275_Regeltante

Miep vindt het wel wat. Op handen gedragen worden door Mike. Maandag heeft hij haar al gespot, maar werk gaat voor het meisje.

Het wordt ook voor het team een bijzondere verhuisklus, maar dat zullen ze pas in de loop van de week ontdekken.Ik ben er om 07.15 uur, na een korte nacht bij mijn vriendin op een adres halverwege mijn huis en het verhuishuis. De koffie staat klaar, net als de appeltaart die Lief voor ‘mijn team’ heeft meegegeven. Nog voor achten zitten we met zijn zessen aan de keukentafel. Ik noteer alle namen en verstrek wat achtergrondinformatie over mijn rol en over de bewoonster – die een dag eerder met haar twee katten naar de nieuwe woning is afgereisd. Daarna lopen we in ganzenpas door het huis en de twee tuinen zodat ze een inschatting kunnen maken van het werkgebied in de komende dagen.

Het is fijn om te merken dat de harde eis in het offertetraject om een ervaren team in te zetten is ingewilligd: deze mannen hebben duidelijk vaker met elkaar gewerkt. In een oogwenk hebben ze allemaal een ruimte gekozen, pakken fluitend hun spullen en gaan aan de slag. Deze eerste dag gaat het om demonteren van lampen, bedden en boekenkasten. En inpakken.

Alles wat leeg komt geef ik een sopje, zodat we over een paar dagen op het nieuwe adres weer schoon kunnen inruimen. Vanaf het eerste uur zit de sfeer er lekker in. De mannen pakken door en stemmen waar nodig af in de koffiepauze. Om half tien heb ik het gevoel dat het al middag is. Drie van de vijf mannen roken en voor het eerst in jaren moet ik me inhouden om niet óók een sigaret te bietsen. We mazzelen met het zachte herfstweer, ik kan met de thermoskan de koffie ook buiten serveren. Om half twaalf is het tijd voor groentesoep en tosti’s. Als ik daarna de keuken opruim en uit volle borst ‘Bloed, Zweet en Tranen’ meezing met de radio is de toon definitief gezet voor de rest van de week. Mijn koren staat te bloeien, ik heb een fantastisch team tot mijn beschikking en een dito klus. Voorman Marc weet het ook. Als ze vertrekken grijnst hij ‘Ik heb nú al zin in morgen!’. Die nacht slaap ik als een baby.

Dinsdagochtend wrijf ik mijn ogen uit als er een trailer van maar liefst 77 kubieke meter(!) het bospad achteruit indraait. Dit is geen gewone verhuiswagen. Getuige de foto en belettering wordt het hele Radio Filharmonisch Orkest hier regelmatig mee verplaatst. Ik schiet in de lach. Het zal ook eens gewóón verlopen. Als de ploeg in de middag vertrekt zit de hele inventaris van de boswoning in de trailer.

Dag drie kunnen ze met een team van drie man de tuininventaris in de ‘kleine’ wagen laden. Woensdagavond vertrek ik naar Noord Limburg. De volgende ochtend staat de grote trailer met ‘mijn’ 5 mannen al om half 8 op de stoep. Ze zijn om 05.00 uur gaan rijden. Het team maakt voor het eerst kennis met de vrouw voor wie ze al drie dagen gesjouwd hebben. Het is een warme ontmoeting.

Dit huis is groter dan waar we vandaan komen. Bij elke ruimte hangt een ingetekende plattegrond. De kamer waar de katten verblijven is al eerder ingericht en voor deze dagen tot ‘no go area’ verklaard. Ook hier maken we na de koffie een rondje om gevoel te krijgen bij het uitladen en herplaatsen van de inboedel. Er zitten een aantal grote en zware stukken bij en niets is zo vervelend als een verhuizer die wil weten waar hij de 100 kilo in zijn handen neer mag zetten aarzelend en schaapachtig aan te kijken…

Eerder deze week heb ik de donderdag-ploeg verklapt dat er in Limburg een Indische maaltijd op het menu staat, door de schoonzus van de opdrachtgever bereid…

Ze hebben zich er zichtbaar op verheugd. Gewend als ze zijn om altijd hun eigen eten en drinken mee te nemen is wat ze nu meemaken wel het andere uiterste. En zo kan het gebeuren dat we met zijn zevenen op een doordeweekse dag in Noord Limburg genieten van een uitgebreide Indische maaltijd op een op twee kasten geïmproviseerde buffettafel. Vrijdag sluiten we de verhuisweek af met een team van drie man, die de kleine verhuiswagen met tuininventaris lossen. Kort na de lunch tekenen we de opleveringspapieren en zwaaien ze uit.

Ik blijf tot zaterdagmiddag. Als ik vertrek is woonkamer al aardig op orde, de keuken ingericht, de slaapkamer leefbaar. De eerste was heeft gedraaid, de nieuwe droger is getest, de werking van de vaatwasser uitgelegd. Er is wifi en telefoon. Alleen de televisie doet het nog niet.

Wat is het onvoorstelbaar voorspoedig verlopen. En wat doet het me goed te merken dat ik het vak nog niet verleerd ben. Ondanks alweer bijna vier jaar vooral schrijven en ontwerpen. En wat ís het leuk om het beste van twee werelden zo te kunnen combineren! We vormen met elkaar een geoliede machine, alsof we al jaren op deze manier met elkaar werken.

Ik heb een beeldverslag van alle verhuisdagen. En van ‘mijn’ mannen: Marc, Mike, Joran, Pascal, Casper en een duo ‘inleners’ Nick en Berry. Ik app naar de directeur van het verhuisbedrijf mijn tevredenheid. Er volgt een joviaal antwoord: ‘Tot de volgende verhuizing!’. Ook het team heeft het als een enorm voordeel ervaren om te werken met iemand die de regie heeft bij de uitvoering.

Na zes dagen stap ik mijn eigen leven weer in. Ik ruim mijn spullen op en organiseer ook het administratieve deel. De foto bij deze Parel vat samen wat ik deze verhuisweek heb ervaren. Mike & Miep. Allebei gelukkig. En op handen gedragen.

PS We hebben in 5 dagen ruim 100 kub huisraad en tuininventaris verplaatst. De stappenteller op mijn smartphone geeft na 6 dagen 33919 stappen aan, ik heb 20 kilometer in en om het huis afgelegd, heb 37 trappen genomen en ben twee kilo afgevallen. Doe mij nog maar een projectje;-).