281_Op Dronk

Tijd glipt door onze handen, hoe bewust we er ook mee omgaan. Het jaar lijkt ook steeds korter te worden, in elk geval als je zakelijk nog plannen hebt.

Van half december tot half januari zit Nederland op slot. En voor die tijd zien we massaal nog kans ons hoofd te breken over een invulling van de feestdagen (of hoe er onderuit te komen), het menu en onze outfit. Timing is het toverwoord: voordat het huis in kerstsfeer wordt gehesen moet er dringend gepoetst worden. Immers, de weken erna blijft dat poetsen beperkt tot een sanitaire lap.

Zelf ben ik niet verder gekomen dan tot en met het poetsen van het huis. De kerstversiering achter het schot op zolder heeft ons nog niet geroepen. Geen kwestie van geen zin in, meer het ontbreken van de tijd om van die voorbereidingen ook echt te genieten. Dit jaar nam ik mij voor een paar zaken niet meer van mezelf te ‘moeten’. Omdat het me frustreert, uit mijn evenwicht haalt. Zo besloot ik in april om niet meer te solliciteren. En toeval of niet, het hielp. Een maand later begon het drukker te worden. Een trend die doorzette.

De afgelopen weken dwaalde ik door andere werelden. Zomaar in de schoot geworpen door één vraag van een ondernemer-met-een-plan. Zijn plan voor het nieuwe jaar, waarvoor in de staart van het oude jaar nog veel verzet moet worden. Zes interviews heb ik afgenomen. Zés. In twee weken tijd. Want na half december is niemand meer in de stemming.

Deze week heb ik alles uitgewerkt. Toegegeven, het was wat veel van het goede. Maar ik genoot. Om de simpele reden dat het meer dan vier jaar geleden is dat ik het in de decembermaand zó druk heb gehad. Met werk. Ik ben het nog niet verleerd, gas geven. Mooie schatten vinden, verhalen optekenen, nieuwe mensen leren kennen en netwerken.

Ik geniet ervan om buiten mijn ‘kostje’te sprokkelen en me daarna, met een snorrende KattenClub om me heen, de hele week in mijn woman-cave te verschansen om ‘portretten in tekst’ te maken.

Op de laatste dag van deze idiote week valt mijn blik op een paar foto’s op Facebook. Oud collega’s nemen afscheid van elkaar en van het bedrijf. Ik lees het een paar keer en vraag voor de zekerheid na of ik het goed begrijp. ‘Er blijven nog 6 collega’s over’.#dubbelgevoel staat erbij. Het duizelt me. Negen jaar geleden trad ik in dienst en had 350 collega’s. Vier jaar geleden vertrok ik en was dat aantal gereduceerd tot minder dan de helft. En nu zijn er nog 6…Het kost –proefondervindelijk – geen moeite te bedenken dat de afgelopen jaren daar niet de leukste zijn geweest.

Zo verweven de verhalen van ‘oud’ en ‘nieuw’ zich in mijn hoofd. Wat is er veel gebeurd, op tal van fronten. Mooie en soms minder mooie verhalen, die het besef versterken dat er mensen in je nabijheid net zo goed hun portie krijgen. Frisse gedachten dwarrelen mijn geest binnen. Mijn nieuwe toekomst is na ruim drie jaar zaaien eindelijk uit de startblokken gekomen.

Ook voor de oud collega’s zal het goed komen. Tenminste, voor iedereen die de kunst verstaat om zichzelf opnieuw uit te vinden. En lang genoeg in de kelder durft te overleven om de wijn op dronk te laten komen.