285_Zonder rietje
‘Waag het niet om zonder helm op je brommer te stappen…ik breng je hoogstpersoonlijk naar Heliomare, kun je zien wat de gevolgen daarvan kunnen zijn!’. Ik heb het niet van een vreemde, mijn vader was in mijn jeugd ook van het aanschouwelijk onderwijs. Wie niet uit Noord Holland komt, weet pas sinds twee weken dat Heliomare een revalidatiecentrum is.
Ik had mijn vaders waarschuwing niet nodig, want dankzij die helm bleven mijn haren droog en in model. Toch kom ik veertig jaar na mijn brommer-gerechtigde leeftijd in Heliomare. Via de ogen van regisseur Jurjen Blick.
Stuk is een vierdelige noodlotsvertelling (NPO2) waarin een aantal mensen wordt gevolgd tijdens de periode die ze doorbrengen in Heliomare. De eerste twee afleveringen heb ik met ingehouden adem gekeken. Naast de aangrijpende beelden van mensen die in een split second hun leven aan diggelen zagen vallen door een verkeersongeval, een ongelukkige val van de trap of een hersenbloeding trof me nog iets: de energie die er in het centrum hangt, positief en warm, menselijk. Niemand hoeft het hier alleen te doen. En op een intrigerende manier zorgen de cliënten ook voor het welzijn van de behandelaars.
Zo heeft wondverpleegkundige Monique in haar privéleven zoveel drama dat zelfs voor iemand zonder empathisch vermogen glashelder is dat ze door haar warme, menselijke zorg en passie voor haar vak, ook haar eigen leven aankan.
Het was wel een week van déja-vu’s, want behalve de herinnering aan de didactische vaardigheden van mijn vader kwam er nogal wat jeugdsentiment voorbij. Zo overleed tekst- en scenarioschrijver Eli Asser op 96-jarige leeftijd. Asser schreef de bekende televisieseries ‘t Schaep met de 5 pooten en Citroentje met suiker. Cabaretier maar bovendien schoonzoon Freek de Jonge zong een dag later in DWDD één van de bekendste liedjes van zijn hand ‘Als-je-mekaar-niet-meer-vertrouwen-kan’. Vol overgave viel ik in na het horen van deze eerste regel van het refrein…’waar blijf je dan, zo is het toch meneer? Als-je-mekaar-niet-meer-vertrouwen-kan, dan blijf je nergens meer!’. Het ontging me niet dat het studiopubliek een extra stimulans nodig had, simpelweg om reden dat ze geen idee hadden waar het over ging.
Direct na de uitzending zijn we – dankzij het initiatief van een enthousiaste, nostalgische dj – getuige van de comeback van Loeki de Leeuw in het STER-blok. Good old Loeki de Leeuw, met zijn onsterfelijke ‘Asjemenou’. Sinds 2004 niet meer uitgezonden. Denk ik als 57-jarige nog heel goed van deze tijd te zijn…voel ik ineens drie generatie-kloven tegelijk om voorrang strijden. Want leg Loeki de Leeuw maar eens uit aan je kleinkinderen, die jaren geleden al over het televisiescherm stonden te swipen (lees: vegen).
Maar we waren er nog niet. Nog geen dag later overlijdt zanger/acteur Johnny Lion op 77-jarige leeftijd. En dat is ‘acht-uur-nieuws-waardig’. Want ook hij heeft een muzikale nalatenschap. Hoewel, nalatenschap…
Lion was zanger van The Jumping Jewels maar wordt vooral herinnerd als solozanger door de hit Sophietje. ‘Zij-dronk-ranja-met-een-rietje, mijn Sophietje, op een Amsterdams terras’. En weer brul ik mee. Totdat de muziek wegebt omdat Sophie van Kleef, ooit het liefje aan wie hij het nummer opdroeg, uitzendtijd opeist.
Ik zie er wel de humor van in. Niet alleen vanwege de blijkbaar memorabele nieuwswaarde op primetime, maar meer nog over de in allerijl opgezochte 79-jarige Van Kleef, die zichtbaar geniet van deze onverwachte kans om even in de spotlights te staan. Intussen bekruipt me wel het gevoel naar een roddelrubriek te kijken als ze met veelbetekenende blik memoreert dat zij helemáál geen ranja dronk. Maar sherry… zonder rietje.
