274_Van de buitencategorie

Vier van de zes weken van mijn nieuwste project zijn voorbij. Feitelijk is het een grenzeloos project. Nou ja, het eindigt na de begeleiding van de daadwerkelijke verhuizing van het oude naar het nieuwe adres. Maar wat er tussentijds voor mijn voeten valt is vooral heel divers.

Het is nog even zoeken naar een goede naam voor deze vorm van dienstverlening die ik aanbied. Verhuiscoach/organizer/projectleider. Zoiets. Deze zomer raakt mijn vriendin tot over haar oren verliefd op wat zij noemt haar laatste woning. Ze zal terugkeren naar haar geboortegrond en is in geen 25 jaar verhuisd. Haar nieuwe huis is qua voorzieningen en indeling toekomstbestendig; mocht ze hulp of verzorging nodig hebben, dan hoeft ze daar niet voor te verhuizen.

Ze gunt me het schrijven van de tekst voor de verkoop van haar huidige boswoning. Het is in negen bezichtigingen bekeken. Maar dan moet het echte werk nog verzet worden. Mijn vriendin verzamelt namelijk. Van alles. Ze heeft er ook gevoel voor, weet uit welke periode zaken stammen en kent de waarde. Handelt er ook in. Tot drie jaar geleden had ze ook zo’n man. Een verzamelaar. Van weer andere collecties. Zijn onverwacht snelle overlijden maakte dat zij zich de afgelopen drie jaar voor heel wat keuzes gesteld zag. Maar ondanks het vele opruimen is haar Limburgse, bourgondische inslag ook in haar huis toegeslagen. Ze houdt van ‘groot’, van ‘veel’. Half september bied ik aan om mijn vriendin het werk uit handen te nemen en de totale verhuizing te coördineren. Daarna breng ik één dag per week bij haar door, tussendoor appen en mailen we naar behoefte.

In deze weken wordt er grondig opgeruimd, gesorteerd, verkocht, weggegeven, naar de kringloop gebracht of ingepakt. Maken we lijsten met taken en strepen af. En lachen we wat af. Want er is geen lade léég in dit huis. En van de opslag op de twee vlieringen kun je een hele straat van verlichting en kerstversiering voorzien. Ze heeft een aantal etalagepoppen. En die hebben verschillende outfits. Als we na een paar weken een grote kledingkast nalopen komen er maar liefst víer trouwjurken uit. ‘Van de kringloop’ grijnst ze. We stoppen alle outfits in een enorme koffer, handig bij elkaar op één plek. Als ik een week later terugkom hebben de drie etalagedames allemaal een outfit aan die ik net in de koffer had gelegd. ‘Even als ontspanning de dames leuk aangekleed’. Ik gier het uit.

Het is heerlijk om zo’n poosje in iemands leven mee te bewegen en gelukkig mag ik daarna weer terug naar mijn eigen – toch iets meer georganiseerde – bestaan. We raken een goed op elkaar ingespeeld team en mijn vriendin wordt per week blijer dat zij zich kan richten op haar nieuwe woning, terwijl ik zorg dat de oude leeg wordt opgeleverd.

Er moet een verhuisdatum gepland worden. Met een verhuizer die binnen vier weken kan opnemen én uitvoeren. De verhuizer die offerte komt opnemen valt van zijn stoel. ‘Van de buitencategorie’ noemt hij de hoeveelheid spullen die één vrouw van A naar B wil laten verplaatsen. Een eerste inschatting levert op dat het om 100 m3 gaat. En er gaat 40 m3 in één verhuiswagen. ‘Twee a drie verhuiswagens, we rekenen op 5 dagen verhuizen mevrouw, met een team van 5 ervaren mensen’. De man werpt een veelbetekenende blik op mij en zegt tegen mijn vriendin ‘Mevrouw, ik weet niet wat het is, maar ik kom de laatste weken steeds in situaties terecht als deze, dat de bewoners de verhuizing uitbesteden aan iemand zoals zij’.

Ook alle formele zaken houden de gemoederen aardig in beroering. Want als verkopende partij drukt er tegenwoordig een behoorlijke verantwoordelijkheid op je schouders, die met een beetje onduidelijkheid kan leiden tot vertraging in de verkoop.

Mijn vriendin krijg op 1 oktober de sleutel van haar nieuwe rijkdom en pendelt vanaf dat moment met van alles dat maar in haar auto valt te stouwen enkele malen per week tussen haar huidige en nieuwe huis. Op de dag in de week dat we samen een aantal zaken doornemen regel ik ook een aantal digitale zaken. Telefoon-internet en televisie zijn nu bij drie partijen ondergebracht. Dat kan overzichtelijker. De mobiele bereikbaarheid is in de nieuwe regio ronduit onbetrouwbaar. ‘Qua 4G-dekking zit mevrouw aan de rand van het witte gebied, mobiel bereik is beperkt’ zegt de man waar ik informatie bij opvraag. ‘Een vast telefoonnummer is zeker aan te bevelen’ voegt hij er nog aan toe. Mijn voorwerk kan uiteindelijk de prullenbak in om de simpele reden dat het aanvragen van dat noodzakelijke nieuwe, vaste telefoonnummer vijf tot tien weken op zich laat wachten. En die tijd hebben we niet.

Ik bel één van de partijen waarbij mijn vriendin nu aangesloten is om te proberen het hele pakket daar eerder onder te brengen. Dat blijkt sneller gedacht dan uitgevoerd. Ik worstel me door een keuzemenu heen. Dan blijkt dat mevrouw eerst zelf toestemming moet geven dat ik haar zaken behartig. Daarna moet ik een volgend loket hebben. En nog één. En nog één. Als ik na ruim een uur neerleg is mijn vriendin onder de indruk van mijn geduld. ‘Alles voor een goede zaak’ grijns ik, wetend dat ik voor mezelf al lang uit mijn stekker was gegaan.

Mijn vriendin laaft zich inmiddels aan mijn projectleiderschap en jubelt regelmatig ‘Hoe dóen andere mensen dat die jou niet hebben?!’…

Over anderhalve week lunchen we samen in haar oude huis. Daarna vertrekt zij met haar huisdieren naar haar nieuwe plek. Dan begint mijn finale. Soep maken, pastasaus voor in de verhuisweek met het team verhuizers. De planning nog een keer nalopen. En maandagochtend starten we. Twee dagen om lampen af te halen, spullen te demonteren, in te pakken. En twee dagen om weer op te bouwen. Met een reserve dag voor als het ergens tegenzit. Ik doe dit niet voor het eerst. En dat hebben alle professionals door. Dat genereert de energie die nodig is om een project succesvol én met heel veel plezier af te ronden.

We gaan het halen. En hebben in deze weken niet alleen bergen verzet, maar ook uitbundig gelachen en de moed erin gehouden. Verhuizen is ingrijpend. Zeker voor mensen die dat maar enkele keren in hun leven doen. Maar we lijsten de toverquote in. ‘Een verhuizing van de buitencategorie’. Steevast goed voor een dikke grijns.