347_Project K

Waar zouden we zijn zonder hobby’s in deze maanden… ‘Blue Monday’ en de winterdip treffen bij mij meestal een gesloten deur. Maar na acht maanden pandemie vraagt het toch wat meer energie om de moed erin te houden dan op een wolkeloze warme nazomerdag.

En ik heb geluk, want mijn ‘winterkostje’ is intussen gekocht. Door mijn buren wel te verstaan. De hobbymaaltijd bestaat uit 28 gastendoekjes van 40 x 60 centimeter, 16 meter aïdaband en tientallen meters borduurzijde. Voor elke dag van de week voorzie ik de vier toiletten in de toekomstige Franse droom van mijn buren van geborduurde gastendoekjes met een knipoog naar hun achternaam.

Degenen die mij langer kennen weten niet beter dan dat ik niet ‘in beetjes doe’. Mijn creatieve liefhebberijen worden steevast Projecten. Inderdaad, met een hoofdletter. Mijn Parels (nummer 347 schrijven we vandaag) zijn daar het meest in het oog springende voorbeeld van. Maar zo ging het ook met houtbewerking, stofferen, breien en sieraden maken. De hoeveelheid kralen, slotjes, bedeltjes en het instrumentarium vonden – op kleur! – een prachtige plek in mijn originele letterkast. Net als de kettingen, armbanden, oorbellen die ik na verloop van tijd uit mijn vitrinekast haalde en stofvrij kon opbergen. Toegegeven, niet alleen de hobby zelf geeft me plezier, ook het organiseren van alles wat ervoor nodig is houdt me in de greep. Zo heb ik deze week een volle dag besteed aan het inrichten van mijn nieuwe Project. Een map gemaakt met kikkerpatronen, nog wat borduurzijde aangeschaft, een lade van mijn kralenkast ingericht met alle zijde op kleur en nummer, mijn gedachten laten gaan over de aanpak (want ze worden allemaal verschillend maar het moet wel mixen en matchen). Dat schier eindeloze geschuif met doosjes, kistjes, kartonnetjes en stickertjes maakt mijn geest volkomen zen. En dat was nodig, want wat héb ik me geërgerd deze week!

Het begon al goed op maandag, met een afwijzing op een sollicitatie. Het was een veelbelovend gesprek twee weken geleden, het eerste – officiële – sollicitatiegesprek in deze provincie. Aan het eind van die eerste week zou ik bericht ontvangen. Er volgde een mailbericht dat ik in de loop van de week erna wat zou horen. De tweede vrijdag na mijn gesprek heb ik tegen vieren ’s middags gevraagd of er al een keuze was gemaakt. ‘Nog niet helemaal’ was het antwoord, ‘Maandag kom ik er op terug’. Als je dan op maandagochtend een neutraal geformuleerde afwijzing krijgt is de kater nog groter. Degene die zo’n mail stuurt heeft geen idee hoe zo’n bericht bij de sollicitant in het tussenliggende weekend uitwerkt.

Dezelfde dag kopt mijn regionale krant ‘Corona of niet: het blijft lastig om personeel te vinden’. Grrr… Verder hebben ze deze week tot themaweek uitgeroepen. We krijgen in zes portretten zicht op wat ik maar even noem ‘Nieuwetijds-thuiswerkers’, hun werkplek en ervaringen met het op afstand werken. ‘Niet meer uit pyjama geweest’ is de titel van het eerste portret. Treurig, denk ik eerst nog. Totdat ik in de volgende alinea’s met stijgende verbazing kennis neem van de ene belediging na de andere aan het adres van haar werkgever. Mevrouw is een ware ‘lockdownlover’, is naar eigen zeggen vijf maal zo productief als op het kantoor tussen de twintig collega’s die ze zelf niet heeft uitgekozen, hoeft geen smerige koffie meer te drinken en naar vieze toiletten te gaan en kan zich veel beter concentreren….

Drieënvijftig is ze. En ze werkt bij de overheid. Dat zal ze, ondanks deze beledigingen aan het adres van haar werkgever ook gewoon kunnen blijven doen. Tot haar zelfverkozen pensioen. En mocht ze wegbezuinigd worden, dan krijgt ze behalve een vertrekregeling een werkloosheidsuitkering en waarschijnlijk nog een paar jaar een bovenwettelijke toeslag om de inkomensterugval te compenseren. Grr…Grrrrrrrrr.

De rest van de week kleurt het nieuws treurig door fragmenten uit de verhoren over de toeslagenaffaire bij de Belastingdienst. ‘Buikpijn’ noemen ze dat. Ik vraag me echt af wie die term heeft ingefluisterd bij de directeur Belastingen. Net zoals ik me afvraag hoe het nu verder gaat met klokkenluider mevrouw Palmen, van wie de belangrijkste aanbeveling al in 2017 (!) genegeerd werd.

Natuurlijk, het zijn allemaal op zichzelf staande zaken, die ik in krap 800 woorden bij elkaar veeg. En door ze te benoemen lossen we ze nog niet op. Maar alle beetjes helpen. Iedereen heeft zijn eigen therapie. De een leest, de ander sport. Ik schrijf. En wandel. En sinds kort ben ik bevangen door mijn hoogstpersoonlijke virus, Project K.

Blue Monday, de maandag van de laatste volle week van januari is de dag waarop de meeste mensen zich treurig, neerslachtig of weemoedig voelen. Dit zou te maken hebben met het feit dat het uitvoeren van goede voornemens mislukt is en de vakanties ver weg lijken.