305_Bruisend
‘Hoe gaat ’t met Zusje?’ informeert mijn broer terloops. ‘Erica bruist’ ’schrijft mijn Lief in het gedachtenwolkje van Wordfeud.
‘n Spoedcursus rustig blijven is het, de verkoopprocedure van ons huis. De laatste keer dat ik ermee te maken heb gehad is bijna twintig jaar geleden. Ik verhuisde van een koopwoning naar een huurhuis. En 12,5 jaar geleden verruilde ik met deze Lief die huurwoning voor het huis waar nu een bord in de tuin staat.
Mijn harde schijf vult zich met steeds langer wordende ‘to do’-lijsten, ideeën, vragen en alledaagse zaken die door moeten gaan. Terwijl ik ontdek dat ‘opbergen’ een andere selectie vraagt in een huis dat half zo ruim is, registreert mijn andere hersenhelft dat het kattengrit op is. En dat het bij bezichtigingen niet fijn is als mijn ondergoed nog aan het wasrek op zolder hangt. Het is een continue laveren tussen twee huizen, waarbij ook de papiermolen aan twee kanten op volle toeren draait.
Als zzp-er kan mijn inkomen meegenomen worden, maar dat vereist wel een inkomensverklaring. Die heeft nogal wat administratieve voeten in de aarde. En zolang die verklaring niet verstrekt wordt, kan de hypotheekadviseur geen maatwerkadvies voorleggen. En of het nog niet genoeg is, lijkt er sinds ik de handdoek in de ring heb gegooid voor wat betreft het verkrijgen van werk alsof juist nú de wind mijn kant op staat.
Terwijl het drukker wordt in mijn hoofd, ga ik steeds minder communiceren. Om de simpele reden dat het niet bij te houden valt. Niet voor onszelf, laat staan voor anderen. Het bord staat tweeënhalve week in de tuin. Bezichtiging 11(!) staat in de agenda. Binnen twee dagen heb ik de eerste vragen al binnen: ‘En, al belangstelling voor jullie huis?’. ‘Al verkocht?’. ‘Al een bod gehad?’. ‘Hoe gaat het met de bezichtigingen?’…
Er zijn mensen die daar stoïcijns onder blijven, er gewoon geen antwoord op geven. Zoals er ook mensen zijn die tot en met de laatste punt en komma reageren op social media. Ik behoor tot geen van beide typen. In eerste instantie geef ik antwoord via een persoonlijk bericht. Maar op persoonlijke berichten volgt weer een persoonlijk antwoord. Met weer nieuwe vragen.
In de afgelopen twee weken is het laagje make-up dat ik ’s morgens nodig heb toch wat dikker geworden. Heb ik me wezenloos gepoetst om voor elke bezichtiging de hut kattenhaar-loos en fris te presenteren. Hebben we met ‘zachte dwang’ en een bezwaard hartje onze roedel katten door het kattenluik geduwd naar het – deels overdekte – buitenverblijf. Om ze verschillende keren een uur of vier later weer te verwelkomen en het goed te maken met extra kroeltjes en lekkers. Zijn we uren op de koffie geweest bij onze gastvrije buren, zodat we konden ingrijpen als er onverhoopt in de buitenren problemen zouden zijn. Hebben we avonden op een groot sprei op de gepoetste bank gehangen, om onze bloeddruk weer te laten zakken, de katten gerust te stellen en het voorbereiden van de volgende bezichtiging minder arbeidsintensief te laten zijn.
Afgelopen week was ik anderhalve dag in Zeeland om een aantal zaken voor ons nieuwe huis in te (laten) meten en te bestellen. Met veel stille tijd in de auto dwalen mijn gedachten af naar mijn vader. Wat zou hij het prachtig gevonden hebben dat wij in de buurt komen wonen van mijn moeder. Wat zou hij meegedacht hebben in slimme, creatieve oplossingen in deze roerige tijd. Natuurlijk weet ik dat mijn vader al jaren gegijzeld werd door mijnheer Alzheimer. Maar op deze momenten is mijn vader weer de beste versie van zichzelf. De man van wie ik mijn richtinggevoel in de genen heb, de creativiteit ook, het temperament en het denken in oplossingen.
Het is nauwelijks voor te stellen dat we over iets meer dan vier weken de sleutel in ontvangst nemen en twee weken later gaan verhuizen. Met onze vijf katten. En dat we in die tijd kans zullen zien om alle overtollige meubels te verkopen, vergeven of af te voeren. En een selectie te maken van zaken die naar de opslag kunnen, zodat we daar over een paar maanden mee verder kunnen.
Op de terugweg uit Zeeland is het filerijden geblazen. De buien lossen elkaar in rap tempo af. Twee nachten minder nachtrust maken dat ik besluit op een uur van huis een powernap te doen. Terwijl ik de parkeerplaats op draai klinkt uit mijn speakers In Your Light, de prachtige ballad van Jon Allen. Het refrein treft me recht in het hart.
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!