307_Ons nieuwe jasje

We zijn in de ban van sorteren, opruimen en afscheid nemen. Bijna dagelijks verbaas ik me erover dat ons huis in 12,5 jaar vrijwel ongemerkt is dichtgeslibd. Alsof we hier met een gezin wonen.

Jaren geleden verzuchtte Lief al eens, nadat hij het aantal zitplaatsen in ons huis geteld had ‘Zeg, met hoeveel mensen wonen we hier eigenlijk?’. En het moet gezegd, in de polder krijgen we niet zoveel aanloop. Dus waarom maak ik er wekelijks werk van om – de bureaustoelen meegerekend – 14 (!) zitplaatsen kattenhaar-vrij te houden? En waarom hebben wij – nog steeds – 16 champagneglazen? Onze laatste grote feesten zijn 8 en 9 jaar geleden!

Het begon met de bezichtigingen: voor de verkoop hebben we ons huis kritisch onderworpen aan ‘vreemde ogen’. Wat zien vreemde ogen als ze ongegeneerd rondkijken in je huis? Waar let ik zelf op? Ik ben net een poes: mijn neus doet het belangrijkste werk. Té schoon slaat eerder op mijn adem dan dat ik me welkom voel. Het huis moet kloppen met het karakter van de bewoner(s). Eerlijk gezegd gaat die vlieger niet altijd op, want ik ken een paar stellen die zo van elkaar verschillen dat het me geen moeite zou kosten ze beiden een volstrekt verschillend interieur toe te dichten. Wetenschappelijk onderbouwd is mijn stelling dus allerminst.

Maar er is – behalve de komst van kijkers – een veel belangrijker reden om te sorteren, op te ruimen en afscheid te nemen. Ons nieuwe huis is half zo ruim. En voor wie denkt dat we dat heel erg vinden….niet doen! Want al bij de eerste kennismaking was het liefde op het eerste gezicht. Het is een jas die ons past. En een onvermoed fantastisch uitgangspunt om de overtolligheid de deur te wijzen!

Dus we ruimen met een blij gemoed op en kiezen. Poetsen en sorteren. Bewaren en gooien weg. Zijn creatief in het zoeken van oplossingen. De grote, op maat van dit huis gemaakte kasten blijven achter. Twee identieke kasten – nu in gebruik voor hobbyspullen – gaan mee, net als de letterkast voor mijn kralen en de vitrinekast met spullen met een verhaal. De echt grote meubelstukken vinden vrijwel allemaal hun weg naar één nieuw adres. Alleen al het leegruimen van de drie meter lange winkelkast maakt dat we ons achter de oren krabben. Niet normaal wat daar uit komt! Eerst maken we ruimte in de keuken. Daarna bepalen we wat we aan servies en pannen de komende vier weken nog nodig zullen hebben. Dat past met gemak in de vrijgekomen keukenruimte. De rest gaat – na grondig sorteren – in verhuisdozen.

We krijgen de smaak te pakken. Het voelt als kamperen in eigen huis. Super economisch is het om gebruik te maken van een minimum aan spullen. En eerlijk gezegd denk ik dat wij echt de enigen niet zijn die tussen heel veel spullen gelukkig zijn maar ze lang niet allemaal regelmatig gebruiken. Maar we liggen prachtig op schema. En behalve een paar slapeloze nachten door teveel to do lijstjes en wat spierpijn van het sjouwen gaat het heel goed met ons.

Naast alle voordelen zitten er toch ook een paar mindere kantjes aan het afscheid nemen van de overtolligheid. Zo galmt het huis als een kerk door de vrije ruimte die ontstaat. Dat is wat vermoeiend bij het voeren van telefoongesprekken. En ook mijn schaterlach zou door de echo gemakkelijk hoofdpijn kunnen veroorzaken. En tja, dan het winteratelier, mijn cocon waar ik jarenlang Parels geregen heb….De komende drie weken is het vooral de plek waar alle dozen worden opgetast met een duidelijke bestemming.

Het maakt de beslissing om een Parelpauze in te lassen ineens eenvoudig. De zakelijke opdrachten lopen gewoon door en werk ik uit vanachter een geïmproviseerd bureau op verschillende plekken in huis. Maar de Parel is het wekelijkse cadeautje aan mezelf waarvoor de sfeer, de intimiteit van mijn schrijfplek en de variatie in onderwerpen de onmisbare cocktail vormen om niet alleen mezelf, maar intussen ook mijn groeiende lezerskring te blijven vermaken.

De maand oktober gaan we elkaar zeker missen. Maar daarna heb ik ongetwijfeld weer veel te vertellen over het nieuwe hoofdstuk dat Oost-Souburg heet!