270_Een week om in te lijsten

Het is maandagochtend als ik bij de kapsalon waar mijn schoondochter werkt – vijfenzeventig kilometer verderop – een appje krijg van Luus (By Luus, creatieve workshops, www.byluus.nl). Ze wachtte op een galblaasoperatie en er is donderdag ineens plaats op de OK. Precies op de dag dat een groep ergotherapeuten een creatieve workshop in haar studio heeft geboekt als belangrijkste thema rond het afscheid van één van hen. Of ik ervoor open sta om deze van haar over te nemen.

Deze week vier ik mijn verjaardag. Mijn moeder logeert een paar dagen bij ons en ik heb zondag de hele dag gewerkt om mezelf ook de ruimte te gunnen een paar dagen af te haken. Ik laat weten er helaas geen kans voor te zien. So far so good. Alleen draaien mijn gedachten op volle toeren. Want het ís natuurlijk een hele leuke workshop. En het ís een bedrijfsuitje dat amper drie dagen van te voren in het water dreigt te vallen. En wat zou ik zelf blij zijn als mij zoiets zou overkomen en ik een collega bereid vond om in te springen.

Nog op het parkeerterrein app ik Luus en vraag meer informatie. Hoe laat, hoe lang, wat gaan ze doen. Als ik daarna mijn Lief bel hoor ik mezelf uitleggen dat ik het eigenlijk gewoon op wil lossen en nog leuk vind ook. ‘Lekker doen!’. Heerlijk toch, zo’n man die in twee woorden laat weten dat hij het begrijpt. Op de terugweg rijd ik nog even langs Luus om de laatste zaken te bespreken.

Aan het eind van de middag haal ik met Lief een lading boodschappen in huis. ’s Avonds laat ik mijn moeder weten dat de donderdagmiddag een andere wending heeft gekregen. Als ik vertel wat ik dan ga doen vraagt ze bezorgd ‘Kan jij dat dan wel?’… ‘Nee, maar ik doe het gewoon’ grap ik terug.

Dinsdag treffen we de laatste voorbereidingen in en om het huis. Aan het begin van de middag arriveert mijn moeder.

Het is zeven jaar geleden dat ik mijn verjaardag uitbundig heb gevierd. Op het Noordereiland in Rotterdam huurde ik een weekend een pand met themakamers voor mijn vriendinnen en mezelf. We bezochten tijdens de havendagen de SS Rotterdam en op zondag werden we door een heuse limo opgehaald voor een rondrit langs de Rotterdamse geschiedenis van mijn moeder. Zeker, ze zou zelf die middag eregast zijn. Nietsvermoedend kwam ze voor een theatervoorstelling in het Oude Luxor vanuit Zeeland met de trein naar het Centraal Station. Met zeven vrouwen liepen we haar tegemoet. Het was de tijd dat het EO programma ‘Het familiediner’ van Bert van Leeuwen al werd uitgezonden. Met familieruzies én een limousine als centrale items waar het programma haar reputatie aan dankt. Terwijl wij met haar naar de limo liepen was haar retorische vraag dan ook ‘Met wie heb ik ruzie?!’. Enfin, het werd een weekend om in te lijsten. En deze woensdag treffen we elkaar in praktisch dezelfde samenstelling weer op mijn verjaardag, ditmaal gewoon thuis. Het voelt als een reünie.

Het blijft bijzonder als je 85-jarige moeder op je verjaardag bij het ontbijt al van de partij is. De dag vliegt om. Omdat het weer niet al te stralend is heb ik zitjes op een paar plaatsen gemaakt. Allemaal voor niets, want uiteindelijk schaart iedereen zich in een steeds ruimer wordende kring om de grote tafel. Oude en nieuwe vrienden vermengen zich vanzelfsprekend, er wordt veel en uitbundig gelachen en de verhalen en anekdotes rijgen zich als parels aaneen. Stuk voor stuk zeggen de vriendinnen dat we vanaf nu géén zeven jaar meer mogen wachten. Dit soort dagen kunnen we ook zonder aanleiding gewoon vaker organiseren.

Donderdagochtend breng ik mijn moeder naar de trein. Daarna heb ik nog een paar uurtjes om het huis op te ruimen. Kort na de middag arriveer ik bij de studio van Luus. Haar moeder vangt mij op. In de studio is alles tot in detail voorbereid. Dat wist ik al, want de avond ervoor vond ik maar liefst 13 appjes van Luus met foto’s om de laatste zaken door te geven.

De middag loopt alles vlekkeloos. Acht ambulante ergotherapeutenvrouwen en één man werken samen aan twee vrolijke vogelschilderijen. Op het whiteboard teken ik de twee tafels waar ze aan zitten en zet hun namen erbij. De bedoeling is dat vandaag aan beide schilderijen als team wordt gewerkt. Straks zal het eindresultaat tussen de beide locaties af en toe uitgewisseld worden.

Om 17.00 uur maken we de laatste groepsfoto en neem ik afscheid van Sylvie, Simone, Maartje, Mariëlle, Marije, Anneloes, Anne, Annelies en Mitchel. Ze hebben genoten van een gezellige middag en stappen met een vrolijk resultaat de deur uit. Met een grote grijns stap ik in de auto, onderweg naar mijn eigen leven. ‘Control freak’ excuseerde Luus zich nog. Deze middag moest ik onwillekeurig lachen toen ik zelfs bij de leesbrillen een sticker ‘Leesbrillen’ en bij de afstandsbediening van de radio een sticker ‘afstandsbediening radio’ vond.

Met een moeder die zich hardop afvraagt ‘Kan jij dat dan wel?’ en een control freak die de sticker bij de leesbrillen neerlegt is het eigenlijk een wonder dat het allemaal vlekkeloos verlopen is;-)…

En dan is het ineens zaterdagavond, Pareltijdstip…en de stilte van de weekendnacht omarmt me. Zoals ruim veertig weken per jaar. Wat zou een mens zijn zonder fijne, rustgevende gewoonten? Zelfs ‘routine’ is in zekere zin een prachtige manier om te verwerken, even te luisteren naar jezelf. Voor mij in elk geval. Het was een week om in te lijsten.