synoniem voor de regio waarin we elkaar treffen, maar meer nog verwijst het naar het voornemen om hier de rest van mijn leven te blijven wonen.

De zondagmiddag zullen we afsluiten met een high tea in een theetuin in Oostkapelle. Mijn 88 jarige moeder kent mijn vriendinnen en zal die middag ook aanschuiven. Voor het programma op de zaterdag passeren verschillende scenario’s de revue. Uitgangspunt is dat het programma voor ons allemaal haalbaar moet zijn en tegemoet komt aan wat we leuk vinden. We treffen het, op en bij de dijk van de Oosterschelde hebben kunstenaars – allen vrouw –  over een lengte van 15 kilometer kunstwerken geplaatst. Deze bijzondere expositie heeft een toepasselijke naam ‘Dijken van Wijven’ gekregen. Er is wel een logistieke drempel: niet alle vriendinnen kunnen wandelend of fietsend een afstand van 15 kilometer overbruggen.

Toch komt de invulling voor de zaterdag sneller dan voorzien. Voor mijn bijbaan bij de krant neem ik een interview af op vliegveld Midden-Zeeland. Het restaurant zoekt nieuw personeel en plaatst een advertentie. In het interview zetten we nog eens extra de spot op het beroep. En dan in het bijzonder op de tot de verbeelding sprekende locatie aan de landingsbaan. Na het gesprek met leidinggevende Jill en medewerker Madelief wil ik een foto maken voor bij het artikel. En natuurlijk moet die foto weergeven dat het om horeca naast de landingsbaan van een vliegveld gaat. Jill stelt voor dat ze samen met Madelief op het terras gefotografeerd wordt, met op de achtergrond een Cessna (eenmotorig vliegtuig voor 4 personen). “Lijkt me een goed plan Jill’ zeg ik, “maar op dit moment zie ik geen vliegtuig op de landingsbaan”. Ze grijnst. “Dat klopt, maar dat is zo geregeld. De eigenaar heeft er drie en die staan dáár in de hangar”. Tien minuten later zijn de foto’s gemaakt en rijd ik naar huis om het gesprek uit te werken. Bij het weggaan pik ik nog net een folder mee over rondvluchten boven Walcheren.

In deze laatste maand heb ik veel meer werk gekregen en er valt – behalve mijn nieuwe levensjaar – dus echt wat te vieren.

Thuis in de tuin zeg ik tegen mijn Lief “Ik ben eruit. We gaan een rondje Walcheren vliegen in het vriendinnenweekend. Zo laat ik mijn vriendinnen zien waar ze mij de rest van mijn leven kunnen vinden en ik vraag de piloot om met mijn eigen ‘Dijken van Wijven’ langs de kunstroute te vliegen.”

Twee weken voor het weekend stuur ik de uitnodiging naar alle vijf. Voorafgaand heb ik de grootste lol als Anneke, een ondernemer in het dorp die zich met de Vereniging Ons Boeregoed hard maakt om de Zeeuwse klederdracht voor het nageslacht te behouden, bereid is om mij een echte Zeeuwse zondagse muts op te spelden en wat foto’s te maken.

In de uitnodiging geef ik het spectaculaire programma onderdeel van de zaterdag nog niet prijs. De dames moeten het doen met de wat cryptische omschrijving “DvW-programma in vogelvlucht”. Dat is een weloverwogen keuze, want tenminste 3 van mijn vriendinnen zouden op de volledige omschrijving los gaan op Google en al ontdekken wat we gaan doen.

Eén ervan meldt zich daags na ontvangst van de uitnodiging. Ze geeft ruiterlijk toe haar nieuwsgierigheid niet baas te kunnen. “Wat een leuke uitnodiging voor je verjaardagsfeestje! Kanten kapje staat je prachtig! Maar wat is in hemelsnaam DvW-programma?  De Vrolijke Wijven? Door Vriendschap Wijs? Dansen voor Willem? Drink Veel Wodka? Dooie Vissen Wassen? Dik Van Weelde? Je ziet, ik kom er niet uit. Misschien kun jij me de oplossing geven?”

Ik gier het uit. “Bewust een cryptogram lieve Vriendin! Dat is het. Puzzel voort!” app ik terug.

De volgende ochtend vervolgt ze “Aha….vW is (ik weet het bijna zeker) van Walcheren. Nu de rest nog…”

Nog een paar nachten slapen, de laatste voorbereidingen treffen. Dan is het eindelijk zaterdag 4 september. De dag waarop mijn Vriendinnenweekend met mijn Dijken van Wijven tot ieders vreugde is aangebroken.

PS: Volgende week verschijnt deel twee.