332_Kunst in de brievenbus

Het begint op 21 april van dit jaar. Aanleiding is een artikel in onze – met de buren gedeelde – krant over een kunstenares die in coronatijd haar kunstwerkjes ter grootte van brievenbusformaat aanbiedt voor honderd euro per stuk.

Het zou vooral ludiek zijn als het zou gaan om een kunstenaar die volledig selfsupporting is en op deze manier toch nog wat brood weet te verdienen. Maar nee, hier gaat het om iemand die aangesloten is bij de Stichting CBK Zeeland (Centrum voor Beeldende Kunsten), een actief centrum voor beeldende kunsten, vormgeving en architectuur. Voor wie het niet weet, deze stichting biedt kunstenaars een platform in de regio op allerlei gebied. Eenmaal aangesloten en toegelaten tot de stichting, gaan er artistiek gezien deuren open die anders gesloten blijven.

In februari van dit jaar zocht ik contact met het CBK om de ruim 100 olieverfportretten die wij in de opslag hebben staan in de kunstuitleen in de nieuwe regio onder te brengen. Het artistieke talent behoort toe aan mijn Lief, maar alle marketing, de website en merchandising neem ik voor mijn rekening. Ik wurmde me door – niets van gelogen – 26(!) formulieren van het CBK en verstrekte behalve fotomateriaal van relevant werk uit twee decennia olieverfportretten ook een overzicht van exposities in het land.

Het werd een grote teleurstelling. De toelatingscommissie (slechts tweemaal per jaar in vergadering) wees de aanvraag zonder verdere motivatie af. Voor mijn Lief is de deur dan al dicht. ‘Ze willen me niet, dan heb ik ook geen zin om bij die club te horen’. Dat was me toch net iets te meegaand. Immers, in de provincie Flevoland was hij tot en met oktober vorig jaar nog een gewaardeerde kunstenaar, die mee deed aan kunstroutes, regelmatig exposeerde, werk verkocht en in opdracht aannam. Bovendien hebben we op bescheiden schaal werk uitgeleend. Ik besloot nog wat aan te dringen op een nadere toelichting. De commissie bleek van mening dat mijn Lief een onvoldoende ontwikkeling in de breedte ǀ diversiteit als kunstenaar had doorgemaakt.

Daarna schopte de pandemie de plannen om lokaal nog wat mogelijkheden te verkennen voorlopig tot het najaar onderuit. We besloten het maar eens even op zijn beloop te laten. Tenminste, tót die krant van de gewraakte 21^ste april! Kunst vanuit het platform CBK ter grootte van een A-4 aanbieden voor 100 euro… hoe durven ze!

En zo ontstond de eerste ‘echte HAN’-tekening op de krant: onder een onooglijk poppetje schreef hij ’HAN € 75’. De eerste dagen was het nog wat onwennig en vroeg hij zich vooral af of het onze buren wel opgevallen was en wat ze ervan vonden. Dat antwoord liet niet lang op zich wachten. Op dag vijf had hij even geen inspiratie en deed de krant zonder tekening in de bus op nummer 100. Maar hij had buiten de waard gerekend, want het nieuwe ritueel was intussen omarmd. Per omgaande bleek dat wanneer de buren de krant van de mat pakten, er als eerste gekeken werd naar de ‘echte HAN van de dag.’

Op zijn eigen website www.beautyart.nl staat als introductietekst ….

Ogen boordevol expressie, ingelijst in olieverf. Dát is onmiskenbaar de signatuur van Han Hagens. Levende ogen. Stuk voor stuk weerspiegelingen van de ziel die je als een magneet aantrekken. Rechtstreeks je hart veroveren. Soms pijn doen. Of herkenning oproepen. Wélke emotie er ook volgt, eenmaal een werk van zijn hand gezien, herken je de stijl van deze ‘professionele amateur’. Zelfs wanneer er geen ogen aan te pas gekomen zijn.

We zijn nu bijna drie maanden en 65 ‘echte HAN-tekeningetjes’ verder. Omdat de kranten niet bewaard worden, maak ik dagelijks een foto en stop die in een apart mapje. Ooit zal ik ze bundelen.

Natuurlijk is het geen kunst met een grote K. Maar nu geeft het – behalve een glimlach op twee adressen – een mooi inkijkje in het leven van twee gewone families in dezelfde straat in corona tijd. En daar hebben getalenteerde kunstenaars geen CBK voor nodig.