288_De nieuwe Eerzs

‘Twijfel niet. Verteer, verwerk, proef het zoet en het zout en…reis verder’
Ik schreef deze woorden ooit aan mijn dierbare vriendin, in een heel andere context. Ze vond ze ontroerend mooi. Maar zoals met veel goede raad, géven is eenvoudiger dan ontvangen.

De afgelopen twee weken zijn mijn dagen door een aantal moeilijke – meer en minder grote – levensvragen in beslag genomen. Vragen waarvoor ik soms eens even stil moet staan. Om mezelf te horen, te voelen wat ik nodig heb. Zo’n moment overkwam me. Tegen wil en dank, dat wel. Mijn website zou in verband met volledige revisie een paar dagen uit de lucht gaan. Die revisie was hard nodig want er rammelde van alles en de gebruikersvriendelijkheid liet te wensen over.

Maar meer nog dan die irritatie, baal ik van de afhankelijkheid van anderen om iets voor elkaar te krijgen op mijn eigen website. Dát is – straks – de beloning  voor het vele werk…alles zelf kunnen!

In de week ervoor stel ik alle teksten en bijbehorende informatie veilig. In een vers schrift schrijf ik pagina voor pagina uit welke informatie erop geplaatst moet worden. Samen met de grafisch vormgever zou de klus in een dag te klaren moeten zijn. Zij richt ‘het huis’ in, ik de ‘kamers’. De praktijk is weerbarstiger. Op de eerste dag al lopen we vast in het technische gedeelte. Als ik ’s middags thuis kom vertel ik mijn Lief dat ‘de vorige bewoner’ nog rondspookt en we daar teveel last van ondervinden om rücksichtslos door te gaan. Eerst moet uitgezocht worden hoe het zit. En dus …wachten.

Voor mijn klanten – die wel materiaal aandragen maar het zelf niet plaatsen op hun website – zijn zulke zaken helemaal geen issue. Maar ik moet het – uitgerekend bij mijn eigen website – wekelijks tegen hindernissen opnemen die behalve mijn tijd ook mijn humeur verdampen.

En dan zit het ook nog eens tegen in mijn agenda. De vrij geplande dagen voor de website verstrijken met wachten. De week erna wordt de ene afspraak na de andere verzet of vergeten. Met name dat laatste maakt me behalve boos ook onzeker. Dat blijft een raar fenomeen. Zolang ik het druk heb en onder de mensen kom, stroomt de energie en kan ik bergen verzetten. Maar de rustiger tijden wennen niet. Zelfs niet als ze ‘per ongeluk’ ontstaan.

Aan het eind van de week, nadat er – toeval bestaat niet – alle dagen íets is gecanceld heb ik er schoon genoeg van. De irritatie gaat vooral over het ‘wachten’, geen regie hebben, afhankelijk zijn. Het lukt dan ook maar half om me te laven aan de plotselinge ruimte die mijn agenda biedt. In plaats daarvan voer ik intern werkoverleg. Dat begint met ‘Zeur niet’. Gevolgd door ‘Die mensen hebben meer te doen, er kwam ‘iets’ tussen, gebeurt dat jou nooit?’.

Maar het gaat niet om die ene tegenvaller. Het gaat evenmin om die paar dagen extra wachttijd. Het gaat er niet om dat ik enorme omzetten misloop omdat mijn website twee weken in de revisie is. De les is een andere. Achter de irritatie van het afhankelijk zijn schuilt oude pijn. Een fijne samenwerking, die ophield omdat ik het eindeloze wachten, de loze beloften en de stress die dat voor mijn eigen aandeel opleverde meer dan beu was. Vaak heb ik me in de afgelopen maanden afgevraagd waarom het zo moest lopen. Waarom het – ondanks herhaaldelijke uitnodiging – niet haalbaar is gebleken om ‘normaal’ afscheid te nemen, het uit te praten.

Bij het organiseren van tekstmateriaal voor mijn nieuwe website stuit ik ineens op de goede raad aan mijn dierbare vriendin. Het kwartje valt.

Twijfel niet. Verteer, verwerk, proef het zoet en het zout en…reis verder.

Hoogste tijd dat mijn ‘moedige optimist’ de regie weer overneemt. ’Voor de kerst komt het goed. Adem in, adem uit’.

Ps. De nieuwe Eerzs is live! www.eerzs.nl