306_Even wachten…

Eigenlijk heb ik een hele rare week. Het begint met een paar dagen waarin ik klussen kan afronden die in de hectiek van de voorbereiding op onze verhuizing niet mogen blijven liggen. Dat gaat lekker, zo overdag met een beetje koeler weer.

We zitten aan de lunch als Mammaloe, de moederpoes van onze roedel onhandig van de winkelkast afspringt en vervolgens mank loopt. Ze is nogal snel uit haar vertrouwen, dus we gunnen haar de middagtuk en kijken het even aan. Eind van de middag strompelt ze uit het buitenverblijf op drie poten. Dat wordt naar de dierenarts. Op het eerste oordeel niets gebroken of uit de kom, weekje pijnstilling en aankijken.

De volgende avond komt er iemand kijken naar onze vissen. We hebben nog drie koi en Plons, een uit de krachten gegroeide goudvis en we gunnen ze een nieuw adres waar ze met dezelfde passie worden verzorgd. De man staat vijf minuten bij de vijver en is er duidelijk over: hij kan er niets voor bieden, maar wil bij zijn vriend kijken of ze in de vijver mogen. Mógen ja….Dat knaagt. Want Catharina, Josje en Goldie zijn dan misschien door hun kleuren ‘van de B-categorie’, de dames zijn stuk voor stuk met hun 90 centimeter niet te negeren en kerngezond.

Op woensdag krijg ik van mijn vriendin een zorgelijk mailtje dat het met Sherpa helemaal niet goed gaat. Het Lhasa Apso-reutje heb ik hoogstpersoonlijk 2,5 jaar geleden bij haar een gouden mandje bezorgd en dat werd de aftrap voor onze bijzondere vriendschap. Ik tref haar tegenwoordig wekelijks voor een flinke wandeling en ben als tekstschrijver intussen anderhalf jaar betrokken bij de ontwikkeling en groei van het bedrijf van haar en haar partner. Aan het eind van de ochtend aai ik het nog lauwe lijfje van Sherpa en bedank hem voor de vriendschap die hij ons gebracht heeft. Hij heeft een prachtige herfst beleefd in een liefdevol gezin.

De hele week drenst er een hoofdpijndossier door mijn dagen…mijn inkomensverklaring, een formeel opgesteld document waarin mijn ‘bestendig inkomen’ als zzp-er vastgesteld is. Nog steeds niet binnen en nodig voor de hypotheekaanvraag. We hebben te maken met iemand die ons al anderhalve week gijzelt in de vraag of we nu wel of niet zo’n verklaring krijgen. Nou ja, krijgen…als het gaat lukken mag ik eerst via een betaallink bijna € 300,- overmaken en dan krijg ik mijn rapport. De bank doet het niet voor minder. Na het uploaden van 27 (!) documenten (want steeds nog een extra formulier nodig), diverse mails en telefoonverkeer met mijn Lief-de-boekhouder en mij, hebben wij grijze haren en nog steeds geen document. Donderdagmiddag ben ik het zat en app onze financieel adviseur. ‘We hebben een mail dat het er afgelopen maandag zou zijn, maar ondanks een paar vervelende herinneringen zwijgt mijnheer in alle talen. Wil jij voor ons bellen?’. Dat wil hij. Vijf minuten na het telefoontje ontvang ik de betaallink, en weer 5 minuten later heb ik de 13 pagina’s met informatie in mijn mailbox. Grommend stuur ik ze door naar de financieel adviseur, terwijl ik mezelf als ware het een mantra hoor repeteren ‘Géén negatieve energie meer aan besteden, klaarrr!’. Dat kan ook eigenlijk niet, want we moeten opschieten, er staan voor deze middag twee bezichtigingen gepland.

Aansluitend moeten we rond etenstijd nog zorgen dat één van de schilderijen van Lief ingeleverd wordt voor de overzichtstentoonstelling die voor het weekend al ingericht gaat worden. Het is een jaarlijks terugkerend ritueel, de opening van het culturele jaar in onze stad. In het eerste weekend van oktober doet Lief voor de laatste keer mee in deze polder aan de Tour of Art Flevoland. Een aantal van zijn werken exposeert hij in een buurthuis, samen met nog een paar andere kunstenaars. Om bezoekers vooraf een goed beeld te geven wie er allemaal mee doen, wordt er een overzichtsexpositie ingericht waar van iedere deelnemende kunstenaar een werk wordt getoond.

Het is half zeven als we het werk hebben ingeleverd en we hebben beiden weinig zin om te koken. Als ik het parkeerterrein afdraai zeg ik…..’Ergens iets warms halen?’. Bij ons is dat een uitzondering en bovendien een uitzondering die we in de regel gewoon thuis laten bezorgen. Voor ons is het dus nieuw dat we in de pizzeria waar we voor kiezen een bestelling plaatsen en wachten tot het klaar is. We voelen ons toerist in eigen stad als we binnenstappen en ons nog voordat we het aanbod hebben kunnen lezen al gevraagd wordt wat we willen bestellen. Gelukkig kunnen we snel kiezen. En snel betalen ook. Terwijl ik pin vraagt de jongen me ‘Welke naam mag ik noteren?. Ik schutter ervan. ‘Eh….is dat ook al nodig als ik een pizza bestel?’. Mijn intonatie en verbouwereerde blik ontgaan hem volledig. ‘Even uw naam opschrijven’ zegt hij nog maar eens. ‘Van Strien’ articuleer ik met weerzin.

We zakken op een knalrood skai bankje, ons bedenkend dat we voortaan wel gewoon vanuit de stoel thuis zo’n bestelling plaatsen. Boven ons hoofd hangt een tv-scherm, waar een stel dat op een ander knalrood skai bankje zit naar zit te kijken. Lief heeft het als eerste in de gaten. ‘Oh, vandaar. Misschien een foto maken?’

Het is dat ik er een foto van gemaakt heb, anders gelooft niemand me. Het staat toch echt op een beeldscherm.

Vrijdags komt mijn Hilversumse vriendin bijpraten en plannen aanscherpen. Zij zorgt voor ons verhuisproject op het huidige adres.We lopen een rondje door het huis en op zolder wijs ik op een lamp waar ik graag een tweede exemplaar van op de kop zou willen tikken. Voor boven de eettafel, die er nu hangen zijn mooi maar te klein. Om 16.00 uur gaat ze weg, om een kwartier later te appen of ik de diameter even kan doorgeven van de lamp op zolder. In de kringloopwinkel om de hoek staat ze met exact dezelfde geribbelde glazen lampenkap in haar handen, die ze mag afrekenen voor 2(!) euro. Twéé euro…..!!

Om 17.00 uur hangen ze allebei boven de eettafel. Na zo’n week kunnen we wel een lichtje gebruiken!