276_Imago

De weken vliegen om. Nog tijdens mijn verhuisproject heb ik een opdracht te pakken voor het ontwerpen van een uitnodiging voor een kerstbijeenkomst van een internationaal bedrijf. Het treft, want ik ben nog in de overdrive en het lukt om in de week na thuiskomst het goedgekeurde ontwerp bij de drukker af te leveren.

Op verzoek schrijf ik op particuliere titel een recensie voor het verhuisbedrijf op Sirelo.nl, een informatieve website waar alles over verhuizen, kosten en offertes overzichtelijk op een rij staat, voorzien van reviews van ervaringsdeskundigen. En passant breng ik gelijk mijn eigen dienstverlening subtiel onder de aandacht. Het is nog een beetje zoeken naar de manier waarop ik de hele menukaart in de etalage ga zetten, om de simpele reden dat er mensen zijn die al moe worden van het lézen wat er allemaal uit te besteden valt. Niet teveel vermengen dus, gewoon de verschillende markten benaderen vanuit de verschillende disciplines. En waar het kan combineren.

Dat lukt bijvoorbeeld als ik samen met Lief een expositie inricht in een multifunctioneel gebouw in mijn woonplaats. Daar krijg ik van de beheerder de tip om met de afdeling communicatie van de gemeentelijke afdeling contact te leggen om wat extra aandacht te genereren. Dat blijkt nog een hele uitdaging, dat bellen met de betreffende communicatieafdeling. Op vrijdag ben ik kansloos. Als ik maandag om half tien opnieuw bel zegt de telefoniste met een niet te negeren vrolijkheid ‘Ze zijn er wel hoor, maar ze lopen rond! Zal ik vragen of ze ú bellen?’. Na mijn instemming wil ze gelijk het gesprek beëindigen. Dat gaat me iets te snel. ‘Eh, heeft u mijn nummer al genoteerd?’ vraag ik. ‘Ja hoor!’. Nou, die heeft er zin in vandaag, we gaan het zien.

Tegen half drie dezelfde dag is er nog niet teruggebeld. Ik betrap me op de gedachte dat het aan de net iets te optimistische telefoniste ligt die met de Franse slag iedere zeur na het weekend vrolijk het bos instuurt. Ik bel nog eens en herken niet direct de stem die mij eerder deze ochtend ook te woord heeft gestaan.

Maar warempel, als ik in een paar zinnen uitleg waar ik voor de tweede keer over bel herkent ze het verhaal. Ze gaat me doorverbinden, althans, dat probeert ze. Als ze het gesprek terugneemt  heeft ze haar twee octaven hoger weer ‘aan’ gezet. ‘Het lukt niet om u door te verbinden mevrouw, ze zijn met een andere afdeling aan het lunchen. Misschien kunt u beter mailen, dat gaat sneller?!’.

Het is half drie op een maandag in november. Om half 10 ‘lopen ze rond’ en om half drie ‘lunchen ze met een andere afdeling’…Ik houd me in en vraag beleefd het mailadres. Aan het eind van de middag stuur ik een zakelijke mail waarin ik het toch niet kan laten melding te maken dat het me zowel vrijdag als maandag niet is gelukt om telefonisch contact te leggen. Tegen beter weten in natuurlijk, maar je moet ergens heen met je irritatie.

Donderdag in de namiddag krijg ik een mail waarin de medewerking wordt toegezegd. Of ik een paar foto’s en wat tekst kan sturen om te plaatsen op de digitale schermen in de verschillende wijkgebouwen. Dat doe ik per omgaande. Voor het weekend hoor ik er niets meer van. Blijkbaar is communiceren iets wat ze bij de afdeling communicatie makkelijker doen als ze rond lopen of lunchen met een andere afdeling.

Na het weekend ga ik maar eens koffie drinken bij de beheerder van het buurthuis.