292_Verdwaald

Voor het eerst in bijna 300 Parels vraag ik me af of ik mijn blog deze week wel een Parel wil noemen. Zoals ik ook voor het eerst mezelf de vraag stel of ik de laatste jaren niet per ongeluk wat ben afgedreven van de huidige economie en daarbij passende mores…

Op maandagochtend kondigt mijn mobiele telefoon een onbekende beller uit regio 030 aan. ‘Háai, je spreekt met de Nederlandse Energiemaatschappij, hoe gaat het met je?’. Met de uitzending van een consumentenprogramma – waarin de agressieve colportage van energieleveranciers – nog vers in het geheugen, reageer ik net een tandje pittiger. ‘De toon en je woordkeuze duiden op koude acquisitie en daar ben ik allergisch voor, dus ik hang op. Fijne dag verder’.

Toch doe ik dat laatste net niet snel genoeg, want het jochie perst er nog een zin uit ‘Zóóó, daar schrik ik nogal van zeg, heb je soms een slecht weekend gehad?!?’. Ik kan nog net mijn uiterst grove antwoord op deze impertinente vraag inslikken. Briesend zit ik aan de koffie met Lief. ‘Wie leidt die gasten op? Wat is hun voorbeeld?! Ze zijn nu twintig en kramen dit uit, wat betekent het als deze generatie ooit zelf kinderen krijgt? Daar komt toch geen snars van terecht!’.

Maar als ik het artikel in het NRC van een paar maanden geleden mag geloven, zal het zo’n vaart niet lopen met dat ‘ooit zelf kinderen krijgen’ van de nieuwe jeugd…Onder de titel We-liggen-op-uitsterfkoers-maar-niemand-heeft-het-erover verwoordde Jan Latten (bijzonder hoogleraar sociale demografie aan de Universiteit van Amsterdam) zijn bezorgdheid over het lage geboortecijfer in Nederland. Hij stelt voor de kinderopvang collectief te betalen, net als de kosten voor het basisonderwijs. Latten: ‘We zien dat nu grotendeels als een privé-uitgave, terwijl nieuwe kinderen van groot belang zijn voor de samenleving. Als ouders minder geld kwijt zijn aan de opvang kan dat een positieve invloed hebben op het geboortecijfer.’

Zoveel mensen, zoveel meningen. Maar nog voordat ik mezelf heb afgevraagd of ik er een mening over heb, stemt het Europees Parlement officieel in met minimaal twee maanden betaald ouderschapsverlof en krijgen vaders en lesbische moeders recht op minimaal tien dagen partnerverlof. De EU wil door deze maatregel de zorgtaken binnen het gezin beter verdelen.

In het journaal kraait een kersverse vader met de wallen van gebroken nachten onder zijn ogen dat het een geweldig plan is. Normaliter is hij fulltime aan het werk, maar zo’n maatregel maakt mogelijk dat hij twee maanden lang (betaald) kan ‘investeren in de kennismaking met mijn zoon, bezoek ontvangen dat hem wil leren kennen en uitgebreid van hem te genieten’.

Ja, om hem daarna via de crèche, als overblijfkind en door oppas oma of opvoedkundig bureau naar de volwassenheid te laten begeleiden? Met een strippenkaart voor psychologische aandacht voor alles waar alle professionals simpelweg de tijd voor ontberen?

De Nederlandse socioloog Henk Becker introduceerde begin jaren ’90 het begrip generatie-denken. Volgens hem ontstaat er iedere 15 jaar een nieuwe generatie van mensen die dezelfde maatschappelijke ervaringen opdoen tussen hun 10^e en 25^e levensjaar en daardoor overeenkomsten vertonen in houding en gedrag (bron: https://www.youngworks.nl/van-patatgeneratie-tot-prestatiegeneratie/).

Op de één of andere manier zit er in zijn psychologische benadering een soort geruststelling. Ik ben geen afgedwaalde, chagrijnige, kinderloze 50-plusser, welnee!

Jonge mensen, met nog een hele carrière voor zich, werken zich een burn-out door alles wat ze ‘moeten’. Ze hebben dankzij alle techniek een flitsend leven, maar hebben geen idee meer hoe een zinvolle dag er zonder die 24 uurs bereikbaarheid uit zou kunnen zien. De kinderen die zij – vanaf de geboorte met hulp van een heel leger – opvoeden, zijn qua mores intussen lichtjaren van mijn generatie verwijderd.

Maar ‘elk nadeel heb zijn voordeel’. De krapte op de arbeidsmarkt wordt nóg nijpender. De behoefte aan balans en aandacht, tactisch gedrag en praktische vaardigheden groter. En laat mijn generatie daar nu juist in grossieren!