287_Top Secret

‘Eh…ik vind het wel moeilijk en we hebben er ook echt uitgebreid over gesproken, maar vanwege zijn werk heeft mijn man het liever niet’. Ze is er zichtbaar ongemakkelijk onder, de vrouw die ik langs mijn neus weg voorstel om een profielfoto te maken voor haar LinkedIn account.

De opdrachtgever laat alle LinkedIn accounts van nieuw personeel door mij in de huisstijl zetten en nalopen. De vrouw in kwestie is na een half jaar op uitzendbasis aangenomen op een andere functie in het bedrijf. En bij haar aanstelling en functie past een eigen zakelijk netwerk. Tot dusverre heb ik alleen met een mailadres van haar gewerkt. Bij de keren dat we contact hadden gaf ik aan dat we binnenkort haar LinkedIn account ook zouden gaan aanmaken. So far, so good. Het was me al eerder opgevallen dat er digitaal niets over haar te vinden was. Nou is dat niet bijzonder, want dat kan allerlei redenen hebben. Maar op deze februari-dag ben ik toch in de buurt. Als haar directe collega me vraagt om een nieuwe profielfoto te maken denk ik het gelijk even mee te nemen. En dan komt het hoge woord eruit: ‘Mijn man heeft het liever niet’. Een 50-plusser, die opvalt door haar servicegerichtheid en bescheiden karakter. Voor haar naaste collega – meer van de praktische, korte route – lijkt deze opmerking ook onverwacht en nieuw. Maar dat is dan ook de enige overeenkomst met mij. Zonder haar blik van de monitor af te wenden zegt ze ‘Nou, het hóeft niet hoor, LinkedIn!’. Hoewel ik het daar hardgrondig mee eens ben, heb ik het gevoel dat het gesprek nog niet voltooid is. Of – liever gezegd – de schrijver in mij is ontwaakt. Want verbeeld ik het me, of hangen haar schouders een beetje teleurgesteld in de iets te warme wintertrui op deze onverwacht zonnige dag in februari? ‘Misschien een impertinente vraag, maar begrijp ik dat het beroep van je man gevaren met zich meebrengt waardoor je extra voorzichtig bent?’ Er ontsnapt een zuchtje als ze knikt. ‘Ja, we hebben er uitgebreid over gepraat, maar hij heeft het echt liever niet. We hebben geen Facebook en ook de kinderen zijn  beperkt in hun digitale verkeer. Ik vind het zo jammer, want ik voelde me juist zeer vereerd dat ik deze baan kreeg en dat dit erbij hoort. En het lijkt me heel leuk’. Uit het antwoord op mijn vraag welk beroep haar man uitoefent zijn er twee termen die glashelder maken dat iedere openbare verwijzing daarnaar hem of zijn gezin aan chantage of erger kan blootstellen. ‘Ik begrijp dat je je zeer vereerd voelt, maar in dit geval zou ik ook echt naar mijn man luisteren’ reageer ik. ‘Als het misgaat is de rekening onbetaalbaar’. Haar blik heeft iets aandoenlijks. Iets herkenbaars ook, voor mezelf oneindig lang geleden. Als tiener wilde ik iets wat mijn ouders onder geen beding wilden. Er was geen sprake van een verbod-om-het-verbod, maar na een stevig debat en heldere uitleg deed de slotzin ‘voor je bestwil’ natuurlijk wel de deur dicht. Deze vrouw wéét dat haar man gelijk heeft. En ook dat hij het haar gunt. En die blik kent hij waarschijnlijk ook. Ik vraag haar hoe lang hij dit werk al doet. En nog zal doen. Want na een pensionering gloort er wellicht nog een nieuw perspectief. ‘Hij vindt dit werk al veertig jaar fantastisch. En weet je wat hij nog het leukste vindt? Dat niemand achter zijn alledaagse verschijning dit beroep vermoedt’. Er verschijnt zowaar een glimlach op haar gezicht. ‘En mijn zoon doet dit soort werk ook’ voegt ze nog toe. Het is me wel duidelijk. We gaan niet tegen beter weten in drammen om een zakelijk netwerk op te bouwen. ‘Joh, zit er vooral niet mee. Je Lief heeft een prachtige baan, je zoon ook, jij bent blij met je nieuwe werk en je hebt een functie waar het bovendien niet strikt noodzakelijk voor is dat je zakelijk netwerk opbouwt’ vat ik samen. Altijd aan de zonkant van de straat blijven lopen is mijn beproefde mantra. Terwijl ik mijn tas pak om een deur verder te gaan ontsnapt nog – nét hoorbaar – een reactie….’Ja, maar het blijft jammer voor mij…’ Kijk dat is het verschil. Iets niet hoeven of iets niet mogen. Of je nou tiener bent of middelbaar….iets wat je niet mag blijft woest aantrekkelijk.   Nb. Omwille van de privacy zijn namen taboe. Iedere overeenkomst met personen of bedrijven berust op louter suggestie.